Η αλήθεια είναι πως αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο τις επαφές με κάθε
κρατική - δημόσια υπηρεσία. Η φοβία αλλά και αποστροφή μου δεν έχει να κάνει
μόνο με τις αδυναμίες και τα προβλήματα που παρατηρώ πίσω από τα γκισέ. Έχει
κυρίως να κάνει με το πόσο αγενείς είμαστε οι συναλλασσόμενοι πολίτες.
Δύο ημέρες τώρα έπρεπε να πάω από πολύ νωρίς το πρωί στην δική μου Εφορία. Είδα υπάλληλους οι οποίοι προσήλθαν ευλαβικά στην ώρα τους. Είδα και υπάλληλους όμως να καταφθάνουν με τριάντα ή σαράντα πέντε λεπτά καθυστέρηση. Είδα εργαζομένους να εξυπηρετούν και να εξηγούν απορίες με ενδιαφέρον αλλά και ευγένεια. Να κάνουν δύο και τρεις δουλειές παράλληλα. Είδα όμως και εργαζομένους να υποκρίνονται πως δουλεύουν ή να χρειάζονται είκοσι λεπτά για την ίδια εργασία
που ο διπλανός τους χρειάζεται πέντε λεπτά. Είδα υπάλληλους ψυχρούς, απότομους και αδιάφορους.
Είναι άδικο όμως να τα ακούν συλλήβδην όλοι σε μια δημόσια υπηρεσία επειδή κάποιοι συνάδελφοι τους είναι προκλητικοί ή αργόσχολοι. Είναι πολύ κουραστικό και ιδιαίτερα τριτοκοσμικό να γίνεσαι μάρτυρας των κλασικών διαλόγων (εγώ σε πληρώνω - είστε τεμπέληδες – είστε άχρηστοι κλπ) που έχεις ακούσει όλες τις άλλες φορές που έχεις επισκεφθεί μια κρατική υπηρεσία.
Κυρίως όμως είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να παρατηρείς πόσο μικροπρεπείς και κουτοπόνηροι συνεχίζουμε να είμαστε ως πολίτες.
Άνδρες αλλά και γυναίκες εισβάλλουν πίσω από τα γκισέ νομίζοντας πως βρίσκονται στο γραφείο ή στο σπίτι τους. Καλοντυμένοι δήθεν εκλεπτυσμένοι κύριοι, οι οποίοι αργότερα επικαλούνται σπουδές στην Αγγλία, αγνοούν και προσπερνούν επιδεικτικά την ουρά προτεραιότητας μαλώνοντας σαν τα μικρά παιδάκια με τους υπόλοιπους. Περισσότερο «λαϊκές» φιγούρες ν’ απευθύνονται με ύφος Υπουργού σε οποιονδήποτε υπάλληλο συναντούν μπροστά τους.
Ευτυχώς που υπάρχουν και εργαζόμενοι όπως η κ. Τ. Μ. που γνώρισα στην Εφορία μου. Μια ευγενέστατη και τυπικότατη υπάλληλος, η οποία με στωικότητα ανέχονταν τον κάθε τρελαμένο, δικαίως ή αδίκως, πολίτη. Εξυπηρετούσε κάθε περίπτωση με υπομονή, ψυχραιμία αλλά κυρίως με επαγγελματικότητα και φιλότιμο. Αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους πρέπει να προστατεύσουμε αλλά και να αναδείξουμε. Απλά αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό. Όπως αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο εμείς θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως πολίτες και όχι ως τσιφλικάδες στα χωράφια μας.
protagon.gr
Δύο ημέρες τώρα έπρεπε να πάω από πολύ νωρίς το πρωί στην δική μου Εφορία. Είδα υπάλληλους οι οποίοι προσήλθαν ευλαβικά στην ώρα τους. Είδα και υπάλληλους όμως να καταφθάνουν με τριάντα ή σαράντα πέντε λεπτά καθυστέρηση. Είδα εργαζομένους να εξυπηρετούν και να εξηγούν απορίες με ενδιαφέρον αλλά και ευγένεια. Να κάνουν δύο και τρεις δουλειές παράλληλα. Είδα όμως και εργαζομένους να υποκρίνονται πως δουλεύουν ή να χρειάζονται είκοσι λεπτά για την ίδια εργασία
που ο διπλανός τους χρειάζεται πέντε λεπτά. Είδα υπάλληλους ψυχρούς, απότομους και αδιάφορους.
Είναι άδικο όμως να τα ακούν συλλήβδην όλοι σε μια δημόσια υπηρεσία επειδή κάποιοι συνάδελφοι τους είναι προκλητικοί ή αργόσχολοι. Είναι πολύ κουραστικό και ιδιαίτερα τριτοκοσμικό να γίνεσαι μάρτυρας των κλασικών διαλόγων (εγώ σε πληρώνω - είστε τεμπέληδες – είστε άχρηστοι κλπ) που έχεις ακούσει όλες τις άλλες φορές που έχεις επισκεφθεί μια κρατική υπηρεσία.
Κυρίως όμως είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να παρατηρείς πόσο μικροπρεπείς και κουτοπόνηροι συνεχίζουμε να είμαστε ως πολίτες.
Άνδρες αλλά και γυναίκες εισβάλλουν πίσω από τα γκισέ νομίζοντας πως βρίσκονται στο γραφείο ή στο σπίτι τους. Καλοντυμένοι δήθεν εκλεπτυσμένοι κύριοι, οι οποίοι αργότερα επικαλούνται σπουδές στην Αγγλία, αγνοούν και προσπερνούν επιδεικτικά την ουρά προτεραιότητας μαλώνοντας σαν τα μικρά παιδάκια με τους υπόλοιπους. Περισσότερο «λαϊκές» φιγούρες ν’ απευθύνονται με ύφος Υπουργού σε οποιονδήποτε υπάλληλο συναντούν μπροστά τους.
Ευτυχώς που υπάρχουν και εργαζόμενοι όπως η κ. Τ. Μ. που γνώρισα στην Εφορία μου. Μια ευγενέστατη και τυπικότατη υπάλληλος, η οποία με στωικότητα ανέχονταν τον κάθε τρελαμένο, δικαίως ή αδίκως, πολίτη. Εξυπηρετούσε κάθε περίπτωση με υπομονή, ψυχραιμία αλλά κυρίως με επαγγελματικότητα και φιλότιμο. Αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους πρέπει να προστατεύσουμε αλλά και να αναδείξουμε. Απλά αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό. Όπως αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο εμείς θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως πολίτες και όχι ως τσιφλικάδες στα χωράφια μας.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου