Γιατί δεν τα λες, ρε λαμόγιο;

Είχα ήδη τρία κρούσματα μέσα σε λίγο καιρό. Το πρώτο ήταν το καλοκαίρι στα Χανιά, όταν οι ταξιτζήδες τοποθέτησαν στην κεντρική πλατεία της πόλης ένα μεγάλο ταμπλό, στο οποίο απειλούσαν να με λούσουν με ντόπια αυγά, ντομάτες και γιαούρτια, επειδή –αν και συμπατριώτης τους- δεν υποστήριξα τον αγώνα τους από τηλεοράσεως. Θεώρησα το γεγονός ως άδικη υπερβολή πικραμένων επαγγελματιών, καθώς ουδέποτε πήρα θέση στην εκπομπή για τις λεπτομέρειες της απελευθέρωσης των ταξί. Δεν ήξερα το θέμα. Διαφώνησα όμως ανοικτά για τους αποκλεισμούς λιμανιών και αεροδρομίων στις αρχές της απεργίας.

Το δεύτερο κρούσμα ήταν πριν κανένα μήνα κατά την έξοδο μου από μια καφετέρια στον Άλιμο. Ήμουν μόνος μου κι ένας παχουλός με ξυρισμένο κεφάλι άρχισε ξαφνικά να με βρίζει άσχημα, διότι «δεν γαμάω τους μασόνους στην τηλεόραση, αλλά επίτηδες λέω μαλακίες για να τους αθωώσω.» Δεν αντέδρασα (τι να του απαντούσα άλλωστε;) θεωρώντας τον συγκεκριμένο άνθρωπο ψυχικά διαταραγμένο.

Το τρίτο κρούσμα το έζησα μόλις χθες στο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ένας νταβραντωμένος μουστακαλής άρχισε στα ξεκούδουνα να με βρίζει ως «πληρωμένο και λαμόγιο» διότι «δεν λέω για τον Τσοχατζόπουλο». Μ’ αυτόν μάλιστα κοντέψαμε να πλακωθούμε μπροστά σε πλήθος θεατών, καθώς θεώρησα θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας να μην παραστήσω τον αδιάφορο στο υβρεολόγιο του, μπροστά σε τόσο κόσμο. Θα τις έτρωγα καθώς ήταν νεότερος, ψηλότερος και πιο γεροδεμένος, αλλά για κάποιο λόγο δεν σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει όταν στο τέλος τον είπα «βλάκα». Το στήσιμο του μου θύμιζε στρατιωτικό, αλλά το λέω χωρίς κανένα στοιχείο. Το ύφος του φώναζε από μακριά «φέρτε-μου-ένα-μετανάστη-νύχτα-στον-Άγιο-Παντελεήμονα-να-του-εξηγήσω-εγώ», αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Όταν τζαρτζαριστήκαμε πάντως, κατάλαβα ότι είχε μεγάλη δύναμη στα

χέρια. Τον ρώτησα τι δουλειά κάνει και δήλωσε απλώς «φορολογούμενος πολίτης». Ίσως φοβήθηκε κυρώσεις αν σπάγαμε καμιά μύτη κι ερχόταν η αστυνομία, ίσως τον απέτρεψε και η εικόνα της γριάς μητέρας μου που περπατούσε δίπλα μου (για την οποία βρέθηκα στο αεροδρόμιο) κι άρχισε να φωνάζει φοβισμένη. Τα συμπεράσματα μου:

1. Παλιότερα, με έβριζαν στον δρόμο για κάτι που είχα πει στην τηλεόραση. Τώρα, με βρίζουν (και ενίοτε πάνε να με δείρουν) για κάτι που δεν έχω πει. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω το θέμα σ’ όλες του τις διαστάσεις, υπόσχομαι όμως να κάνω κάθε προσπάθεια να λέω αυτά που δεν λέω.
2. Αφού θεωρώ αδιανόητο να ζητήσω αστυνομικούς να με φυλάνε σαν άλλους εξαίρετους συναδέλφους, αποφάσισα πλέον να κυκλοφορώ μόνο με την Κατίνα. Τη μάνα μου. Όχι παίζουμε.

protagon.gr