Εξέγερση με άρωμα γυναίκας

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Από τη Χιλή μέχρι το Σουδάν και από τη Βολιβία μέχρι την Παλαιστίνη, η γυναικεία πλευρά των εξεγέρσεων βγαίνει στο προσκήνιο στους δρόμους της φωτιάς. Η γυναικεία αφύπνιση και χειραφέτηση δίνει νεύρο, έμπνευση και ορμή στα οδοφράγματα των εξεγερμένων ενάντια στη συνολική καταπίεση.

Σκηνές ποίησης και ανάσες χειραφέτη­σης χρωματίζουν τα εξεγερτικά σκιρ­τήματα των λαών της Λατινικής Αμε­ρικής. Κι όχι μόνο. Παντού ανά τον κόσμο στις διαδηλώσεις για ψωμί και ελευθερία, στις συγκρούσεις με την κρατική καταστο­λή, όπου μυρίζει εξέγερση και ανυπακοή, η εικόνα του ζόφου των επίδοξων δικτακτορίσκων της αστικής εξουσίας,

διακόπτεται από την ομορφιά που απελευθερώνει η αφύπνι­ση και η αντίσταση. Ξεχωρίζουν τόσο στην πολύχρωμη όσο και στη μαύρη εικόνα της επικαιρότητας, η νεολαία και οι γυναίκες.

Η εικόνα μιας γυναίκας στα κόκκινα που αιωρείται στον αέρα, σε μια κλασική χορευ­τική φιγούρα μπροστά από ένα άρμα μάχης στη Χιλή, έκανε το γύρο του κόσμου. Μας θύμισε τη Σεϊντά Σουνγκούρ, με το κόκκι­νο φόρεμα, που «γεννήθηκε» στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, όταν αντιμε­τώπιζε τα χημικά των τουρκικών δυνάμεων καταστολής. Γυναίκες όρθιες να μάχονται, μπροστά σε πάνοπλους καραμπινιέρους και στα άρματα της αστυνομίας, «επικοινωνούν» με την Άχεντ Ταμίμι και τον «Μάρτιο των γυναικών της Γάζας» στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Μια σοπράνο σπάει τη σιωπή μέσα στη νύχτα στους δρόμους του Σαντιάγκο, χλευάζοντας την απαγόρευση κυκλοφορίας.

Στους ίδιους δρόμους που τις επόμενες ημέ­ρες οι μουσικές του Βίκτορ Χάρα, εναλλάσ­σονται με τα συνθήματα της διαδήλωσης και ένα νεαρό ζευγάρι, φορώντας αντισφυξιογόνες μάσκες εν μέσω συγκρούσεων, χορεύει τάνγκο με πάθος. «Είμαστε η επανάσταση, είμαστε η αλλαγή. Ελευθερία, ειρήνη, δικαι­οσύνη» φωνάζουν οι γυναίκες στο Σουδάν, σε μια από τις μαζικότερες διαδηλώσεις για να σταματήσουν οι βιασμοί γυναικών στο Νταρφούρ.

Την ίδια στιγμή στη Χιλή οι γυναίκες των διαδηλώσεων συλλαμβάνονται, βασανίζονται, βιάζονται στα κρατητήρια και δολοφο­νούνται παντού. Η 36χρονη κλόουν, καλλι­τέχνης των δρόμων Ντανιέλα Καράσκο και η 38χρονη Αλμπερτίνα Μαρτίνεζ Μπούργος, που αποκάλυπτε τη βία των δυνάμεων καταστολής, είναι δύο μόνο από τα θύματα που αναγνωρίστηκαν. «Ο βιαστής είσαι εσύ. Είναι οι μπάτσοι, οι δικαστές, το κράτος της καταπίεσης, ο Πρόεδρος» διατρανώνουν χο­ρεύοντας διαδηλώτριες στη Χιλή και στους δρόμους όλου του κόσμου.

Ο πλούτος της γης γεννά τη φτώχεια των ανθρώπων όταν θρέφει την ευμάρεια του κεφαλαίου, υποστήριζε ο αξέχαστος Γκαλεάνο. Σε μια περίοδο κρίσης, όπου ο κα­πιταλισμός για να ανατάξει την κερδοφορία του και να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, όλο και περισσότερο συμπιέζει την ερ­γατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στον κοινωνικό βυθό, η καταπίεση των γυ­ναικών αυξάνεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Επιστρατεύεται ότι μπορεί να γονατίσει την αντίστασή τους. Καταπιέσεις ταξικές, εργασί­ας, κοινωνικής θέσης, φύλου, θρησκευτικές. Η κατάρρευση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» και η δημοσιονομική πειθαρχία στις ντιρεκτίβες των εργοδοτών, φορτώνει στις πλάτες των γυναικών πολλαπλά βάρη. Η συντηρητική, ακροδεξιά πολιτική της «τάξης και ασφάλειας» που συνοδεύει την πολιτική της ανάπτυξης των κερδών του κε­φαλαίου, επιτείνει διακρίσεις, απαίτηση υπο­ταγής μυαλού και σώματος στις καπιταλιστι­κές προτεραιότητες. Η κυρίαρχη ιδεολογία επαναφέρει τις θεωρίες της κατωτερότητας ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τους διαχωρισμούς και τον εμφύλιο των φτωχών. Είναι λοιπόν πολύ σπουδαίο πράγμα απέναντι σε όλα αυτά, να περπατά στους δρόμους της φωτιάς των εξεγέρσεων, η γυναικεία αφύπνιση και χειραφέτηση. Να δίνει νεύρο, έμπνευση και ορμή στα οδοφράγματα των εξεγερμένων ενάντια στη συνολική καταπίεση και να ζητά την ανατροπή της.

Γιατί υπάρχει και η άλλη εικόνα. Αυτή της γυναικείας υποταγής στα καπιταλιστικά προτάγματα, μέσω της τυπικής αναβάθμισης τους στους θώκους της αστικής εξουσίας. Κλίντον, Θάτσερ, Μέρκελ, Κοντολίζα Ράις, Λεπέν. Όχι, αυτές δεν είναι οι δικές μας γυ­ναίκες… Η Ζανίν Ανιές, που αυτοανακηρύχθηκε μεταβατική πρόεδρος της Βολιβίας, μετά το πραξικόπημα εναντίον του Μοράλες, προσήλθε στο προεδρικό μέγαρο με μια τε­ράστια Βίβλο, ενώ οι υποστηρικτές της φώ­ναζαν το σύνθημα «η Βολιβία για το Χριστό, η Πατσαμάμα δε θα ξαναμπεί ποτέ σε αυτό το μέγαρο».

Η Πατσαμάμα είναι η «Μητέρα-Γη» των ιθαγενικών λαών της Βολιβίας. Οι γυναίκες ιθαγενείς στη Βολιβία πρωτοστατούν στις ατελείωτες φάλαγγες αγροτών που κατεβαί­νουν από το Ελ Άλτο στη Λα Πας και ενώ­νονται με τους μεταλλωρύχους ενάντια στο πραξικόπημα, ανεμίζοντας τις πολύχρωμες Ουιπάλα μπροστά στα τανκς. Αυτές τις γυ­ναίκες, τις κόρες της Πατσαμάμα φοβούνται και ξορκίζουν οι δικτάτορες. Αυτές είναι οι δικές μας γυναίκες…

https://eleutheriellada.wordpress.com/2019/12/10/%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%ce%ac%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1%cf%82/#more-108730