Δυο χωριστές, αλλά παράλληλες, συζητήσεις έγιναν αυτές τις ημέρες. Μια στο
Γκάζι και η άλλη στη Βουλή. Τυπικά η μια συζήτηση δεν είχε σχέση με την άλλη.
Στην ουσία ήταν συμπληρωματικές. Οι πρωταγωνιστές τους μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ
τους.
Πάμε πρώτα στο Γκάζι. Οι εκπρόσωποι κάποιων «κινήσεων» -αγνώστων λοιπών στοιχείων- συζητούσαν για την… Κεντροαριστερά. Θα ήταν μια ωραία παρέα, αν δεν ήταν μια μίζερη παρέα. Στην πλειοψηφία της από ανθρώπους που έμειναν στο περιθώριο και θέλουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα.
Πρώην υπουργοί, αποτυχημένοι πολιτευτές του περασμένου θέρους και κάποιοι οπαδοί της σχολής «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Η παρουσία ολίγων σοβαρών ανθρώπων ανάμεσα τους απλώς τόνιζε την ασυμφωνία των υπόλοιπων με την ιδιότητα του «φωτισμένου κεντροαριστερού»
που προβάλλουν. Παρ' ότι για πολλούς ισχύει το γνωστό «εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
Αν η χώρα βρίσκεται σήμερα στο χάλι που βρίσκεται ευθύνονται κατά το μέρος που τους αναλογεί και αυτοί που κόβονται τώρα για «το μέλλον της Κεντροαριστεράς», όπως βαφτίζουν το δικό τους μέλλον. Δικαίωμα τους βέβαια να συζητήσουν και για την Κεντροαριστερά και για την συνένωση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, ή ακόμη και με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Όπως είναι και δικαίωμα τους να θεωρούν ότι παίζουν ρόλο στα πράγματα, ή μπορεί να ξανά-παίξουν στο μέλλον.
Αλλά το ερώτημα είναι: τι έχουν να προσκομίσουν στο δημόσιο βίο εκτός από τις φιλοδοξίες τους και το παρελθόν της υποταγής στον εκάστοτε αρχηγό τους για να εξασφαλίζουν τη εύνοια του και προνομιούχες θέσεις στο πολιτικό σύστημα; Γιατί δεν κόβονταν για την Κεντροαριστερά τότε που είχαν αξιώματα και ρόλους και τους έπιασε πόνος σήμερα που βρίσκονται έξω από το παιχνίδι –όχι αδικαιολόγητα οι περισσότεροι; Τα ερωτήματα έχουν εύκολες απαντήσεις.
Εξ ίσου εύκολες απαντήσεις υπάρχουν και για τα ερωτήματα που δημιούργησε το δεύτερο γεγονός: η συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το Μνημόνιο που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ομιλίες ορισμένων παραγόντων της συγκυβέρνησης ήταν εξοργιστική -σαν να απευθύνονται σε λωτοφάγους. Μιλούσαν σαν να μην ξέρουν τίποτε για το φόνο. Σαν να μην ήταν τα δυο από τα τρία κόμματα που κυβερνούν σήμερα, που άνοιξαν επί δεκαετίες με τον τρόπο που κυβέρνησαν το δρόμο προς το σημερινό δράμα. Σαν να μην ήταν τα στελέχη του ενός από τα τρία που ακολούθησαν στα τυφλά τον τότε αρχηγό τους στο δρόμο του ΔΝΤ.
Είναι προφανές ότι το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άτοπο. Εξεταστικές επιτροπές για πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να υπάρξουν. Όσους νομίμως βρέθηκαν στην εξουσία και αποφάσισαν όπως αποφάσισαν και πήραν μάλιστα και την έγκριση της Βουλής εν συνεχεία, δεν τους στέλνεις στο δικαστήριο –τους στέλνεις στο σπίτι τους. Και εν πολλοίς ο ελληνικός λαός το έκανε ήδη. Από εκεί και πέρα για να υπάρξει ποινικός καταλογισμός σε κάποιον πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένα στοιχεία για συγκεκριμένες πράξεις και με συγκεκριμένες αποδείξεις.
Άρα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα πολιτικό παιχνίδι, για το όποιο κρίνεται αρνητικά. Αλλά περισσότερο αρνητικά κρίνεται η συμπεριφορά και η ρητορική όσων τάχθηκαν εναντίον αυτής της πρότασης. Οι ανερυθρίαστες κωλοτούμπες της ΝΔ και η παραπλανητική αερολογία του ΠΑΣΟΚ, θα άξιζαν βραβείο αν δεν ήταν για λύπηση. Εξέχοντες νομομαθείς να αγορεύουν κόντρα σε βασικές έννοιες δικαίου. Υποτιθέμενοι σοβαροί άνθρωποι να αερολογούν υπέρ του Μνημονίου κόντρα στη λογική. Και θεωρούμενοι ως γνώστες της οικονομίας να καταφεύγουν -κοντά στα νεύρα μας- στον… Έγκελς για να βρουν επιχειρήματα και να ζητούν… εξεταστική εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική συμπεριφορά του!
Όπως το συνηθίζουν οι αγορητές μιλούσαν για τη σωτηρία της χώρας από τα προβλήματα στα οποία οι ίδιοι την έμπλεξαν. Μιλούσαν εξ ονόματος του ελληνικού λαού, όταν τους έχει αποδοκιμάσει. Κόμπαζαν για τις ικανότητες τους όταν αυτές οδήγησαν στη χρεωκοπία. Μιλούσαν για το μέλλον όταν η δράση τους στο παρελθόν αναθεματίζεται από όλους, πλην των ιδίων. Αν ήταν στο ΠΑΣΟΚ να ακούνε τον Βενιζέλο να μιλάει σαν τον Παπανδρέου, δεν κρατούσαν τον Γιώργο που ήταν και πιο ηγετικός τύπος;
Από όσα ακούστηκαν προκύπτει ότι οι άνθρωποι που κολυμπούσαν στην εξουσία μέχρι πρόσφατα και αρκετοί κολυμπούν ακόμη, δεν διαισθάνονται ότι η χρεοκοπία της χώρας έχει στην ούγια και την υπογραφή τους. Άραγε αγνοούν ότι υπάρχουν ακόμη οι μνήμες από τα χειροκροτήματα τους σε κάθε λαϊκισμό των κομμάτων τους; Ότι η ανοχή τους στη διαφθορά, ο συγχρωτισμός με τα συμφέροντα, η συγκέντρωση τυχοδιωκτικών στοιχείων στο περιβάλλον τους και η εν γένει συμπεριφορά πολλών ομοτράπεζών τους δεν είναι άσχετη με την παρουσία των Μιχαλολιάκων και των λοιπών μουστερήδων αυτού του είδους που απειλούν τη δημοκρατική ομαλότητα;
Σε δυο διαφορετικές διαδικασίες αναδέχθηκε το ίδιο πρόβλημα. Ότι τα μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης, παρά το εκλογικό στραπάτσο τους, παραμένουν αιχμάλωτα στους ίδιους που τα ακύρωσαν. Αντί να αφήσουν το χώρο σε νέους ανθρώπους –ώστε να φέρουν στη δημόσια σκηνή φρέσκο αέρα και νέες αντιλήψεις– επιμένουν να παίρνουν μέρος σε μια υπόθεση στην οποία ουσιαστικά δεν έχουν πλέον ρόλο. Αντί να αποσυρθούν διακριτικά, οργανώνουν την επιστροφή τους- πάντα με τις ίδιες μεθόδους.
Ούτε η Κεντροαριστερά ως σύστημα ιδεών και πολιτικής πρότασης μπορεί να βασίζεται σε αυτούς, ούτε ο κοινοβουλευτισμός ωφελείται όσο εμφανίζονται να τον εκπροσωπούν αυτοί που τον καταρράκωσαν. Αν μέσα από τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της κοινωνίας δεν αναδεχθούν νέα πρόσωπα που θα εκπροσωπήσουν τα πρώην μεγάλα κόμματα, για να ξαναγίνουν μεγάλα, η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις.
Γιατί η ευθύνη δεν βαρύνει το ΠΑΣΟΚ, ή τη ΝΔ ως κόμματα. Βαρύνει τους ανθρώπους που επικράτησαν –κυρίως- στο ΠΑΣΟΚ. Δεν κρίνονται ιδεολογίες, κρίνονται πράξεις. Τις ευθύνες στα κόμματα γενικώς τις ρίχνουν όχι θέλουν να τις μετακινήσουν από τα πρόσωπα. Και αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι όσοι ευθύνονται για τη διολίσθηση των δυο κομμάτων στην αναξιοπιστία, ωρύονται σήμερα ότι τα δυο κόμματα τελείωσαν και πρέπει να δημιουργηθούν καινούργια – με τους ίδιους μέσα εννοείται. Ή και να… ενωθούν ακόμη -τόσο πιστοί σε αρχές και ιδέες.
Τελικά είναι απορίας άξιο γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν το παίρνουν απόφαση ότι πέρασε η μπογιά τους. Ότι βρίσκονται στη σημερινή Βουλή είτε όχι, είναι πρώην –και έτσι συμβαίνει πάντα στο δημόσιο χώρο. Αν και οι περισσότεροι καλύτερα να ήταν εξ αρχής πρώην. Τώρα δεν έχουν να προσφέρουν στην πολιτική και ό,τι έχουν προσφέρει στο παρελθόν θα το βρει η ιστορία. Αν και είναι πιθανό ότι για αρκετούς θα βρει ότι η πολιτική τους πρόσφερε περισσότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
protagon.gr
Πάμε πρώτα στο Γκάζι. Οι εκπρόσωποι κάποιων «κινήσεων» -αγνώστων λοιπών στοιχείων- συζητούσαν για την… Κεντροαριστερά. Θα ήταν μια ωραία παρέα, αν δεν ήταν μια μίζερη παρέα. Στην πλειοψηφία της από ανθρώπους που έμειναν στο περιθώριο και θέλουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα.
Πρώην υπουργοί, αποτυχημένοι πολιτευτές του περασμένου θέρους και κάποιοι οπαδοί της σχολής «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Η παρουσία ολίγων σοβαρών ανθρώπων ανάμεσα τους απλώς τόνιζε την ασυμφωνία των υπόλοιπων με την ιδιότητα του «φωτισμένου κεντροαριστερού»
που προβάλλουν. Παρ' ότι για πολλούς ισχύει το γνωστό «εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
Αν η χώρα βρίσκεται σήμερα στο χάλι που βρίσκεται ευθύνονται κατά το μέρος που τους αναλογεί και αυτοί που κόβονται τώρα για «το μέλλον της Κεντροαριστεράς», όπως βαφτίζουν το δικό τους μέλλον. Δικαίωμα τους βέβαια να συζητήσουν και για την Κεντροαριστερά και για την συνένωση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, ή ακόμη και με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Όπως είναι και δικαίωμα τους να θεωρούν ότι παίζουν ρόλο στα πράγματα, ή μπορεί να ξανά-παίξουν στο μέλλον.
Αλλά το ερώτημα είναι: τι έχουν να προσκομίσουν στο δημόσιο βίο εκτός από τις φιλοδοξίες τους και το παρελθόν της υποταγής στον εκάστοτε αρχηγό τους για να εξασφαλίζουν τη εύνοια του και προνομιούχες θέσεις στο πολιτικό σύστημα; Γιατί δεν κόβονταν για την Κεντροαριστερά τότε που είχαν αξιώματα και ρόλους και τους έπιασε πόνος σήμερα που βρίσκονται έξω από το παιχνίδι –όχι αδικαιολόγητα οι περισσότεροι; Τα ερωτήματα έχουν εύκολες απαντήσεις.
Εξ ίσου εύκολες απαντήσεις υπάρχουν και για τα ερωτήματα που δημιούργησε το δεύτερο γεγονός: η συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το Μνημόνιο που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ομιλίες ορισμένων παραγόντων της συγκυβέρνησης ήταν εξοργιστική -σαν να απευθύνονται σε λωτοφάγους. Μιλούσαν σαν να μην ξέρουν τίποτε για το φόνο. Σαν να μην ήταν τα δυο από τα τρία κόμματα που κυβερνούν σήμερα, που άνοιξαν επί δεκαετίες με τον τρόπο που κυβέρνησαν το δρόμο προς το σημερινό δράμα. Σαν να μην ήταν τα στελέχη του ενός από τα τρία που ακολούθησαν στα τυφλά τον τότε αρχηγό τους στο δρόμο του ΔΝΤ.
Είναι προφανές ότι το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άτοπο. Εξεταστικές επιτροπές για πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να υπάρξουν. Όσους νομίμως βρέθηκαν στην εξουσία και αποφάσισαν όπως αποφάσισαν και πήραν μάλιστα και την έγκριση της Βουλής εν συνεχεία, δεν τους στέλνεις στο δικαστήριο –τους στέλνεις στο σπίτι τους. Και εν πολλοίς ο ελληνικός λαός το έκανε ήδη. Από εκεί και πέρα για να υπάρξει ποινικός καταλογισμός σε κάποιον πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένα στοιχεία για συγκεκριμένες πράξεις και με συγκεκριμένες αποδείξεις.
Άρα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα πολιτικό παιχνίδι, για το όποιο κρίνεται αρνητικά. Αλλά περισσότερο αρνητικά κρίνεται η συμπεριφορά και η ρητορική όσων τάχθηκαν εναντίον αυτής της πρότασης. Οι ανερυθρίαστες κωλοτούμπες της ΝΔ και η παραπλανητική αερολογία του ΠΑΣΟΚ, θα άξιζαν βραβείο αν δεν ήταν για λύπηση. Εξέχοντες νομομαθείς να αγορεύουν κόντρα σε βασικές έννοιες δικαίου. Υποτιθέμενοι σοβαροί άνθρωποι να αερολογούν υπέρ του Μνημονίου κόντρα στη λογική. Και θεωρούμενοι ως γνώστες της οικονομίας να καταφεύγουν -κοντά στα νεύρα μας- στον… Έγκελς για να βρουν επιχειρήματα και να ζητούν… εξεταστική εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική συμπεριφορά του!
Όπως το συνηθίζουν οι αγορητές μιλούσαν για τη σωτηρία της χώρας από τα προβλήματα στα οποία οι ίδιοι την έμπλεξαν. Μιλούσαν εξ ονόματος του ελληνικού λαού, όταν τους έχει αποδοκιμάσει. Κόμπαζαν για τις ικανότητες τους όταν αυτές οδήγησαν στη χρεωκοπία. Μιλούσαν για το μέλλον όταν η δράση τους στο παρελθόν αναθεματίζεται από όλους, πλην των ιδίων. Αν ήταν στο ΠΑΣΟΚ να ακούνε τον Βενιζέλο να μιλάει σαν τον Παπανδρέου, δεν κρατούσαν τον Γιώργο που ήταν και πιο ηγετικός τύπος;
Από όσα ακούστηκαν προκύπτει ότι οι άνθρωποι που κολυμπούσαν στην εξουσία μέχρι πρόσφατα και αρκετοί κολυμπούν ακόμη, δεν διαισθάνονται ότι η χρεοκοπία της χώρας έχει στην ούγια και την υπογραφή τους. Άραγε αγνοούν ότι υπάρχουν ακόμη οι μνήμες από τα χειροκροτήματα τους σε κάθε λαϊκισμό των κομμάτων τους; Ότι η ανοχή τους στη διαφθορά, ο συγχρωτισμός με τα συμφέροντα, η συγκέντρωση τυχοδιωκτικών στοιχείων στο περιβάλλον τους και η εν γένει συμπεριφορά πολλών ομοτράπεζών τους δεν είναι άσχετη με την παρουσία των Μιχαλολιάκων και των λοιπών μουστερήδων αυτού του είδους που απειλούν τη δημοκρατική ομαλότητα;
Σε δυο διαφορετικές διαδικασίες αναδέχθηκε το ίδιο πρόβλημα. Ότι τα μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης, παρά το εκλογικό στραπάτσο τους, παραμένουν αιχμάλωτα στους ίδιους που τα ακύρωσαν. Αντί να αφήσουν το χώρο σε νέους ανθρώπους –ώστε να φέρουν στη δημόσια σκηνή φρέσκο αέρα και νέες αντιλήψεις– επιμένουν να παίρνουν μέρος σε μια υπόθεση στην οποία ουσιαστικά δεν έχουν πλέον ρόλο. Αντί να αποσυρθούν διακριτικά, οργανώνουν την επιστροφή τους- πάντα με τις ίδιες μεθόδους.
Ούτε η Κεντροαριστερά ως σύστημα ιδεών και πολιτικής πρότασης μπορεί να βασίζεται σε αυτούς, ούτε ο κοινοβουλευτισμός ωφελείται όσο εμφανίζονται να τον εκπροσωπούν αυτοί που τον καταρράκωσαν. Αν μέσα από τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της κοινωνίας δεν αναδεχθούν νέα πρόσωπα που θα εκπροσωπήσουν τα πρώην μεγάλα κόμματα, για να ξαναγίνουν μεγάλα, η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις.
Γιατί η ευθύνη δεν βαρύνει το ΠΑΣΟΚ, ή τη ΝΔ ως κόμματα. Βαρύνει τους ανθρώπους που επικράτησαν –κυρίως- στο ΠΑΣΟΚ. Δεν κρίνονται ιδεολογίες, κρίνονται πράξεις. Τις ευθύνες στα κόμματα γενικώς τις ρίχνουν όχι θέλουν να τις μετακινήσουν από τα πρόσωπα. Και αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι όσοι ευθύνονται για τη διολίσθηση των δυο κομμάτων στην αναξιοπιστία, ωρύονται σήμερα ότι τα δυο κόμματα τελείωσαν και πρέπει να δημιουργηθούν καινούργια – με τους ίδιους μέσα εννοείται. Ή και να… ενωθούν ακόμη -τόσο πιστοί σε αρχές και ιδέες.
Τελικά είναι απορίας άξιο γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν το παίρνουν απόφαση ότι πέρασε η μπογιά τους. Ότι βρίσκονται στη σημερινή Βουλή είτε όχι, είναι πρώην –και έτσι συμβαίνει πάντα στο δημόσιο χώρο. Αν και οι περισσότεροι καλύτερα να ήταν εξ αρχής πρώην. Τώρα δεν έχουν να προσφέρουν στην πολιτική και ό,τι έχουν προσφέρει στο παρελθόν θα το βρει η ιστορία. Αν και είναι πιθανό ότι για αρκετούς θα βρει ότι η πολιτική τους πρόσφερε περισσότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου