90 βουλευτές οδεύουν προς το... Ζάλογγο!

Μόλις πριν από λίγες ημέρες προαναγγέλλαμε ότι πολύ σύντομα θα δημοσιευθεί η πρώτη δημοσκόπηση με το ΠΑΣΟΚ δεύτερο, ακόμη και χωρίς η Ν.Δ. να εμφανίζει ρεύμα νίκης ή αυξημένη κοινωνική επιρροή. Δεν χρειαζόταν καμιά φοβερή ικανότητα γι’ αυτή την πρόβλεψη. Ούτε για να προβλέψουμε ότι ο Παπανδρέου πάει ολοταχώς για να συναντήσει τον... Καραμανλή.
Η δημοσκόπηση της Public Issue, η οποία δημοσιεύθηκε χθες και προχθές από την Καθημερινή και τον Σκάι, είναι αψευδής μάρτυς ενός βασικού στοιχείου: ακόμη και χωρίς σημαντική ή αξιοσημείωτη άνοδο της Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ καταρρέει υπό το βάρος των δικών του επιλογών και πλέον ούτε ο ίδιος ο Παπανδρέου αποτελεί το «βαρύ χαρτί» που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να συγκρατήσει την κατάρρευση.
Ας δούμε συνοπτικά ποια στοιχεία καταδεικνύουν το ανεξέλεγκτο κατρακύλισμα μιας παράταξης η οποία κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές, μόλις τον Οκτώβριο του 2009, με ποσοστό 43,92% και διαφορά 10,5 μονάδων από τη δεύτερη Ν.Δ.:
● Υποχώρηση 5 μονάδων μέσα σε έναν μήνα, με αποτέλεσμα από το +3% έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κατρακυλήσει στο -4% (!) παρότι η Ν.Δ. «ωφελήθηκε» μόλις κατά 2 μονάδες!
● Υποχώρηση 11,5 μονάδων (!) από τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ το αντίστοιχο διάστημα η Ν.Δ. έχει κερδίσει μόλις... 0,5%!
● Το ΠΑΣΟΚ ενδέχεται, ανάλογα με τον αριθμό των κομμάτων που θα μπουν στην επόμενη Βουλή, να μην φτάσει ούτε τους 70 βουλευτές από τους 156 που έχει σήμερα και τους 160 που εξέλεξε πριν από μόλις 18 μήνες.
● Με άλλα λόγια κάπου 90 βουλευτές της συμπολίτευσης κινδυνεύουν να πουν «αντίο» μετά την
επόμενη κάλπη, με τα σημερινά δεδομένα και με την πρώτη μόλις δημοσκόπηση που φέρνει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο. Ίσως δε ακόμη περισσότεροι, αν συνυπολογίσουμε και μια εύλογη κοινωνική απαίτηση για «νέα και άφθαρτα πρόσωπα»!
● Ποσοστό «εκλογικής επιρροής» (ο δείκτης που μετρά σε σταθερή βάση το «Βαρόμετρο» της εταιρείας) στο 27%, το οποίο προϊδεάζει για εκλογική επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στα επίπεδα του 1977 (25,3%).
● Μόνο το 26% θεωρεί πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη θητεία της.
● Το ΠΑΣΟΚ, με δημοτικότητα 21%, είναι σήμερα το πιο αντιδημοφιλές κόμμα μεταξύ των πέντε κοινοβουλευτικών.
● Με κυβερνητική ικανότητα στο 12%, ο δείκτης ικανοποίησης από την κυβέρνηση έχει φτάσει το απίστευτο 8%.
● Η συσπείρωση των ψηφοφόρων του έχει φτάσει το 37,5%, ένα ποσοστό αδιανόητο για μεγάλο κόμμα στη μεταπολίτευση, και μαρτυρεί το (οριστικό;) διαζύγιο με την κοινωνική του βάση.
● Ο Γ. Παπανδρέου βλέπει τη δημοτικότητά του πλέον στο 26% και, όπως σημειώνει ο Γιάννης Μαυρής στη σχετική ανάλυσή του, «πρόκειται για το χειρότερο ποσοστό δημοφιλίας στην πολιτική του σταδιοδρομία».
● Αν υποθέσουμε ότι αυτό που τον ξεχώριζε από τον Α. Σαμαρά ήταν η «πρωθυπουργική ικανότητα», αυτή πλέον είναι η ίδια για τους δύο στο ισχνό 23% (μόλις τον Ιανουάριο του 2011 ο Παπανδρέου προηγείτο με 41-19).
● Στο ερώτημα αν χρειάζονται πρόωρες εκλογές, μέσα σε ένα μήνα μειώθηκαν κατά 10% (από το 69% στο 59%) αυτοί που θεωρούσαν ότι δεν πρέπει να γίνουν.
Σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κεφάλαιο, αυτό της «παράστασης νίκης», του μόνου ίσως δείκτη που ποτέ δεν διαψεύστηκε, το αποτέλεσμα έχει ως εξής: Ν.Δ. 27%, ΠΑΣΟΚ 22% και «Δεν Ξέρω / Δεν Απαντώ» 50%. Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Ότι το ποσοστό που «βλέπει» Ν.Δ. αυξήθηκε τον τελευταίο μήνα κατά 11% και αυτό που «βλέπει» ΠΑΣΟΚ μειώθηκε κατά 21%, ενώ 9% αυξήθηκαν όσοι δεν έχουν ή δεν θέλουν να εκφέρουν γνώμη.
Με απλά λόγια η «παράσταση νίκης» ήταν 43-16 υπέρ του ΠΑΣΟΚ πριν από ένα μήνα. Ακόμη χειρότερα για την κυβέρνηση, ήταν στο «ακλόνητο», όπως φαινόταν τότε, 53-14 υπέρ του ΠΑΣΟΚ μόλις τον Φεβρουάριο!
Σημειωτέον ότι όλα αυτά συμβαίνουν με τους ερωτηθέντες να εμφανίζουν σοβαρή μεταβολή υπέρ του ενδιαφέροντος για την πολιτική (σύμφωνα με το αποτέλεσμα της ίδιας έρευνας τον περασμένο μήνα) και της συμμετοχής στα κοινά και ιδιαιτέρως στις κινητοποιήσεις (από 12% έφτασε το 25% τον τελευταίο μήνα), καθώς – με προβολή στο σύνολο του ενήλικου πληθυσμού – η εταιρεία συμπεραίνει ότι 2,2 εκατομμύρια πολίτες κινητοποιούνται πλέον «σε κάθε είδους εκδηλώσεις και μορφές διαμαρτυρίας».

Προβληματικό το... υβρίδιο
Βεβαίως η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί. Και για τις δημοσκοπήσεις η πάγια άποψή μου είναι ότι δικαιώνονται ή εξευτελίζονται το βράδυ των εκλογών – έχουν συμβεί αμφότερα κατά καιρούς για πολλούς και διάφορους.
Ωστόσο τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας έχουν τεράστια πολιτική σημασία, ιδιαιτέρως αν διαβαστούν συγκριτικά με τα αποτελέσματα της ίδιας έρευνας τους προηγούμενους μήνες. Υπ’ αυτό το πρίσμα οι δυσμενέστατες ανατροπές εις βάρος του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού σε όλα τα επίπεδα προϊδεάζουν για τα χειρότερα για τους... αμέσως ενδιαφερόμενους.
Οι ανατροπές αυτές ωστόσο δεν σημειώνονται σε «ουδέτερη» χρονική στιγμή, αλλά ακριβώς την ώρα που:
● Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία καλείται να επικυρώσει ένα εισπρακτικό πρόγραμμα τεράστιου μεγέθους (28,5 δισ. ευρώ) και πρωτοφανούς αγριότητας και αδικίας.
● Βρισκόμαστε ελάχιστα λίγο πριν από την εκκίνηση ενός άλλου προγράμματος πλήρους εκποίησης του συνόλου της εθνικής περιουσίας.
● Η κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να καλύψει εκ των προτέρων τις ποινικές ευθύνες όσων πρόκειται να εκτελέσουν το πρόγραμμα της εκποίησης, ώστε να βρει και τους εγχώριους «πρόθυμους» που θα το υλοποιήσουν σε συνεργασία με τους εντεταλμένους εκπροσώπους της τρόικας.
● Ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού έρχεται να αλλάξει τον νομικό χαρακτήρα ενός ακόμη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους μετατρέποντας κοινούς τοκογλύφους σε «προτιμώμενους δανειστές». Με την Ελλάδα παραιτημένη «οικειοθελώς» από όλα τα νομικά της δικαιώματα.
● Η κοινωνία έχει σπάσει το αόρατο «φράγμα» μεταξύ καναπέ και πλατείας και δηλώνει δυναμικά «παρούσα» σε όλη τη χώρα.
● Η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του έχει λάβει καταιγιστικά χαρακτηριστικά.
Όλα αυτά ενώ σχεδιάζονται «λύσεις» όπως αυτές του σχηματισμού «κυβέρνησης τεχνοκρατών», η οποία υποτίθεται πως θα προσφέρει την «αποτελεσματικότητα», την «ευελιξία» και το «κύρος» που κατά γενική διαπίστωση λείπουν απ’ αυτή την κυβέρνηση.
Ποιος όμως μπορεί να προβλέψει, χωρίς τεράστιο ρίσκο, πως οποιοδήποτε υβρίδιο κυβέρνησης μπορεί να σταθεί όταν το αντικείμενο της σαρωτικής αμφισβήτησης δεν είναι απλώς η παρούσα κυβέρνηση ή/και το κόμμα που τη συγκροτεί, αλλά ο ίδιος ο ηγέτης τους; Ακόμη περισσότερο όταν η ευθύνη για τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης βαρύνει κυρίως τον ίδιο;
Κάθε απάντηση δεκτή...
to pontiki