Γραμματείς και Φαρισαίοι

Για καθήστε βρε παιδιά γιατί έχω πάθει μια ζάλη, μια παράκρουση. Επειδή τα δύο μνημόνια χαρακτηρίστηκαν σταύρωση του ελληνικού λαού, αποφασίσαμε να βγάλουμε φωτοτυπία την Καινή Διαθήκη και να την εφαρμόσουμε καταλεπτώς στην θλιβερή και τεταμένη πολιτική μας πραγματικότητα; Διότι διαπιστώνω έκπληκτος ότι εξαιτίας της σταύρωσης, άνοιξε το καταπέτασμα του ναού και βγήκε από μέσα το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Το οποίο φάντασμα ακολουθούμενο από τις αθάνατες στρατιές των Σεραφείμ και των Χερουβείμ του, πήρε στο κυνήγι τον αγαπημένο του υιό Γιώργο για να τον φάει. Τι είδους πολιτικός κανιβαλισμός είναι πάλι τούτος;

Ο βουλευτής Γιώργος Λιάνης, ο καθηγητής Δημήτρης Μπέης, ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασσιμάτης, ηγούνται πλέον του αντιμνημονιακού αγώνα. Χτυπιούνται στα ίσα με την κυβέρνηση του υιού Παπανδρέου, παρατάσσουν το αυθορμήτως σχηματισθέν αγανακτισμένο στράτευμα τους και, ως φαίνεται, επιτυγχάνουν τη μία νίκη μετά την άλλη. Όλα καλά κι όλα ωραία, εγώ δεν κρίνω, διαπιστώνω. Αλλά δικαιούμαι να εκπλήσσομαι. Διότι οι άνθρωποι αυτοί, κυβέρνησαν τη χώρα μαζί με τον πατέρα Παπανδρέου επί δεκαπέντε χρόνια, χωμένοι σε όλα τα κόλπα. Δεν εννοώ κόλπα ύποπτα ή αξιόποινα, αλλά αυτά τα πολιτικά κόλπα και τις πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα σ' αυτό το υπερχρεωμένο χάλι. Επρόκειτο για μεγάλα πολιτικά αφεντικά της εποχής τους, που άπαντες τους προσκυνούσαν αν ήθελαν πρόσβαση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας. Ο Μίκης δεν ήταν άνθρωπος του Ανδρέα βέβαια, ήταν όμως τάλε-κουάλε με τον Ανδρέα ως προς τη συνέπεια σε πολιτικές θέσεις και ιδεολογικές κωλοτούμπες.

Ο νέος, ο άνεργος, ο απολυμένος, ο μη εχων που την κεφαλήν κλίναι, δικαιούνται απολύτως και να οργίζεται και να φωνάζει και να μουτζώνει. Αυτοί όμως; Δηλαδή, για να καταλάβω, όταν λέμε ότι το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της τελευταίας τριακονταετίας κατέστρεψε τη χώρα και την έφερε σ' αυτό το χάλι, τι ακριβώς εννοούμε; Ποιοί ήταν αυτό το παλιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Μόνο οι πρωθυπουργοί; Μήπως και οι υπουργοί οικονομίας; Να βάλουμε και τους αποθανώντες ίσως;
Ομολογώ ότι φανταζόμουν και κατανοούσα απολύτως ένα κίνημα οργισμένων και αγανακτισμένων να κυνηγά με άγριες διαθέσεις τους σημερινούς εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος. Να κυνηγά και εμας τους δημοσιογράφους, το 'χω ξαναγράψει και το ζω. Αλλά μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι μπροστάρηδες και πιο εξαγριωμένοι απ' όλους, θα ήταν άνθρωποι που έχουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια του τόπου, απ' όση έχουν οι σημερινοί βουλευτές που καλούνται να ψηφίσουν τα μέτρα που οι παλιότεροι έκαναν αναγκαία. Τι θλιβερή υποκρισία είναι αυτή επιτέλους; Παλιά πολιτικά αφεντικά με υπογραφές δισεκατομμυρίων στα χέρια τους, με πανίσχυρους υπουργικούς και άλλους θώκους, με λίστες εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών στις τσέπες τους, με σκοτεινές υπόγειες διαδρομές πολιτικής και άλλης διαπλοκής, να κρατάνε σήμερα μαγκούρες και να τις κραδαίνουν σ' αυτούς που με -σωστό ή λάθος τρόπο- παλεύουν να διορθώσουν τα χάλια που οι ίδιοι συσσώρευσαν στην Ελλάδα; Ε νισάφι πια. Συνταξιούχοι που καλοπέρασαν, που έζησαν μέσα στη χλίδα και τη δόξα, που καβατζώσανε ότι μπορούσανε από μια μακρά περίοδο συλλογικής ευμάρειας από δάνεια που οι ίδιοι υπέγραφαν και που σήμερα χτίζουν την υστεροφημία τους κατηγορώντας αβασάνιστα τους νεότερους ως πουλημένους και προδότες. Α να χαθείτε ρε, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές.
protagon.gr