Βλέπετε, αυτά τα δύο ελληνικά θέματα παραπέμφθηκαν στη σύνοδο του Ιουνίου, ενώ παραλείφθηκε κάθε αναφορά σ’ αυτά στο κείμενο των Συμπερασμάτων. Τίποτε όμως δεν είναι τυχαίο – και όσοι δυσπιστούσαμε πριν και μετά τις 11 Μαρτίου, οπότε «αποφασίστηκαν» η ελληνική επιμήκυνση και η μείωση επιτοκίου, δεν είχαμε ξαφνικά τρελαθεί.
Τουλάχιστον θυμόμασταν ότι αυτά τα δύο θέματα θεωρούνταν... διαδικαστικά ήδη από τα Ecofin Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2010, άρα ήταν «αποφάσεις» που απλώς περίμεναν την υλοποίησή τους. Κι όμως, από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί τα εξής εκπληκτικά:
● Η Ελλάδα... ξανακέρδισε το ίδιο πακέτο, εν μέσω πανηγυρισμών (!), αλλά έχοντας εν τω μεταξύ εκχωρήσει το «δωράκι» της πώλησης δημόσιας περιουσίας με στόχο 50 δισ. ευρώ. Η σύνδεση των δύο θεμάτων στο κείμενο των Συμπερασμάτων της προηγούμενης συνόδου της ευρωζώνης στις 11 Μαρτίου ήταν σαφέστατη.
● Στην ίδια σύνοδο η χώρα μας υπέγραψε άνευ όρων το Σύμφωνο για το Ευρώ, το οποίο, στο όνομα της κρατούσας αντίληψης για την «ανταγωνιστικότητα», θα επιφέρει την κινεζοποίηση σε όλο το φάσμα της εργασίας και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Και μάλιστα, όπως όλες οι χώρες που υπέγραψαν το Σύμφωνο για το Ευρώ, πρέπει μέσα στον Απρίλιο να υποβάλει το πρόγραμμα μέσω του οποίου θα συμμορφωθούν με τους κανόνες του Συμφώνου.
● Αφού όμως μπήκε η υπογραφή μας σε ό,τι μας ζητήθηκε, το αίτημα της κυβέρνησης παραπέμφθηκε στον Ιούνιο. Χωρίς ωστόσο να είναι βέβαιο ότι και τότε θα επικυρωθεί.
Τα ίδια και για την Ιρλανδία, της οποίας το αίτημα για χαλάρωση όρων του δικού της Μνημονίου και μείωση του επιτοκίου δανεισμού παραπέμφθηκαν επίσης. Με τη διαφορά ότι οι Ιρλανδοί έμειναν χωρίς ανταπόκριση επειδή δεν κάνουν πίσω στο καυτό θέμα της φορολόγησης των επιχειρήσεων. Ενώ εμείς δίνουμε τα πάντα και μένουμε στον άσο. Είναι κι αυτός ένας από τους... αμέτρητους ψευδεπίγραφους «θριάμβους» της κυβέρνησής μας.
Εν τω μεταξύ η Γερμανία ζήτησε και πήρε (για την ακρίβεια: επέβαλε) τη δική της επιμήκυνση στο ζήτημα των κεφαλαίων του νέου και μόνιμου ευρωμηχανισμού «διάσωσης» επιμερίζοντας σε περισσότερα χρόνια και σε μικρότερες δόσεις την αρχική συνεισφορά της.
Ουτοπία και εξαπάτηση
Ας ξεκαθαρίσουμε όμως επιγραμματικά δυο - τρία πραγματάκια για να ξέρουμε τι μας συμβαίνει...
1. Για το τι είδους «θρίαμβο» πετύχαμε στις 11 Μαρτίου τα έχουμε πει αναλυτικά ήδη από τις 14.3, στο άρθρο με τίτλο Ένας «γάμος» και πολλές... κηδείες. Για τα ανταλλάγματα που εμείς δώσαμε και θα δώσουμε υπάρχουν το άρθρο στις 18.3 με τίτλο «Σας θέλουμε πάμπτωχους»... και το ρεπορτάζ του «Π» στις 17.3 με τίτλο Νέα μνημόνια για την Ελλάδα. Όλα αυτά απλώς επιβεβαιώνονται τώρα.
2. Όπως υποψιαζόμασταν ήδη από τη σύνοδο της 11ης Μαρτίου, η ρητή αναφορά στο ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας στα Συμπεράσματα δήλωνε ότι οι αστείες «διευκολύνσεις» (επιτόκιο, επιμήκυνση) δεν συνιστούν «επιβράβευση» του ελληνικού λαού, όπως υποστήριξε, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός.
Αντιθέτως η πλήρης εκποίηση της χώρας φαίνεται να είναι η προϋπόθεση για μια παραχώρηση που ούτε κατ’ ελάχιστον δεν την ωφελεί, αφού δεν την ανακουφίζει ως προς το κύριο πρόβλημά της, που είναι το υπέρογκο και μη διαχειρίσιμο χρέος της.
3. Η Γερμανία, αφού πήρε όλα όσα ήθελε από τη διαπραγμάτευσή της με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, δεν δείχνει διατεθειμένη για κανενός είδους «παραχωρήσεις» προς τους χειμαζόμενους του Νότου και την Ιρλανδία. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους πλούσιους και με υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση του Βορρά. Αψευδής μάρτυρας η δομή του νέου μηχανισμού και του Συμφώνου για το Ευρώ: πρόκειται για μηχανισμούς τιμωρίας και όχι «συλλογικής λύσης».
Όποιος εξακολουθεί να λέει ότι οι λεφτάδες της Ευρώπης θα πληρώσουν για τους χρεοκοπημένους είτε θα τους διευκολύνουν απαλλάσσοντάς τους από χρέη, ή απατεώνας είναι ή άσχετος. Ενδεικτική είναι η δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ την περασμένη εβδομάδα, η οποία εμπεριέχει όλη την απόγνωσή του για τη φοβερή δυστοκία που εμφανίζεται στην υλοποίηση των μηχανισμών «στήριξης»:
«Θα πω καταρχήν στον Γερμανό φορολογούμενο ότι δεν είναι ο μόνος φορολογούμενος στην Ε.Ε. του οποίου οι εισφορές είναι αναγκαίες. Στη Γερμανία η συζήτηση διεξάγεται λες και μόνον εκείνη πρέπει να πληρώνει για τις προβληματικές χώρες.
Προς όλους τους φορολογούμενους στην Ένωση θα πω ότι πρέπει να βρούμε μια χρυσή τομή μεταξύ της αλληλεγγύης που καλούνται να επιδείξουν χώρες με υγιή δημοσιονομικά και της φερεγγυότητας των χωρών που διαχειρίστηκαν στο παρελθόν επιπόλαια τα οικονομικά τους. Από τον συνδυασμό της αλληλεγγύης και της φερεγγυότητας προκύπτει το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιούμαστε».
Τι θα πει αυτό; Ότι κακώς οι Γερμανοί φορολογούμενοι φωνάζουν για όσα θα πρέπει να δίνουν στους μηχανισμούς «στήριξης», αφού, όπως λέει και η Μέρκελ, πληρώνουν για να διασφαλίζουν το ευρώ («το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιούμαστε»), το οποίο θα καταρρεύσει χωρίς τα πακέτα «διάσωσης» και την καταδίκη των καταχρεωμένων σε κινεζοποίηση. Ό,τι δηλαδή λέει και η Μέρκελ.Μόνο που η απροθυμία δεν εμφανίζεται μόνο στους λαούς της βόρειας Ευρώπης...
4. Ως συνέχεια του παραπάνω μπορούμε να δούμε και την ήττα της Μέρκελ και του κόμματός της στη Βάδη - Βυρτεμβέργη. Πρόκειται για συντριβή σε ένα πλούσιο κρατίδιο, από τα πλεονάσματα του οποίου καλύπτονται τα ελλείμματα φτωχότερων κρατιδίων. Οι κάτοικοί του δεν θέλουν ούτε να ακούσουν οτιδήποτε για ενίσχυση των αδύναμων της Ευρώπης.
Αν κρίνουμε και από τη συνεχή πίεση των κεφαλαιούχων και μεγάλων εργοδοτών της Γερμανίας για ακόμη πιο σκληρή αντιμετώπιση των χρεοκοπημένων χωρών της ευρωζώνης, αντιλαμβανόμαστε ότι η καγκελάριος της Γερμανίας ζει τις χειρότερες στιγμές της καθώς ακόμη και η πολύ αυστηρή πολιτική της καταδικάζεται εμπράκτως.
5. Η ευρωζώνη στο σύνολό της μπορεί να σχεδιάζει μηχανισμούς στήριξης, διάσωσης και όπως αλλιώς θέλει να τους ονομάζει. Στην πραγματικότητα όμως το μόνο που μπορεί – και θέλει – να κάνει είναι η διάσπασή της σε δύο κομμάτια. Αλλά κι αυτή ακόμη η ρύθμιση – η οποία ελάχιστα μπορεί να της αποδώσει – δεν έχει κανένα νόημα χωρίς την ενεργό συμμετοχή και, κατ’ ουσίαν, την επικυριαρχία του ΔΝΤ και όλου του οικονομικού παραλογισμού που κουβαλάει.
Γι’ αυτό είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος ότι είτε η σημερινή είτε κάποια επόμενη γερμανική κυβέρνηση ή και το ΔΝΤ θα έχει ηπιότερη πολιτική έναντι της Ελλάδας. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Τουλάχιστον όχι όσο η ίδια η Ελλάδα δεν αποφασίζει ότι πρέπει να πουλήσει ακριβά το τομάρι της αντί να σέρνεται αποδεχόμενη όλα όσα οι άλλοι απαιτούν απ’ αυτήν.
to pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου