Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κέντρο της Αθήνας είναι αποτέλεσμα πολλών και σύνθετων παραγόντων, αλλά και μιας μακρόχρονης αναποφασιστικότητας και έλλειψης έγκαιρων πρωτοβουλιών τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης όσο, κυρίως, σε επίπεδο δήμου – και δεν εννοώ την παρούσα δημοτική αρχή. Επηρεάζεται, επίσης, από γεγονότα που συμβαίνουν εκτός Ελλάδας και δημιουργούν έντονα μεταναστευτικά ρεύματα ή αλλάζουν τα χαρακτηριστικά των ήδη υπαρχόντων. Π.χ. τα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική σε συνάρτηση με την απόφαση της Τουρκίας να απελευθερώσει το καθεστώς προξενικών θεωρήσεων με το Μαρόκο, την Τυνησία και την Αλγερία, οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση των παράνομων μεταναστών από αυτές τις χώρες (το 2009 συνελήφθησαν 329 λαθρομετανάστες από την Αλγερία ενώ το 2010, 7.320).
Σήμερα, η κυβέρνηση, η περιφέρεια αλλά και ο δήμος καλούνται να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, ενώ η 12η ώρα έχει παρέλθει. Η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών για άμεσες, δηλαδή μαγικές, λύσεις δεν συνεισφέρει στην ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά αντίθετα υπονομεύει τις δυνατότητες της επίλυσής του. Χρειάζεται χρόνος όχι μόνο για να εφαρμοστούν, αλλά κυρίως για να αποδώσουν τα μέτρα.
Είναι πάντα εύκολη η πραγματοποίηση εντυπωσιακών επιχειρήσεων -ειδικά αστυνομικού χαρακτήρα- αλλά αν δεν συνοδευθούν από τις αναγκαίες υποδομές απλώς θα μεταθέσουν το πρόβλημα σε άλλες περιοχές του Δήμου Αθηναίων ή γειτονικών δήμων, τακτική που η παρούσα κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί. Πολλοί συμπολίτες μας διατυπώνουν εύλογες απορίες που έχουν πάρει τη μορφή «αστικών μύθων», για τους λόγους που δεν αντιμετωπίζονται σειρά ζητημάτων τα οποία αφορούν όχι μόνο την Αθήνα, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Ας δούμε λοιπόν αυτές τις απορίες, αυτούς τους μύθους.
Μύθος 1ος: Γιατί δεν στέλνουμε τους λαθρομετανάστες αμέσως πίσω;
Για να τους στείλουμε «πίσω» πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι αυτό το «πίσω». Η Τουρκία, η κύρια
χώρα μέσω της οποίας καταλήγουν εδώ, δεν τους δέχεται. Από το 2002 που άρχισε η εφαρμογή του Ελληνοτουρκικού Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής, μέχρι το 2010, οι τουρκικές αρχές παρέλαβαν 2.491 αλλοδαπούς από τους 73.935 που εισήλθαν παράνομα στη χώρα μας μέσω της Τουρκίας. Η Ελλάδα καταβάλλει διπλωματικές προσπάθειες, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, πάντοτε εντός του πλαισίου της Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι γιατί δεν τους στέλνουμε στις πατρίδες τους. Εδώ υπάρχουν δύο κύριες ομάδες. Η μία αποτελείται από λαθρομετανάστες που προέρχονται από χώρες που δεν υφίστανται ως κράτη στην πραγματικότητα (π.χ. Αφγανιστάν, Σομαλία κ.λπ.) και σε σημαντικό ποσοστό δικαιούνται πολιτικό άσυλο. Οι ακροδεξιές κραυγές, όμως, έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι η παραχώρηση ασύλου σε αυτούς είναι κάτι απαράδεκτο, ενώ στην πραγματικότητα θα διευκόλυνε και την αποδημία τους για χώρες της Ευρώπης, όπου ήδη υπάρχουν συγγενείς τους.
Η άλλη ομάδα προέρχεται από χώρες στις οποίες είναι εφικτό να σταλούν πίσω. Oμως, οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, δεν λένε την αλήθεια. Συνήθως αυτοπροσδιορίζονται, ψευδώς, ως «Παλαιστίνιοι». Γι’ αυτό τον λόγο, χρειάζεται χρόνος για να ανακαλυφθεί η πραγματική τους ταυτότητα. Μετά απαιτείται η συνεργασία με τις πρεσβείες των χωρών τους για να εκδοθούν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα. Φυσικά κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την όλη διαδικασία. Ετσι περνούν μήνες.
Ταυτόχρονα όμως, η Ελλάδα δεν διαθέτει χώρους επαρκείς, για να στεγάσει επί μήνες μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, ώστε να τους έχει υπό τον έλεγχό της. Oλοι θυμούνται τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών όταν ανακοινώθηκε η χωροθέτηση των Κέντρων Φιλοξενίας. Αν, όμως, δεν δημιουργηθούν τέτοια κέντρα σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αττική, το πρόβλημα δεν θα λυθεί, γιατί πολύ απλά οι λαθρομετανάστες ξέρουν ότι, ακόμα και αν συλληφθούν, θα μείνουν έγκλειστοι για μικρό χρονικό διάστημα. Η διά της βίας επιβολή της εγκατάστασης τέτοιων Κέντρων στις τοπικές κοινωνίες δεν είναι εφικτή. Χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συζητήσει ανταποδοτικά οφέλη για την εγκατάσταση τέτοιων κέντρων.
Μύθος 2ος: Γιατί δεν διώχνουμε τις πόρνες;
Εδώ περισσεύει η ηθική υποκρισία. Ο νόμος για τους οίκους ανοχής έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα μόλις 3 νόμιμοι στην Αθήνα. Oπου όμως δεν υπάρχει νόμιμη ρύθμιση, ανθεί η παρανομία. Αυτή η τακτική έχει οδηγήσει στα εξής αποτελέσματα: α) χιλιάδες άνθρωποι είναι θύματα μιας απίστευτης βίας και εκμετάλλευσης, β) υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, γ) εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται παράνομα και τρέφουν τη διαφθορά, δ) οι οίκοι ανοχής έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Αθήνα ανεξέλεγκτα, ενώ είναι χαρακτηριστική, για το πού έχει φτάσει η κατάσταση, η ύπαρξη ειδικής ιστοσελίδας όπου διαφημίζονται όλοι με τα απαραίτητα σχόλια, τιμές και τα «καλλιτεχνικά» ονόματα των εκδιδομένων, ε) σε μια εποχή που το κράτος μειώνει μισθούς και συντάξεις, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται, χωρίς να φορολογούνται, ενώ την ίδια στιγμή το κοινωνικό και ιατρικό κόστος αυτής της κατάστασης επιβαρύνει εξ ολοκλήρου το δημόσιο ταμείο.
Η αλλαγή του νόμου με στόχο τη ρύθμιση του φαινομένου δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνική συναίνεση. Βεβαίως, το φαινόμενο της πορνείας υπάρχει σε τέτοια έκταση γιατί κάποιοι συμπολίτες μας πληρώνουν για τις υπηρεσίες αυτές. Δεν θα έπρεπε, αντί μόνο να εγκαλούμε τα θύματα ή το κράτος που δεν τα «εξαφανίζει», να αποδοκιμάσουμε και να απονομιμοποιήσουμε ηθικά και κοινωνικά όλους εκείνους που με τα χρήματά τους συντηρούν αυτό το άθλιο δίκτυο εκπόρνευσης; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχθεί την ποινικοποίηση για τον πελάτη;
Μύθος 3ος: Γιατί δεν διώχνουμε τα «πρεζόνια» από το Κέντρο;
Ανά πάσα στιγμή η Αστυνομία είναι σε θέση να τους διώξει. Πού θα πάνε όμως; Η κατάσταση στο Κέντρο είναι που τους έφερε εδώ. Δεν είναι εκείνοι που τη δημιούργησαν. Είναι ασθενείς που χρειάζονται πολύπλευρη ιατρική περίθαλψη και ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Την ίδια στιγμή όμως οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται όταν ανακοινώνεται ότι μέσα στα νοσοκομεία θα λειτουργήσουν ειδικές μονάδες γι’ αυτά τα παιδιά που είναι δικά μας παιδιά. Θα αντιδρούσαν αν αντί για μονάδα περίθαλψης ναρκομανών, ιδρυόταν μια ογκολογική κλινική; Οι ναρκομανείς υποφέρουν από ασθένειες που συνδέονται με τον τρόπο ζωής και τις μεθόδους χρήσης των ουσιών. Είναι καλύτερο να έρχονται σε επαφή με νοσοκομεία. Ετσι θα μοιραστεί σε πολλά σημεία ο πληθυσμός των χρηστών, τερματίζοντας το φαινόμενο της αποκλειστικής συγκέντρωσής τους σε μια τοποθεσία με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Η δημιουργία τέτοιων κλινικών στα νοσοκομεία της χώρας είναι οικονομικά εφικτή, αλλά με βουλευτές, δημάρχους και λοιπούς τοπικούς ηγέτες να διαδηλώνουν έξω από τα νοσοκομεία με όπλο τον φόβο, πόσο πραγματοποιήσιμη είναι;
Μύθος 4ος: Γιατί δεν εξαφανίζουμε τους «μαύρους» που πουλάνε «μαϊμούδες»;
Στα δύο κύρια σημεία, που πλέον έχει περιοριστεί το φαινόμενο, η Αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει, γιατί προστατεύονται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Στη μία μάλιστα περίπτωση (ΑΣΟΕΕ) οι «αντιεξουσιαστές» και ο γνωστός πολιτικός χώρος, όχι μόνο τους έχουν προσφέρει στέγη εντός του πανεπιστημίου σε κατειλημμένους χώρους, αλλά τους προστατεύουν επιτιθέμενοι στους αστυνομικούς όποτε εκείνοι προσπαθούν να τους ελέγξουν. Η αλλαγή της νομοθεσίας περί ασύλου χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Και εδώ όμως οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι οι «μαύροι» με τις «μαϊμούδες» υπάρχουν, γιατί υπάρχουν πελάτες και αυτοί είναι κυρίως Ελληνες, όχι λαθρομετανάστες. Αυτοί που αγοράζουν δεν έχουν ευθύνη; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχθεί τη συνυπευθυνότητα του αγοραστή με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Μύθος 5ος: Γιατί δεν συλλαμβάνονται ιδιοκτήτες ακινήτων που στεγάζουν σ’ αυτά εκατοντάδες λαθρομετανάστες;
Η στέγαση λαθρομεταναστών συνιστά φορολογικό αδίκημα. Η συνεργασία ΣΔΟΕ, Αστυνομίας, δήμου και περιφέρειας έχει ήδη οδηγήσει στην επιβολή δεκάδων προστίμων.
Μύθος 6ος: Γιατί η Αστυνομία δεν στέλνει περισσότερους άνδρες για την αστυνόμευση του Κέντρου;
Τα μέσα που διαθέτει η Αστυνομία δεν είναι ανεξάντλητα. Χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης έφυγαν από διάφορες υπηρεσίες γραφείου και επέστρεψαν σε καθήκοντα αστυνόμευσης πάνω από 5.000 αστυνομικοί. Κινητοποιήσεις όπως αυτή της Κερατέας ή των «Αγανακτισμένων», έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος (2,4 εκατομμύρια ευρώ στοίχισε η «εξέγερση» της Κερατέας) και εξαντλούν τους πόρους της Αστυνομίας σε άνδρες και υλικό. Κάθε τοπική «εξέγερση» μειώνει τις δυνάμεις που μπορεί η ΕΛ.ΑΣ. να διαθέσει για την προστασία των πολιτών. Η Ελλάδα δεν είναι και ούτε πρέπει να γίνει, αστυνομικό κράτος. Σήμερα, ιδίως, δεν υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες για χιλιάδες προσλήψεις και αγορές εξοπλισμού. Κάθε περιπολικό που καίγεται, κάθε καταστροφή, πληρώνεται από τους φορολογούμενους και, ειδικά αυτή την περίοδο, δεν είναι εύκολο να αντικατασταθεί.
Και μία αλήθεια: H σημερινή κατάσταση στο Κέντρο δεν θα αλλάξει σε μια μέρα.
politismos politis
 |
Σήμερα, η κυβέρνηση, η περιφέρεια αλλά και ο δήμος καλούνται να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, ενώ η 12η ώρα έχει παρέλθει. Η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών για άμεσες, δηλαδή μαγικές, λύσεις δεν συνεισφέρει στην ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά αντίθετα υπονομεύει τις δυνατότητες της επίλυσής του. Χρειάζεται χρόνος όχι μόνο για να εφαρμοστούν, αλλά κυρίως για να αποδώσουν τα μέτρα.
Είναι πάντα εύκολη η πραγματοποίηση εντυπωσιακών επιχειρήσεων -ειδικά αστυνομικού χαρακτήρα- αλλά αν δεν συνοδευθούν από τις αναγκαίες υποδομές απλώς θα μεταθέσουν το πρόβλημα σε άλλες περιοχές του Δήμου Αθηναίων ή γειτονικών δήμων, τακτική που η παρούσα κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί. Πολλοί συμπολίτες μας διατυπώνουν εύλογες απορίες που έχουν πάρει τη μορφή «αστικών μύθων», για τους λόγους που δεν αντιμετωπίζονται σειρά ζητημάτων τα οποία αφορούν όχι μόνο την Αθήνα, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Ας δούμε λοιπόν αυτές τις απορίες, αυτούς τους μύθους.
Μύθος 1ος: Γιατί δεν στέλνουμε τους λαθρομετανάστες αμέσως πίσω;
Για να τους στείλουμε «πίσω» πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι αυτό το «πίσω». Η Τουρκία, η κύρια
χώρα μέσω της οποίας καταλήγουν εδώ, δεν τους δέχεται. Από το 2002 που άρχισε η εφαρμογή του Ελληνοτουρκικού Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής, μέχρι το 2010, οι τουρκικές αρχές παρέλαβαν 2.491 αλλοδαπούς από τους 73.935 που εισήλθαν παράνομα στη χώρα μας μέσω της Τουρκίας. Η Ελλάδα καταβάλλει διπλωματικές προσπάθειες, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, πάντοτε εντός του πλαισίου της Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι γιατί δεν τους στέλνουμε στις πατρίδες τους. Εδώ υπάρχουν δύο κύριες ομάδες. Η μία αποτελείται από λαθρομετανάστες που προέρχονται από χώρες που δεν υφίστανται ως κράτη στην πραγματικότητα (π.χ. Αφγανιστάν, Σομαλία κ.λπ.) και σε σημαντικό ποσοστό δικαιούνται πολιτικό άσυλο. Οι ακροδεξιές κραυγές, όμως, έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι η παραχώρηση ασύλου σε αυτούς είναι κάτι απαράδεκτο, ενώ στην πραγματικότητα θα διευκόλυνε και την αποδημία τους για χώρες της Ευρώπης, όπου ήδη υπάρχουν συγγενείς τους.
Η άλλη ομάδα προέρχεται από χώρες στις οποίες είναι εφικτό να σταλούν πίσω. Oμως, οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, δεν λένε την αλήθεια. Συνήθως αυτοπροσδιορίζονται, ψευδώς, ως «Παλαιστίνιοι». Γι’ αυτό τον λόγο, χρειάζεται χρόνος για να ανακαλυφθεί η πραγματική τους ταυτότητα. Μετά απαιτείται η συνεργασία με τις πρεσβείες των χωρών τους για να εκδοθούν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα. Φυσικά κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την όλη διαδικασία. Ετσι περνούν μήνες.
Ταυτόχρονα όμως, η Ελλάδα δεν διαθέτει χώρους επαρκείς, για να στεγάσει επί μήνες μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, ώστε να τους έχει υπό τον έλεγχό της. Oλοι θυμούνται τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών όταν ανακοινώθηκε η χωροθέτηση των Κέντρων Φιλοξενίας. Αν, όμως, δεν δημιουργηθούν τέτοια κέντρα σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αττική, το πρόβλημα δεν θα λυθεί, γιατί πολύ απλά οι λαθρομετανάστες ξέρουν ότι, ακόμα και αν συλληφθούν, θα μείνουν έγκλειστοι για μικρό χρονικό διάστημα. Η διά της βίας επιβολή της εγκατάστασης τέτοιων Κέντρων στις τοπικές κοινωνίες δεν είναι εφικτή. Χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συζητήσει ανταποδοτικά οφέλη για την εγκατάσταση τέτοιων κέντρων.
Μύθος 2ος: Γιατί δεν διώχνουμε τις πόρνες;
Εδώ περισσεύει η ηθική υποκρισία. Ο νόμος για τους οίκους ανοχής έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα μόλις 3 νόμιμοι στην Αθήνα. Oπου όμως δεν υπάρχει νόμιμη ρύθμιση, ανθεί η παρανομία. Αυτή η τακτική έχει οδηγήσει στα εξής αποτελέσματα: α) χιλιάδες άνθρωποι είναι θύματα μιας απίστευτης βίας και εκμετάλλευσης, β) υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, γ) εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται παράνομα και τρέφουν τη διαφθορά, δ) οι οίκοι ανοχής έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Αθήνα ανεξέλεγκτα, ενώ είναι χαρακτηριστική, για το πού έχει φτάσει η κατάσταση, η ύπαρξη ειδικής ιστοσελίδας όπου διαφημίζονται όλοι με τα απαραίτητα σχόλια, τιμές και τα «καλλιτεχνικά» ονόματα των εκδιδομένων, ε) σε μια εποχή που το κράτος μειώνει μισθούς και συντάξεις, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται, χωρίς να φορολογούνται, ενώ την ίδια στιγμή το κοινωνικό και ιατρικό κόστος αυτής της κατάστασης επιβαρύνει εξ ολοκλήρου το δημόσιο ταμείο.
Η αλλαγή του νόμου με στόχο τη ρύθμιση του φαινομένου δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνική συναίνεση. Βεβαίως, το φαινόμενο της πορνείας υπάρχει σε τέτοια έκταση γιατί κάποιοι συμπολίτες μας πληρώνουν για τις υπηρεσίες αυτές. Δεν θα έπρεπε, αντί μόνο να εγκαλούμε τα θύματα ή το κράτος που δεν τα «εξαφανίζει», να αποδοκιμάσουμε και να απονομιμοποιήσουμε ηθικά και κοινωνικά όλους εκείνους που με τα χρήματά τους συντηρούν αυτό το άθλιο δίκτυο εκπόρνευσης; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχθεί την ποινικοποίηση για τον πελάτη;
Μύθος 3ος: Γιατί δεν διώχνουμε τα «πρεζόνια» από το Κέντρο;
Ανά πάσα στιγμή η Αστυνομία είναι σε θέση να τους διώξει. Πού θα πάνε όμως; Η κατάσταση στο Κέντρο είναι που τους έφερε εδώ. Δεν είναι εκείνοι που τη δημιούργησαν. Είναι ασθενείς που χρειάζονται πολύπλευρη ιατρική περίθαλψη και ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Την ίδια στιγμή όμως οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται όταν ανακοινώνεται ότι μέσα στα νοσοκομεία θα λειτουργήσουν ειδικές μονάδες γι’ αυτά τα παιδιά που είναι δικά μας παιδιά. Θα αντιδρούσαν αν αντί για μονάδα περίθαλψης ναρκομανών, ιδρυόταν μια ογκολογική κλινική; Οι ναρκομανείς υποφέρουν από ασθένειες που συνδέονται με τον τρόπο ζωής και τις μεθόδους χρήσης των ουσιών. Είναι καλύτερο να έρχονται σε επαφή με νοσοκομεία. Ετσι θα μοιραστεί σε πολλά σημεία ο πληθυσμός των χρηστών, τερματίζοντας το φαινόμενο της αποκλειστικής συγκέντρωσής τους σε μια τοποθεσία με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Η δημιουργία τέτοιων κλινικών στα νοσοκομεία της χώρας είναι οικονομικά εφικτή, αλλά με βουλευτές, δημάρχους και λοιπούς τοπικούς ηγέτες να διαδηλώνουν έξω από τα νοσοκομεία με όπλο τον φόβο, πόσο πραγματοποιήσιμη είναι;
Μύθος 4ος: Γιατί δεν εξαφανίζουμε τους «μαύρους» που πουλάνε «μαϊμούδες»;
Στα δύο κύρια σημεία, που πλέον έχει περιοριστεί το φαινόμενο, η Αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει, γιατί προστατεύονται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Στη μία μάλιστα περίπτωση (ΑΣΟΕΕ) οι «αντιεξουσιαστές» και ο γνωστός πολιτικός χώρος, όχι μόνο τους έχουν προσφέρει στέγη εντός του πανεπιστημίου σε κατειλημμένους χώρους, αλλά τους προστατεύουν επιτιθέμενοι στους αστυνομικούς όποτε εκείνοι προσπαθούν να τους ελέγξουν. Η αλλαγή της νομοθεσίας περί ασύλου χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Και εδώ όμως οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι οι «μαύροι» με τις «μαϊμούδες» υπάρχουν, γιατί υπάρχουν πελάτες και αυτοί είναι κυρίως Ελληνες, όχι λαθρομετανάστες. Αυτοί που αγοράζουν δεν έχουν ευθύνη; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχθεί τη συνυπευθυνότητα του αγοραστή με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Μύθος 5ος: Γιατί δεν συλλαμβάνονται ιδιοκτήτες ακινήτων που στεγάζουν σ’ αυτά εκατοντάδες λαθρομετανάστες;
Η στέγαση λαθρομεταναστών συνιστά φορολογικό αδίκημα. Η συνεργασία ΣΔΟΕ, Αστυνομίας, δήμου και περιφέρειας έχει ήδη οδηγήσει στην επιβολή δεκάδων προστίμων.
Μύθος 6ος: Γιατί η Αστυνομία δεν στέλνει περισσότερους άνδρες για την αστυνόμευση του Κέντρου;
Τα μέσα που διαθέτει η Αστυνομία δεν είναι ανεξάντλητα. Χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης έφυγαν από διάφορες υπηρεσίες γραφείου και επέστρεψαν σε καθήκοντα αστυνόμευσης πάνω από 5.000 αστυνομικοί. Κινητοποιήσεις όπως αυτή της Κερατέας ή των «Αγανακτισμένων», έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος (2,4 εκατομμύρια ευρώ στοίχισε η «εξέγερση» της Κερατέας) και εξαντλούν τους πόρους της Αστυνομίας σε άνδρες και υλικό. Κάθε τοπική «εξέγερση» μειώνει τις δυνάμεις που μπορεί η ΕΛ.ΑΣ. να διαθέσει για την προστασία των πολιτών. Η Ελλάδα δεν είναι και ούτε πρέπει να γίνει, αστυνομικό κράτος. Σήμερα, ιδίως, δεν υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες για χιλιάδες προσλήψεις και αγορές εξοπλισμού. Κάθε περιπολικό που καίγεται, κάθε καταστροφή, πληρώνεται από τους φορολογούμενους και, ειδικά αυτή την περίοδο, δεν είναι εύκολο να αντικατασταθεί.
Και μία αλήθεια: H σημερινή κατάσταση στο Κέντρο δεν θα αλλάξει σε μια μέρα.
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου