Ένα εξαιρετικά δυσάρεστο τελεσίγραφο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επρόκειτο να κομίσει στην Άνγκελα Μέρκελ ο Ντομινίκ Στρος Καν την… αποφράδα Κυριακή που πέρασε στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος Νέας Υόρκης: «βρείτε τρόπο για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα το 2012, αλλιώς το Ταμείο είναι υποχρεωμένο να αποσυρθεί από το πρόγραμμα διάσωσης»!
Αυτό το τελεσίγραφο, παρά την εξαφάνιση του Στρος Καν από το «παιχνίδι», παραμένει στο τραπέζι και επηρεάζει καταλυτικά τους χειρισμούς των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε αυτή την κορύφωση της ελληνικής κρίσης, εξηγώντας γιατί είναι… καταδικασμένες να διασώσουν την Ελλάδα, παρά τις «κούφιες» απειλές περί μη εκταμίευσης της 5ης δόσης του διεθνούς δανείου, που χρησιμοποιούνται μόνο για τον εκφοβισμό της ελληνικής κοινής γνώμης:
Όπως εξηγούν έγκυρες πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά το «σκοτεινό κόσμο» του ΔΝΤ, το Ταμείο έχει θεσμικά μια απαράβατη υποχρέωση σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόζει, οπουδήποτε στον κόσμο, από τα κράτη του Τρίτου Κόσμου, μέχρι τα «σαλόνια» της ευρωζώνης: σε τακτά διαστήματα διενεργεί έλεγχο βιωσιμότητας του χρέους της υπό διάσωση χώρας και αν διαπιστώσει ότι υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας της εντός του προσεχούς 12μήνου είναι υποχρεωμένο να διακόπτει τη χρηματοδότηση και να αναζητεί άλλες λύσεις (βλ. αναδιάρθρωση χρέους).
Ο τελευταίος έλεγχος βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που διενήργησαν τα αρμόδια στελέχη του ΔΝΤ και του οποίου τα αποτελέσματα επρόκειτο να ανακοινώσει ο Στρος Καν στην Μέρκελ την Κυριακή που πέρασε στο κρατητήριο, ήταν καταδικαστικός: το Ταμείο κατέληξε στην εκτίμηση ότι ακόμη και αν «απογειωνόταν» το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των 50 δισ. ευρώ, η Ελλάδα δεν είχε την παραμικρή ελπίδα επιστροφής στις αγορές το 2012, για να χρηματοδοτήσει τα χρεολύσια που θα έμεναν ακάλυπτα από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ.
Το τελικό συμπέρασμα από την πλευρά του ΔΝΤ ήταν σαφές, δεν έχει αλλάξει και είναι γνωστό στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, παρότι δεν πρόλαβε να το διαβιβάσει αυτοπροσώπως ο Στρος Καν στην Μέρκελ: το Ταμείο δεν μπορεί να συνεχίσει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας και τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης, αν δεν δεσμευθεί πρώτα η Ευρώπη ότι θα καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας το 2012 και το 2013, με ένα νέο δάνειο.
Εναλλακτικά, θα μπορούσε να συζητηθεί (θεωρητικά τουλάχιστον) μια «ήπια» αναδιάρθρωση/επιμήκυνση του ελληνικού χρέους προς ιδιώτες, με την οποία θα εξασφαλιζόταν ότι δεν θα έμεναν ακάλυπτα χρεολύσια, που θα οδηγούσαν την Ελλάδα σε χρεοκοπία το 2012 ή το 2013. Όμως, ο Στρος Καν ήταν εξαρχής αντίθετος με αυτή τη λύση, που το Βερολίνο πίεζε να γίνει δεκτή, δημιουργώντας μαζί με τον συμπατριώτη του, Ζαν Κλωντ Τρισέ ένα αδιαπέραστο «μπλοκ άρνησης», αφού και η ΕΚΤ, για τους δικούς της λόγους, δεν θέλει ούτε να συζητήσει τέτοιο σενάριο.
Έτσι, εκείνη την Κυριακή που ο Στρος Καν καταδικάσθηκε να περάσει από το ζενίθ της καριέρας του στην πολιτική ανυπαρξία, η Άνγκελα Μέρκελ θα είχε στην πραγματικότητα να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα, που έπαιρνε μόνο μία απάντηση: η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά υποχρεωτικό να διασωθεί με ένα νέο δάνειο, αλλιώς το ΔΝΤ θα αποχωρούσε από το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, κλονίζοντας ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη των αγορών στις προσπάθειες των Ευρωπαίων για υπέρβαση της κρίσης χρέους.
Με τρόπο εξαιρετικά βολικό για την Μέρκελ, αυτό το σκληρό δίλημμα δεν της τέθηκε εκείνη την Κυριακή. Όμως, η απειλή αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης είναι υπαρκτή και σήμερα. Και η γερμανίδα καγκελάριος γνωρίζει καλά ότι θα υποχρεωθεί τελικά να πει το μεγάλο «ναι» για άλλη μια διάσωση της Ελλάδας, όσα «τρομοκρατικά» σενάρια και αν διακινεί η Γερμανία περί μη εκταμίευσης της 5ης δόσης του δανείου, ή ακόμη και αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Όμως, αν η γερμανική και οι άλλες «σκληρές» κυβερνήσεις της ευρωζώνης γνωρίζουν ότι αναπόφευκτα θα πουν το μεγάλο «ναι» για άλλη μια διάσωση της Ελλάδας, ώστε να φθάσει η χώρα εκ του ασφαλούς στο 2013 και στο κατώφλι του νέου Μηχανισμού Σταθερότητας και του νέου θεσμικού πλαισίου για ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην ευρωζώνη, προς τι ο παροξυσμός απειλών, πιέσεων έως και σχεδόν ανοικτών εκβιασμών προς την ελληνική κυβέρνηση, με συνεχή υπόμνηση του ανύπαρκτου κινδύνου μη εκταμίευσης της 5ης δόσης;
Το Βερολίνο γνωρίζει καλά ότι η διαπραγμάτευση που θα εξελιχθεί μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου με την ελληνική κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα η τελευταία ευκαιρία των κυβερνήσεων του Βορρά να δεσμεύσουν την Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα αδιανόητα σκληρής λιτότητας, αλλά και να εξασφαλίσουν νομικά ισχυρές δεσμεύσεις υποθήκευσης δημόσιας περιουσίας για δάνεια που το 2013 θα είναι υποχρεωμένες να διαγράψουν μερικώς, όταν έλθει η ώρα της αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Ως τώρα, παρότι ο υπουργός Οικονομικών έχει υπογράψει μια δανειακή σύμβαση που προβλέπει κατάλυση της ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας για την κατάσχεση περιουσίας του Δημοσίου από τους πιστωτές, η σύμβαση αυτή, όπως γνωρίζουν καλά στο Βερολίνο, δεν έχει περισσότερη αξία από ένα… κουρελόχαρτο, αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να κηρυχθεί άκυρη, εφόσον δεν κυρώθηκε από τη Βουλή με τουλάχιστον 180 ψήφους.
Οι απειλές, λοιπόν, παρότι στερούνται σοβαρού νοήματος στην πραγματικότητα, όπως ήδη εξηγήθηκε, εκτοξεύονται για να συρθεί η κυβέρνηση σε μια άλλη νομική μορφή δέσμευσης εγγυήσεων δανεισμού υπέρ των επίσημων πιστωτών (βλ. υποθήκευση δημόσιας περιουσίας μέσω ενός προγράμματος αποκρατικοποιήσεων που θα εφαρμοσθεί από την τρόικα, με παράκαμψη της ελληνικής κυβέρνησης).
Μέχρι το τέλος Ιούνιου, αυτό το πολιτικό «θέατρο του παραλόγου» θα συνεχισθεί και η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα παροξυσμό πιέσεων για να ενδώσει στη μετατροπή των δανείων από τα κράτη της ευρωζώνης σε καλυμμένα δάνεια, με εγγύηση τη δημόσια περιουσία. Εναπόκειται στην κυβέρνηση να μην ενδώσει σε αυτό τον στερούμενο νοήματος, στην πραγματικότητα, εκβιασμό: αν δεν υποκύψει, αν αποκρούσει τη συντονισμένη προσπάθεια για εγγραφές «προσημειώσεων» στη δημόσια περιουσία, θα μπορέσει να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος το 2013 την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αν ενδώσει, η Ελλάδα θα προσέλθει σε εκείνη τη διαπραγμάτευση πλήρως απογυμνωμένη από την τεράστια, σχεδόν ίσης αξίας με το χρέος, περιουσία της. Όπως γνωρίζει και ο τελευταίος δανειολήπτης, κανείς δεν έχει ελπίδες για μια ισορροπημένη συμφωνία ρύθμισης του χρέους του από μια τράπεζα, αν ήδη έχει καταφέρει η τράπεζα να κατασχέσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία…
politismos politis
 |
Αυτό το τελεσίγραφο, παρά την εξαφάνιση του Στρος Καν από το «παιχνίδι», παραμένει στο τραπέζι και επηρεάζει καταλυτικά τους χειρισμούς των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε αυτή την κορύφωση της ελληνικής κρίσης, εξηγώντας γιατί είναι… καταδικασμένες να διασώσουν την Ελλάδα, παρά τις «κούφιες» απειλές περί μη εκταμίευσης της 5ης δόσης του διεθνούς δανείου, που χρησιμοποιούνται μόνο για τον εκφοβισμό της ελληνικής κοινής γνώμης:
Όπως εξηγούν έγκυρες πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά το «σκοτεινό κόσμο» του ΔΝΤ, το Ταμείο έχει θεσμικά μια απαράβατη υποχρέωση σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόζει, οπουδήποτε στον κόσμο, από τα κράτη του Τρίτου Κόσμου, μέχρι τα «σαλόνια» της ευρωζώνης: σε τακτά διαστήματα διενεργεί έλεγχο βιωσιμότητας του χρέους της υπό διάσωση χώρας και αν διαπιστώσει ότι υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας της εντός του προσεχούς 12μήνου είναι υποχρεωμένο να διακόπτει τη χρηματοδότηση και να αναζητεί άλλες λύσεις (βλ. αναδιάρθρωση χρέους).
Ο τελευταίος έλεγχος βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που διενήργησαν τα αρμόδια στελέχη του ΔΝΤ και του οποίου τα αποτελέσματα επρόκειτο να ανακοινώσει ο Στρος Καν στην Μέρκελ την Κυριακή που πέρασε στο κρατητήριο, ήταν καταδικαστικός: το Ταμείο κατέληξε στην εκτίμηση ότι ακόμη και αν «απογειωνόταν» το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των 50 δισ. ευρώ, η Ελλάδα δεν είχε την παραμικρή ελπίδα επιστροφής στις αγορές το 2012, για να χρηματοδοτήσει τα χρεολύσια που θα έμεναν ακάλυπτα από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ.
Το τελικό συμπέρασμα από την πλευρά του ΔΝΤ ήταν σαφές, δεν έχει αλλάξει και είναι γνωστό στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, παρότι δεν πρόλαβε να το διαβιβάσει αυτοπροσώπως ο Στρος Καν στην Μέρκελ: το Ταμείο δεν μπορεί να συνεχίσει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας και τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης, αν δεν δεσμευθεί πρώτα η Ευρώπη ότι θα καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας το 2012 και το 2013, με ένα νέο δάνειο.
Εναλλακτικά, θα μπορούσε να συζητηθεί (θεωρητικά τουλάχιστον) μια «ήπια» αναδιάρθρωση/επιμήκυνση του ελληνικού χρέους προς ιδιώτες, με την οποία θα εξασφαλιζόταν ότι δεν θα έμεναν ακάλυπτα χρεολύσια, που θα οδηγούσαν την Ελλάδα σε χρεοκοπία το 2012 ή το 2013. Όμως, ο Στρος Καν ήταν εξαρχής αντίθετος με αυτή τη λύση, που το Βερολίνο πίεζε να γίνει δεκτή, δημιουργώντας μαζί με τον συμπατριώτη του, Ζαν Κλωντ Τρισέ ένα αδιαπέραστο «μπλοκ άρνησης», αφού και η ΕΚΤ, για τους δικούς της λόγους, δεν θέλει ούτε να συζητήσει τέτοιο σενάριο.
Έτσι, εκείνη την Κυριακή που ο Στρος Καν καταδικάσθηκε να περάσει από το ζενίθ της καριέρας του στην πολιτική ανυπαρξία, η Άνγκελα Μέρκελ θα είχε στην πραγματικότητα να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα, που έπαιρνε μόνο μία απάντηση: η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά υποχρεωτικό να διασωθεί με ένα νέο δάνειο, αλλιώς το ΔΝΤ θα αποχωρούσε από το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, κλονίζοντας ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη των αγορών στις προσπάθειες των Ευρωπαίων για υπέρβαση της κρίσης χρέους.
Με τρόπο εξαιρετικά βολικό για την Μέρκελ, αυτό το σκληρό δίλημμα δεν της τέθηκε εκείνη την Κυριακή. Όμως, η απειλή αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης είναι υπαρκτή και σήμερα. Και η γερμανίδα καγκελάριος γνωρίζει καλά ότι θα υποχρεωθεί τελικά να πει το μεγάλο «ναι» για άλλη μια διάσωση της Ελλάδας, όσα «τρομοκρατικά» σενάρια και αν διακινεί η Γερμανία περί μη εκταμίευσης της 5ης δόσης του δανείου, ή ακόμη και αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Όμως, αν η γερμανική και οι άλλες «σκληρές» κυβερνήσεις της ευρωζώνης γνωρίζουν ότι αναπόφευκτα θα πουν το μεγάλο «ναι» για άλλη μια διάσωση της Ελλάδας, ώστε να φθάσει η χώρα εκ του ασφαλούς στο 2013 και στο κατώφλι του νέου Μηχανισμού Σταθερότητας και του νέου θεσμικού πλαισίου για ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην ευρωζώνη, προς τι ο παροξυσμός απειλών, πιέσεων έως και σχεδόν ανοικτών εκβιασμών προς την ελληνική κυβέρνηση, με συνεχή υπόμνηση του ανύπαρκτου κινδύνου μη εκταμίευσης της 5ης δόσης;
Το Βερολίνο γνωρίζει καλά ότι η διαπραγμάτευση που θα εξελιχθεί μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου με την ελληνική κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα η τελευταία ευκαιρία των κυβερνήσεων του Βορρά να δεσμεύσουν την Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα αδιανόητα σκληρής λιτότητας, αλλά και να εξασφαλίσουν νομικά ισχυρές δεσμεύσεις υποθήκευσης δημόσιας περιουσίας για δάνεια που το 2013 θα είναι υποχρεωμένες να διαγράψουν μερικώς, όταν έλθει η ώρα της αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Ως τώρα, παρότι ο υπουργός Οικονομικών έχει υπογράψει μια δανειακή σύμβαση που προβλέπει κατάλυση της ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας για την κατάσχεση περιουσίας του Δημοσίου από τους πιστωτές, η σύμβαση αυτή, όπως γνωρίζουν καλά στο Βερολίνο, δεν έχει περισσότερη αξία από ένα… κουρελόχαρτο, αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να κηρυχθεί άκυρη, εφόσον δεν κυρώθηκε από τη Βουλή με τουλάχιστον 180 ψήφους.
Οι απειλές, λοιπόν, παρότι στερούνται σοβαρού νοήματος στην πραγματικότητα, όπως ήδη εξηγήθηκε, εκτοξεύονται για να συρθεί η κυβέρνηση σε μια άλλη νομική μορφή δέσμευσης εγγυήσεων δανεισμού υπέρ των επίσημων πιστωτών (βλ. υποθήκευση δημόσιας περιουσίας μέσω ενός προγράμματος αποκρατικοποιήσεων που θα εφαρμοσθεί από την τρόικα, με παράκαμψη της ελληνικής κυβέρνησης).
Μέχρι το τέλος Ιούνιου, αυτό το πολιτικό «θέατρο του παραλόγου» θα συνεχισθεί και η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα παροξυσμό πιέσεων για να ενδώσει στη μετατροπή των δανείων από τα κράτη της ευρωζώνης σε καλυμμένα δάνεια, με εγγύηση τη δημόσια περιουσία. Εναπόκειται στην κυβέρνηση να μην ενδώσει σε αυτό τον στερούμενο νοήματος, στην πραγματικότητα, εκβιασμό: αν δεν υποκύψει, αν αποκρούσει τη συντονισμένη προσπάθεια για εγγραφές «προσημειώσεων» στη δημόσια περιουσία, θα μπορέσει να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος το 2013 την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αν ενδώσει, η Ελλάδα θα προσέλθει σε εκείνη τη διαπραγμάτευση πλήρως απογυμνωμένη από την τεράστια, σχεδόν ίσης αξίας με το χρέος, περιουσία της. Όπως γνωρίζει και ο τελευταίος δανειολήπτης, κανείς δεν έχει ελπίδες για μια ισορροπημένη συμφωνία ρύθμισης του χρέους του από μια τράπεζα, αν ήδη έχει καταφέρει η τράπεζα να κατασχέσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία…
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου