Οι συνεργασίες της επόμενης μέρας. Του Νίκου Μπίστη.

 

Γιατί φουντώνει πάλι η συζήτηση για την Κεντροαριστερά, μια συζήτηση που μετά το 2004 είχε αποσυρθεί από την ημερήσια διάταξη; Για τρεις πολύ πρακτικούς λόγους.

Πρώτον, γιατί το επιβάλλουν οι εξελίξεις στην ΕΕ και πρωτίστως η πιθανολογούμενη μέσα στο 2012 στροφή προς την Κεντροαριστερά στις δύο χώρες-πυλώνες, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Δεύτερον, γιατί προβάλλουν σαν αριθμητική αναγκαιότητα οι κυβερνήσεις συνεργασίας, ενώ οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ είναι μεν άδηλες αλλά σε κάθε περίπτωση αποκλείουν επιστροφή σε ένα πανίσχυρο αυτοδύναμο κόμμα μαμούθ και Βαβέλ ταυτοχρόνως σαν αυτό που γνωρίσαμε . Και τρίτον, γιατί στον χώρο της Αριστεράς για πρώτη φορά μετά το 1996 (όταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος απέρριψε την πρόταση που διατύπωσε ο Κ. Σημίτης στο Συνέδριο του ΣΥΝ με αρνητικές επιπτώσεις, τόσο για το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα που υλοποιήθηκε μόνο από ένα διχασμένο ΠΑΣΟΚ, όσο και για τον ΣΥΝ που μπήκε έκτοτε σε μια πορεία μετάλλαξης) εμφανίστηκε με αξιώσεις η Δημοκρατική Αριστερά που δεν είναι αδιάφορη στο θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών πάνω σε μια συμφωνημένη προγραμματική βάση.
  

Μια πολιτική αλλαγή προς την Κεντροαριστερά σε Γαλλία και Γερμανία θα επηρεάσει θετικά τη θέση της Ελλάδας μέσα στην υπό διαμόρφωση νέα αρχιτεκτονική. Προφανώς δεν θα μας απαλλάξει από τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ούτε θα μας χαρίσουν τα χρέη. Ομως η εμμονή σε αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες, τιμωρητικού μάλιστα χαρακτήρα πολιτικές σαν αυτές που πρεσβεύει η Μέρκελ και η ευρωπαϊκή Δεξιά θα υποχωρήσει. Επίσης θα υποχωρήσει η κυρίαρχη σήμερα τάση, δηλαδή να λαμβάνονται όλο και περισσότερες αποφάσεις από Μέρκελ και Σαρκοζί και μετά να επιβάλλονται στους υπολοίπους αγνοώντας τις κοινοτικές διαδικασίες, την Ευρωπαϊκή
Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο. Η Κεντροαριστερά στο τιμόνι της Ευρώπης είναι βέβαιο ότι και αυτή θα ανιχνεύσει λύσεις ενισχυμένης συνεργασίας ώστε να πάρει πάλι εμπρός η ευρωπαϊκή ατμομηχανή που τη σταμάτησε η κρίση και η αστόχαστη διεύρυνση. Θα το κάνει όμως στο πλαίσιο μιας προσπάθειας για περισσότερη Ευρώπη, όπου η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη θα γίνεται προς όφελος της υπερεθνικής κοινοτικής νομιμότητας.

Η εσωτερική πολιτική κατάσταση ευνοεί επίσης την ολική επαναφορά της συζήτησης για την Κεντροαριστερά. Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι και όσο και αν προς το παρόν αποτελούν δημοσκοπικά ευρήματα δεν θα απέχουν παρασάγγας από το αποτέλεσμα της κάλπης. Η πρόβλεψή μου είναι ότι η προηγούμενη στις μετρήσεις ΝΔ είτε κατακτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία (πράγμα εξαιρετικά δυσχερές) είτε υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση με τον ΛΑΟΣ θα καταρρεύσει συντομότερα και από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το εγγυάται η προγραμματική της ανεπάρκεια. Και επειδή ο εκλογικός κύκλος θα είναι συντομότερος από ποτέ η μεθεπόμενη ημέρα της Κεντροαριστεράς δεν θα βραδύνει. Το ΠΑΣΟΚ αναγκαστικά θα περάσει μια δύσκολη περίοδο. Θα καταβάλει βαρύ εκλογικό τίμημα για την οικονομική πολιτική και τη διάψευση των παράλογων προσδοκιών που καλλιέργησε το 2009, ήδη ταλαιπωρείται με το ανοικτό θέμα της ηγεσίας και η ιδεολογική απίσχνανση που επιβλήθηκε μετά το 2004 δεν επιτρέπει τη συγκρότηση καθαρών ιδεολογικών μετώπων στο εσωτερικό του. Το στίγμα των επιγόνων δεν είναι σαφές. Ομως ας μην υπάρχει αμφιβολία: ο ιδιότυπος σοσιαλδημοκρατικός χώρος που εκφράστηκε μέσα από το ΠΑΣΟΚ αργά ή γρήγορα θα ανασυγκροτηθεί. Είτε σαν ενιαίο κόμμα, είτε δίνοντας τέλος σε μια συμβίωση αντιθέτων τάσεων στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας. Θα ανασυγκροτηθεί αλλά δεν θα μπορεί να διεκδικεί την αποκλειστικότητα της Κεντροαριστεράς. Εδώ θα κριθεί η ετοιμότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ολα δείχνουν ότι θα ξεπεράσει την πρώτη μεγάλη δοκιμασία της αυτόνομης καταγραφής της. Ο τόπος δεν χρειάζεται ένα επιπλέον κόμμα διαμαρτυρίας. Οι πολίτες θα δώσουν στη Δημοκρατική Αριστερά το κρίσιμο μέγεθος αν πεισθούν ότι θα λειτουργήσει σαν χρήσιμη υπεύθυνη δύναμη και θα επενδύσει στην υπόθεση της Κεντροαριστεράς.
tvxs.gr