Το κόκκινο δεν ήταν ακουαρέλα

Νύχτα Σαββάτου στη Μπενάκη 5-6 μασκοφόροι επιτέθηκαν με γροθιές και κλωτσιές σε ένα άσπρο κράνος. ΄Ισως νόμιζαν πως ήταν αστυνομικού - πού να ξέρει κανείς με τους τυφλωμένους ανθρώπους; ΄Οταν το κράνος βγήκε είδαν ένα τρομαγμένο πρόσωπο με γυαλιά και μούσια, εμφανώς όχι οργάνου της τάξης. ΄Αλλωστε αντί για ρόπαλο κρατούσε πενάκι. Το όπλο της δικής του μάχης ήταν ασύμμετρο- η δική του μάχη ήταν μάχη ιδεών, λέξεων, εικόνας, γέλιου. “Είμαι γελοιογράφος, ο Σολούπ, του Ποντικιού” φώναζε, μαζί με περαστικούς που τον αναγνώρισαν.
Όμως η έκρηξη είχε γίνει , η μηχανή είχε απασφαλίσει, η βία είχε  μπεί στις ράγες και τα κρυμμένα πρόσωπα απλώς συνεχιζαν να διοχετεύουν το μίσος εντός τους, ασχέτως της ταυτότητας του στόχου. Συνέχιζαν να χτυπούν το πρόσωπο που έχει γεμίσει αίματα και όχι αστράκια σαν αυτά που βάζει στα
σκίτσα του.Τις πιο χαριστικές βολές τις δέχτηκε  όταν είχαν καταλάβει (αν μπορούσαν να καταλάβουν κάτι)  ότι είχαν κάνει λάθος στον στόχο. Δεν έχει νόημα να εξηγήσει κανείς, δεν είναι δυνατόν να συνομιλήσεις με τα πυρωμένα μάτια για να καταλάβεις τι σκέφτηκαν. Είναι σαν να δέχεσαι ότι υπάρχει και σωστός στόχος.
Είμαι από αυτούς που διαφωνούν με τη βολική εξίσωση  της αριστερής και δεξιάς βίας. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις χάνω το κουράγιο μου.
protagon.gr