Τα σύνορα της κρίσης

Προχθές, ξεκινώντας για μια κλασσική εκδρομή τριημέρου είδα για πρώτη φορά τους οδηγούς των Ι.Χ.  να σχηματίζουν ουρά σε ένα πρατήριο super market για να βάλουν βενζίνη με τιμή 1,60 ευρώ το λίτρο. Σίγουρα, βενζίνη δεν είχε πουθενά αλλού φθηνότερα, και οι άνθρωποι δικαίως περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους στην αντλία.
Και μέσα στο σούπερ μάρκετ, όμως τα πράγματα παρουσίαζαν μια αντίστοιχη εικόνα. Για πρώτη φορά είδα στα ταμεία τις κοπέλες να χτυπούν τόσα πολλά προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας. Αυτά που “φτιάχνονται” για τα πολυκαταστήματα και δεν ξέρεις τι και από που είναι. Είναι όμως φθηνότερα. Και αυτό μετράει.
Αναρωτήθηκα λοιπόν τι μέτρησαν οι φοβεροί τύπου στο υπουργείο Ανταγωνιστικότητας για να βγάλουν εκείνη την ανακοίνωση - μνημείο που έλεγε ότι το κόστος στο καλάθι της νοικοκυράς μειώθηκε κατά σχεδόν 10%. Οι ίδιοι πάντως πιστεύουν πραγματικά ότι κέρδισαν τη μάχη των τιμών, αφού αυτό είπε και σε ομιλία του ο αρμόδιος υπουργός. Μάλλον ο καλός υπάλληλος που του έγραψε την ομιλία, έχει καιρό να βγει από τους τοίχους του γραφείου του...
Η βενζίνη, λοιπόν, δεν είναι  το μοναδικό πρόβλημα. Σίγουρα όμως είναι ένα από τα σημαντικά για όσους θέλουν ακόμη να ξεσκάσουν ταξιδεύοντας στην επαρχία.
Να ήμουν από τους λίγους που είχαν την οικονομική ευχέρεια να ξεκινήσουν για τριήμερο;
Πίστευα ότι κορόιδευα την κρίση, έχοντας δεδομένη μια φιλοξενία σε ένα συγγενικό σπίτι, κι ένα αυτοκίνητο που “βρέθηκε” με γεμάτο ντεπόζιτο, οπότε δεν θα χρειαζόταν να πληρώσω.
Η συνέχεια με διέψευσε. Μπορεί η Εθνική Οδός των διοδίων - φωτιά να ήταν σχετικά άδεια, φτάνοντας όμως στον προορισμό -το χωριό σύμβολο του τουρισμού μιας ευκατάστατης πόλης στην Κεντρική Ελλάδα- διαπίστωσα ότι δεν είχε χώρο ούτε για να παρκάρεις. Ούτε στα πάρκινγκ, ούτε στο δρόμο. Ενώ στις ταβέρνες έπρεπε να έχεις κλείσει από την προηγουμένη. Να γιατί ήταν άδεια η Εθνική, σκέφτηκα. Όχι για τα διόδια και τη βενζίνη, αλλά γιατί όλοι είχαν φύγει μια ημέρα νωρίτερα...
Ποιά κρίση; Η επαρχία δεν έχει καμία κρίση, μου εξήγησαν οι ντόπιοι παράγοντες. Μπορεί και οι ίδιοι να έχουν ρίξει κάπως τις τιμές για να παραμείνουν ελκυστικοί για τους Αθηναίους, αλλά πάντοτε εντός των περιθωρίων κέρδους. Και τελικά υπάρχουν ακόμη χιλιάδες που μπορούν να πληρώσουν.
Τότε τι γίνεται παιδιά; θα φέρει η κρίση τη χώρα στα ίσια της, όπως νομίζουν πολλοί, που μάλιστα δηλώνουν έτοιμοι να υποστούν και το... χέρκατ για το κοινό καλό;
Θα την εξορθολογήσει, ή θα την πληρώσουν και πάλι τα κορόιδα, που θα κάτσουν να τους ξυρίσουν μισθούς και συντάξεις, ενώ οι βολεμένοι θα τους βλέπουν από μακριά και θα γελούν απολαμβάνοντας το ποτό τους με ωραία θέα και ευχάριστη συντροφιά;
to pontiki