Μια στάλα δικαιοσύνης

 

Λίγο παράξενα ξεκίνησε η Πέμπτη: Είκοσι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σηκώνουν τα μανίκια και στην ουσία τρίζουν τα δόντια πριν την υπογραφή «νέου μνημονίου», βουλευτές φυγαδεύονται από «δείπνο για το μεταναστευτικό» (στην Κέρκυρα) με εξωλέμβιους για να μην αντιμετωπίσουν τους εκεί «αγανακτισμένους» που τους περικυκλώσανε – και «πνευματικοί ταγοί» προσπαθούν να παρέμβουν, λίγο νωθρά, λίγο αργά και καθόλου πειστικά – κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο Μίκης Θεοδωράκης παραληρεί, οι μετατάξεις απορρίπτονται ως λύση και, ναι μεν «θα το βγάλουμε το καλοκαιράκι» στα μουλωχτά απ’ ότι φαίνεται, αλλά από εκεί και πέρα όποιος πρόλαβε, τον Κύριον οίδε – για να καταφύγω και στα Θρησκευτικά μου.

Οι «Αγανακτισμένοι» δεν μειώνονται, αντιθέτως αυξάνονται, αρχίζουνε και φορτίζονται, ο θυμός μπαίνει στο σκηνικό φυσικά ανεμπόδιστος (και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν κάποιοι, μέσα στην Βουλή, συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ απ’ έξω «ο λαός» προσπαθεί να αυτοσυγκρατηθεί, με μεγάλη ευγένεια προς το παρόν). Είμαι και εγώ ένας πολίτης αυτής τα χώρας και αναρωτιέμαι αν έχει σκεφτεί κανείς στα σοβαρά ότι ο κόσμος που έχει «αγανακτήσει» έχει ανάγκη από διάλογο με την «Δημοκρατία» του. Αυτά τα μεγάλα λόγια περί απειλών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και άλλων δήθεν «κινδύνων» που ακούμε τώρα και στα δελτία ειδήσεων δεν θα βοηθήσουν καθόλου όταν στάξει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.
Χωρίς να γενικεύω βεβαίως (αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος όποιος και αν το διέπραττε, ένθεν-κακείθεν), είναι γεγονός, όλοι ξέρουμε, ότι ένα μεγάλο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού είναι απατεώνες που πλούτισαν χρησιμοποιώντας το κράτος και την εντολή που τους έδωσε ο «λαός». Για την ατιμωρησία όλων αυτών που εξοργίζει τους δίκαια αγανακτισμένους, δεν μιλάει ούτε η κ. Κική Δημουλά ούτε ο κ. Ορέστης Καλογήρου (που, συγχωρείστε μου την άγνοια, δεν ξέρω καν ποιος είναι αλλά συνυπογράφει την «παρέμβαση» των σκεπτόμενων ανθρώπων αυτό του τόπου).

Εν ολίγοις – διότι δεν έχουμε καιρό για φλυαρίες: Όλα αυτά τα αθώα περιστεράκια της πολιτικής ζωής, κάτι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου που καλύπτονται από θρασύτατους «νόμους» που φτιάχτηκαν (και, δυστυχώς, ψηφίστηκαν στο κοινοβούλιο της «Δημοκρατίας» μας που «απειλείται»), ειδικά γι’ αυτούς – όλοι αυτοί οι πολυεκατομμυριούχοι αλαζόνες, διεφθαρμένοι και ανάλγητοι, δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ; Και πώς περιμένουν «οι αρχές» να πείσουν τον κόσμο, τους «αγανακτισμένους» στα σπίτια τους ή τους δρόμους, ότι υπάρχει και λειτουργεί ένα αίσθημα τουλάχιστον Δικαιοσύνης; Θα βρει κανείς το θάρρος να διαχωρίσει επιτέλους όσους «πολιτικούς» από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, εργάστηκαν έντιμα και με αφοσίωση για την προκοπή αυτού του τόπου, από τα μιάσματα που συνεχίζουν να απολαμβάνουν μιας ξεδιάντροπης ασυλίας, έχοντας αποθησαυρίζει τα κλεμμένα στις διεθνείς τράπεζες και τις offshore και τολμούν να κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας;
Να θυμίσω στον (πραγματικά) αγαπημένο φίλο μου και αδερφό και δάσκαλο Διονύση Σαββόπουλο που «συνυπογράφει» την «δραματική έκκληση» τον σπουδαίο στίχο του «Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω»;
Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε και να «ανησυχούμε» για τους θεσμούς που κατασπάραξαν όλοι αυτοί οι αλήτες του Πασοκονουδού, σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι οι μεν με τους δε πρόσωπο με πρόσωπο στους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας. Επείγει μια αυτοκριτική και μια αλλαγή πορείας ριζική – καθώς και η άμεση τιμωρία όσων απατεώνων μας οδήγησαν ως εδώ και καλύπτονται από κατάπτυστους νόμους σαν αυτόν της «βουλευτικής ασυλίας» και τον αχαρακτήριστο νόμο «περί ευθύνης υπουργών».
protagon.gr