Την εβδομάδα που μας πέρασε δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου δεκάδες ερωτηματικά γύρω από το οικονομικό μέλλον της οικογένειάς μου. Βλέπετε η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ φρόντισαν να βάλουν την μάνα μου στην εφεδρεία, να μειώσουν τον τζίρο του πατέρα μου κατά 60%, να κάνουν τον παππού μου να ζητάει πλέον από… εμένα χαρτζιλίκι και κοινώς έκαναν ολόκληρη την οικογένεια να χοροπηδά στα κάρβουνα.
Μην αντέχοντας λοιπόν αυτή την πρωτότυπη γυμναστική – ένεκα και του σωματότυπού μου – αποφάσισα να παίξω τον φωστήρα της οικογένειας και να βρω μια λύση στο πρόβλημα.
Αρχικά σκέφτηκα να προτείνω στον παππού να ξαναβγεί στο μεροκάματο. Σκεπτόμενος όμως πιο ώριμα κατέληξα στο ότι τα έξοδα της κηδείας σε περίπτωση που ρετάρει ο παππούς θα είναι πιο πολλά από τον μισθό που θα καταφέρει να πιάσει στη μαύρη εργασία. Άσε που άμα τον πάρει πρέφα και ο Βενιζέλος θα μας κοτσάρει και κανένα πρόστιμο.
Μετά σκέφτηκα να οργανώσω σχέδιο κλοπής τραπεζικής χρηματαποστολής και να βάλω τους γονείς μου να το υλοποιήσουν. Όχι γιατί φοβάμαι τα «βραχιολάκια» αλλά έτσι και με βάζανε φυλακή ο παππούς θα έχανε την πηγή εσόδων του, θα πέθαινε από την πείνα και άρα πάλι θα έπρεπε να πληρώσω τα έξοδα της κηδείας. Παράλληλα όμως έτσι και βάζανε τους γονείς μου στη φυλακή τα έξοδα που θα είχα για τα τσιγάρα τους θα ισοδυναμούσαν με σαν ένα δεύτερο χαρτζιλίκι του παππού. Οπότε άκυρο και αυτό το σχέδιο.
Απογοητευμένος λοιπόν από αυτό το αδιέξοδο στο οποίο είχα οδηγηθεί αποφάσισα να ανοίξω των υπολογιστή μου και να ψάξω να βρω από εκεί καμία ιδέα. Έτσι λοιπόν διάβασα το εξής δελεαστικό:
Στο Γκουαχάν – μη ενσωματωμένη περιοχή των ΗΠΑ – παρέχουν πλήρη απασχόληση, με ουκ ευκαταφρόνητο μισθό για τα δεδομένα της περιοχής, σε άνδρες οι οποίοι διατίθενται να ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό και να κάνουν σεξ με νεαρές παρθένες, καθώς υπάρχει νόμος ο οποίος απαγορεύει στις παρθένες γυναίκες να παντρεύονται. Κοινώς όσοι επιλέξουν να πάνε στο Γκουαχάν θα έχουν και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Άραγε μήπως θα είναι σωστή επιλογή το να τα παρατήσω όλα στην Ελλάδα και να πάω στο Γκουαχάν ή μήπως να στείλω τον πατέρα μου προκειμένου να απολαύσει τα λιγοστά χρόνια «ενεργητικής» ζωής που του απομένουν;
to pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου