Προφήτες της καταστροφής

Αντίθετα απ΄ ό,τι ίσως πιστεύουμε, ο άνθρωπος δεν είναι λογικό ον. Καταλήγει στις αποφάσεις του μέσα από σύνθετες διαδικασίες τις οποίες μόλις σήμερα οι επιστήμονες αρχίζουν να καταλαβαίνουν. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Στο κάτω-κάτω, συχνά ό,τι μοιάζει λογικό δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των προκαταλήψεών μας. Κάποιες φορές ωστόσο, ιδιαίτερα σε περιόδους αβεβαιότητας, όταν ανατρέπονται οι καθημερινές μας σταθερές υιοθετούμε παράλογες και απόλυτα αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Αυτό κινδυνεύουμε να πάθουμε σήμερα στην Ελλάδα.
Αφορμή έχει αποτελέσει η «αποφράς» ημέρα της 25ης Μαρτίου, όταν το Συμβούλιο Κορυφής θα αποφασίσει το τελικό πακέτο για την αντιμετώπιση του χρέους στην ευρωζώνη. Η διαπραγμάτευση θα είναι δύσκολη και η λύση που θα δοθεί σίγουρα δεν θα ικανοποιεί όλα όσα έχουμε ζητήσει. Σε πείσμα όμως όσων φαίνεται να πιστεύουν πολλοί συμπατριώτες μας, δεν θα είναι το τέλος της ευρωζώνης, δεν θα είναι το τέλος του ευρώ και σίγουρα δεν θα είναι το τέλος της Ελλάδας και της ελληνικής οικονομίας.
Αυτός όμως ο φόβος ότι στην επέτειο της εθνικής μας ανεξαρτησίας θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι έχει προκαλέσει συμπτώματα πανικού σε πολίτες, έχει επηρεάσει και τον επιχειρηματικό κόσμο, καθώς όλες οι αποφάσεις για δαπάνες στον ιδιωτικό τομέα έχουν μπει στην αναμονή. Πάμε έτσι μόνοι μας να προκαλέσουμε ασφυξία στον εαυτό μας, σε μια οικονομία που έτσι κι αλλιώς δοκιμάζεται από την ύφεση. Δυστυχώς, αυτός ο διάχυτος φόβος δεν είναι καθόλου αθώος.
Σε ένα πρώτο επίπεδο έχει προκληθεί από μια ακατάσχετη φημολογία που διακινείται κυρίως στο Ιnternet με δήθεν ακριτομυθίες ανύπαρκτων τραπεζικών στελεχών που κανονικά θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Παράλληλα όμως- και εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν- διάφοροι «αναλυτές» έχουν αρχίσει να προπαγανδίζουν ως λύση την καταστροφή. Την εγκατάλειψη δηλαδή του μνημονίου, την εγκατάλειψη του ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή.
Οι απόψεις αυτές συνοδεύονται και από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας περί υποταγής του έθνους στην ξένη κατοχή και άλλες σαχλαμάρες. Ο πειρασμός είναι μεγάλος να τους απαντήσει κανείς με το ίδιο νόμισμα- ποιοι δηλαδή έχουν συμφέρον να επενδύουν στην καταστροφή, ποιοι λεφτάδες με κεφάλαια στο εξωτερικό θέλουν να πάρουν τη χώρα μας μισοτιμής και ποιοι μπαταχτσήδες θέλουν να κρύψουν τις πομπές τους πίσω από μια γενικότερη οικονομική κατάρρευση.
Γιατί βέβαια από πλευράς οικονομικών αποτελεσμάτων το σενάριο της άρνησης του μνημονίου και της εξόδου από το ευρώ είναι σχετικά απλό. Υποτίμηση κατά 50%, δηλαδή εξανέμιση των καταθέσεων, μείωση των πραγματικών εισοδημάτων, αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές και φυσικά παρατεταμένη πολιτική κρίση με απρόβλεπτες παρενέργειες. Ούτε και αυτό θα είναι το τέλος του κόσμου. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, ποτέ δεν πεθαίνει, έστω και αν γίνει φτωχότερη, έστω και αν αυτομετατεθεί στην περιφέρεια της ευρωζώνης μαζί με τις υπόλοιπες πρώην κομμουνιστικές χώρες.
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν είναι τι θέλουμε και κυρίως τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να το πετύχουμε. Πόσο αποφασισμένοι είμαστε – και, δυστυχώς, πόσο αποφασισμένοι είναι και οι πολιτικοί μας- να αντισταθούμε σε όλους αυτούς τους προφήτες της καταστροφής. Γιατί αν δεν είμαστε αποφασισμένοι- με πράξεις, όχι στα λόγια- τότε πραγματικά οι προφητείες τους μπορεί να αποδειχθούν αυτοεκπληρούμενες!
politismos politis