Μια θλίψη, μια μελαγχολία, ένα παράξενο συναίσθημα που δεν το ξέρω, γιατί δεν το έχω ξανανιώσει, με έχει καταλάβει – με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Βέβαια για να συμβεί αυτό χρειάστηκε ενάμιση χρόνος «Μνημονίου» και δημοσιονομικής αναστάτωσης, χρειάστηκε να πληρώσουνε τη νύφη πάλι οι φτωχοί άνθρωποι, χρειάστηκε να δω μαγαζιά και επιχειρήσεις να κλείνουν, φίλους και γνωστούς να απολύονται και να μένουν άνεργοι, οικογένειες με κομμένο ηλεκτρικό και πέντε-έξη απλήρωτα νοίκια - και πολλά άλλα. Και η δική μου ζωή άλλαξε φυσικά : Πλαστικό χρήμα πια δεν υπάρχει και έχω επανέλθει, πολλούς μήνες τώρα, «σ’ αυτά που έχω στην τσέπη μου». Στον «98,4FM» όπου εργάζομαι τα τελευταία 4 χρόνια οι αποδοχές μου έφτασαν από 1300 ευρώ καθαρά (τώρα καταλαβαίνω πόσο μεγάλος ήταν ο «μισθός» μου) στα 780. Την Πέμπτη που πήγα να υπογράψω την ανανέωση της σύμβασής μου μέχρι τον Αύγουστο, είδα στα γραφεία της νομικής υπηρεσίας τον Μάνο Ελευθερίου – που αγαπώ πολύ. Με άκουσε που μουρμούριζα «κι’ άλλες περικοπές;» και μ’ έπιασε από τον ώμο. «Και δόξα τω Θεώ να λες» μου είπε, περιμένοντας και αυτός στην ουρά να υπογράψει την ανανέωση της δικής του σύμβασης. Και μού έδειξε το ταβάνι (δηλαδή τον ουρανό πάνω από τον ταβάνι γιατί μιλάμε για ποιητή) μουρμουρίζοντας : «Δόξα τω Θεώ, αυτό μόνο Άρη μου, τίποτε άλλο :Δόξα τω Θεώ».
Βλέπετε και στην ΑΕΠΙ (όπου συναντιόμασταν με τον Μάνο Ελευθερίου σε Δ.Σ και συγκεντρώσεις «δημιουργών») «αλλάξανε τα πράγματα» με την διαδοχή της ηγεσίας της επιχείρησης από τον πατέρα στον υιό Ξανθόπουλο και τώρα πια, (τουλάχιστον εμένα), μου συμπεριφέρονται όπως στους ενοχλητικούς ζητιάνους, με σηκωμένο φρύδι και πολλή συγκατάβαση. «Να κάνετε μια αίτηση», μου είπε η κοπέλα στο τηλέφωνο (εκτελώντας οδηγίες φυσικά του υιού Ξανθόπουλου που δεν έχει δυστυχώς τις ικανότητες του πατέρα του) «και θα εξετασθεί στο επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο τον Σεπτέμβριο». Με τις παγκρεατίτιδες, τα νοσοκομεία (και με την φυλακή) είχα πάρει κάτι μικρές προκαταβολές – και τις αποπληρώνω. Μου κρατάνε το 50% της εξάμηνης εκκαθάρισης και μου δίνουν το άλλο 50%. Αυτό το εξάμηνο όμως, (λόγω των «νέων συνθηκών») μου παρακρατήθηκαν και τα 6 περίπου χιλιάρικα των πνευματικών μου δικαιωμάτων έναντι του χρέους. Και δεν το αναφέρω μόνο «επί προσωπικού». Το γράφω και εδώ γιατί η τάση των πλουσίων (σαν την οικογένεια Ξανθόπουλου που έχει θησαυρίσει εκμεταλλευόμενη τα πνευματικά δικαιώματα των μελών της και την, ειλικρινά, αξιοθαύμαστη επιχειρηματική διάνοια του πατρός Ξανθόπουλου ) είναι πια σαφής : Δεν πληρώνουμε. Βάζουμε στην μπάντα ότι μπορούμε – στη Γενεύη, στην Κύπρο, σε ακίνητα, σε offshore, όπου είναι δυνατόν και νομικώς, βεβαίως, «correct» - και, στην ανάγκη, το κλείνουμε αύριο-μεθαύριο το μαγαζί. Ας πάει μετά ο κάθε στιχουργός ή συνθέτης να εισπράξει αυτός δικαιώματα πόρτα-πόρτα. «Και όλα όσα κάναμε γι’ αυτούς πολλά είναι», θα σκέφτονται σίγουρα. Και δεν έχουν άδικο. Χάρη στις υπηρεσίες της ΑΕΠΙ (και στα 300 περίπου τραγούδια μου βέβαια, που μου τα έστειλε αυτό το ταβάνι-ουρανός που μού έδειχνε ο Μάνος Ελευθερίου επίμονα) επί 25 χρόνια εισέπραττα κανονικότατα τα δικαιώματά μου – και, στις μεγάλες ανάγκες, έπαιρνα και προκαταβολές έναντι των δικαιωμάτων μου. Η κυρία Μόλλυ Εγκολφοπούλου (που χήρεψε και παραιτήθηκε σχετικά πρόσφατα) μπορεί να σας διηγηθεί πόσες φορές στάθηκε η ΑΕΠΙ δίπλα στα μέλη της, βοηθώντας άμεσα οικονομικά – με πραγματικό ανθρώπινο ενδιαφέρον. Σαν τα μεγάλα κόμματα και τους υπερυπουργούς, έτσι και η ΑΕΠΙ, μοίραζε αφειδώς ψιχουλάκια δεξιά και αριστερά για να μας κρατάει ευχαριστημένους. Τώρα δεν υπάρχουν πια περιθώρια για τέτοιες «πολυτέλειες». Τώρα προέχει η «οικογένεια» και η κεφαλαιοποίηση – να «μαζέψουμε» για να έχουμε για τρείς-τέσσερις γενιές μιαν άνεση. Εδώ που τα λέμε, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μάλλον τα ίδια θα έκανα και εγώ αν ήμουν στη θέση τους όλων των «μεγαλοκεφαλαιούχων».
Αλλά είναι πολύ μελαγχολικά όλα αυτά – και όχι μόνο για την οικονομική τους διάσταση. Η Ελληνική κοινωνία ξέπεσε πια, την διαφθείρανε τόσο βαθειά και τόσο μεθοδικά, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψει. Έχει και μια πολιτική ηγεσία ακόμα πιο θλιβερή και από την ίδια την κατάρρευση της : Τι να σου κάνει τώρα ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου και η γλυκύτατη Τίνα Μπιρμπίλη που πήρε μια γερή γεύση πολιτικής πίκρας από τις συμπεριφορές της «εξουσίας» της οποίας, για λίγο, έγινε σάρκα από τη σάρκα της. Αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν., Ούτε χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο τον Σπύρο Βούγια ή την Άννα Νταλάρα να τους πεις ότι «δεν θα τους χρειαστείς άλλο». Τώρα όλα (και όλοι) κρέμονται πάλι από τα μπατζάκια του Ευαγγέλου Βενιζέλου : Αυτός είναι ο σωτήρας μας και πρωταγωνιστής του μεσοπρόθεσμου και της 5ης δόσης. Μετά, πάλι, βλέπουμε.
Σκέφτομαι τα τραγούδια, τα βιβλία, την τέχνη, την αγάπη, τα όνειρα, τα ταξίδια, τα μακροβούτια, την φιλία (πάνω απ’ όλα στην περίπτωσή μου), τον έρωτα και το φλερτ, τις ανθισμένες νεραντζιές της Φωκυλίδου που αξιώθηκα μαζί με τα φούλια του Νείλου ποταμού που επί 11 ολόκληρα χρόνια με εξέθρεψε – και η μελαγχολία οπισθοχωρεί, γίνεται γρήγορα χαμόγελο και καλές σκέψεις, αποφασιστικότητα και δημιουργική αντεπίθεση. Αλλά πρέπει να τα γράψεις, πρέπει να πεις, πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου – για να ξαναγίνουν, με έναν τρόπο μαγικό που μόνο οι μύστες και οι ποιητές έχουν εξερευνήσει, φώς. «Φώς εκ φωτός», όπως λέει και το Πιστεύω. Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού γεννημένος, όχι «κατασκευασμένος»…
Είναι η Κυριακή των αγίων Πάντων σήμερα: Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά, να κοιτάμε ψηλά, προς το ταβάνι. Και, πάνω απ’ αυτό, τον ουρανό. Και πάνω απ’ αυτόν, τον τελικό προορισμό και την πραγματική πατρίδα μας…
 |
Βλέπετε και στην ΑΕΠΙ (όπου συναντιόμασταν με τον Μάνο Ελευθερίου σε Δ.Σ και συγκεντρώσεις «δημιουργών») «αλλάξανε τα πράγματα» με την διαδοχή της ηγεσίας της επιχείρησης από τον πατέρα στον υιό Ξανθόπουλο και τώρα πια, (τουλάχιστον εμένα), μου συμπεριφέρονται όπως στους ενοχλητικούς ζητιάνους, με σηκωμένο φρύδι και πολλή συγκατάβαση. «Να κάνετε μια αίτηση», μου είπε η κοπέλα στο τηλέφωνο (εκτελώντας οδηγίες φυσικά του υιού Ξανθόπουλου που δεν έχει δυστυχώς τις ικανότητες του πατέρα του) «και θα εξετασθεί στο επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο τον Σεπτέμβριο». Με τις παγκρεατίτιδες, τα νοσοκομεία (και με την φυλακή) είχα πάρει κάτι μικρές προκαταβολές – και τις αποπληρώνω. Μου κρατάνε το 50% της εξάμηνης εκκαθάρισης και μου δίνουν το άλλο 50%. Αυτό το εξάμηνο όμως, (λόγω των «νέων συνθηκών») μου παρακρατήθηκαν και τα 6 περίπου χιλιάρικα των πνευματικών μου δικαιωμάτων έναντι του χρέους. Και δεν το αναφέρω μόνο «επί προσωπικού». Το γράφω και εδώ γιατί η τάση των πλουσίων (σαν την οικογένεια Ξανθόπουλου που έχει θησαυρίσει εκμεταλλευόμενη τα πνευματικά δικαιώματα των μελών της και την, ειλικρινά, αξιοθαύμαστη επιχειρηματική διάνοια του πατρός Ξανθόπουλου ) είναι πια σαφής : Δεν πληρώνουμε. Βάζουμε στην μπάντα ότι μπορούμε – στη Γενεύη, στην Κύπρο, σε ακίνητα, σε offshore, όπου είναι δυνατόν και νομικώς, βεβαίως, «correct» - και, στην ανάγκη, το κλείνουμε αύριο-μεθαύριο το μαγαζί. Ας πάει μετά ο κάθε στιχουργός ή συνθέτης να εισπράξει αυτός δικαιώματα πόρτα-πόρτα. «Και όλα όσα κάναμε γι’ αυτούς πολλά είναι», θα σκέφτονται σίγουρα. Και δεν έχουν άδικο. Χάρη στις υπηρεσίες της ΑΕΠΙ (και στα 300 περίπου τραγούδια μου βέβαια, που μου τα έστειλε αυτό το ταβάνι-ουρανός που μού έδειχνε ο Μάνος Ελευθερίου επίμονα) επί 25 χρόνια εισέπραττα κανονικότατα τα δικαιώματά μου – και, στις μεγάλες ανάγκες, έπαιρνα και προκαταβολές έναντι των δικαιωμάτων μου. Η κυρία Μόλλυ Εγκολφοπούλου (που χήρεψε και παραιτήθηκε σχετικά πρόσφατα) μπορεί να σας διηγηθεί πόσες φορές στάθηκε η ΑΕΠΙ δίπλα στα μέλη της, βοηθώντας άμεσα οικονομικά – με πραγματικό ανθρώπινο ενδιαφέρον. Σαν τα μεγάλα κόμματα και τους υπερυπουργούς, έτσι και η ΑΕΠΙ, μοίραζε αφειδώς ψιχουλάκια δεξιά και αριστερά για να μας κρατάει ευχαριστημένους. Τώρα δεν υπάρχουν πια περιθώρια για τέτοιες «πολυτέλειες». Τώρα προέχει η «οικογένεια» και η κεφαλαιοποίηση – να «μαζέψουμε» για να έχουμε για τρείς-τέσσερις γενιές μιαν άνεση. Εδώ που τα λέμε, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μάλλον τα ίδια θα έκανα και εγώ αν ήμουν στη θέση τους όλων των «μεγαλοκεφαλαιούχων».
Αλλά είναι πολύ μελαγχολικά όλα αυτά – και όχι μόνο για την οικονομική τους διάσταση. Η Ελληνική κοινωνία ξέπεσε πια, την διαφθείρανε τόσο βαθειά και τόσο μεθοδικά, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψει. Έχει και μια πολιτική ηγεσία ακόμα πιο θλιβερή και από την ίδια την κατάρρευση της : Τι να σου κάνει τώρα ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου και η γλυκύτατη Τίνα Μπιρμπίλη που πήρε μια γερή γεύση πολιτικής πίκρας από τις συμπεριφορές της «εξουσίας» της οποίας, για λίγο, έγινε σάρκα από τη σάρκα της. Αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν., Ούτε χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο τον Σπύρο Βούγια ή την Άννα Νταλάρα να τους πεις ότι «δεν θα τους χρειαστείς άλλο». Τώρα όλα (και όλοι) κρέμονται πάλι από τα μπατζάκια του Ευαγγέλου Βενιζέλου : Αυτός είναι ο σωτήρας μας και πρωταγωνιστής του μεσοπρόθεσμου και της 5ης δόσης. Μετά, πάλι, βλέπουμε.
Σκέφτομαι τα τραγούδια, τα βιβλία, την τέχνη, την αγάπη, τα όνειρα, τα ταξίδια, τα μακροβούτια, την φιλία (πάνω απ’ όλα στην περίπτωσή μου), τον έρωτα και το φλερτ, τις ανθισμένες νεραντζιές της Φωκυλίδου που αξιώθηκα μαζί με τα φούλια του Νείλου ποταμού που επί 11 ολόκληρα χρόνια με εξέθρεψε – και η μελαγχολία οπισθοχωρεί, γίνεται γρήγορα χαμόγελο και καλές σκέψεις, αποφασιστικότητα και δημιουργική αντεπίθεση. Αλλά πρέπει να τα γράψεις, πρέπει να πεις, πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου – για να ξαναγίνουν, με έναν τρόπο μαγικό που μόνο οι μύστες και οι ποιητές έχουν εξερευνήσει, φώς. «Φώς εκ φωτός», όπως λέει και το Πιστεύω. Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού γεννημένος, όχι «κατασκευασμένος»…
Είναι η Κυριακή των αγίων Πάντων σήμερα: Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά, να κοιτάμε ψηλά, προς το ταβάνι. Και, πάνω απ’ αυτό, τον ουρανό. Και πάνω απ’ αυτόν, τον τελικό προορισμό και την πραγματική πατρίδα μας…
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου