Αννα, μην κλαις..

Ρωτάει ο Π. Καψής, διευθυντής της εφημερίδας «Το Βήμα», τον πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου: Μετανιώσατε ποτέ για τη φράση «λεφτά υπάρχουν»; Και εκείνος απαντά: Ξεχνάτε ότι η φράση μου έλεγε «και πού πήγαν».
ΜΑΛΙΣΤΑ… Αυτό που κάνει ο ΓΑΠ λέγεται παιχνίδι με τους χρόνους. Με τον ενεστώτα και τον αόριστο, με το παρόν και το παρελθόν. Γιατί, πολύ απλά, αν τα λεφτά κάπου είχαν πάει και το ήξερε, τότε λεφτά δεν μπορούσαν να υπάρχουν. Αλλά και πουθενά να μην είχαν πάει, τα έρημα τα λεφτά, γιατί άραγε να υπήρχαν; Ξεχνάμε ότι από την εποχή του Σημίτη η Ελλάδα… μεγαλουργούσε με δανεικά;

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, λοιπόν, κορόιδευε και συνεχίζει να κοροϊδεύει! Τότε, για να πάρει μια εξουσία, που κάθε υπεύθυνος πολιτικός θα την προσέγγιζε μόνο με ωμή ειλικρίνεια και όχι με παρλαπίπες. Και σήμερα («αν σπάσουμε τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, λεφτά θα υπάρχουν» επαναλαμβάνει…), για να διατηρήσει μια εξουσία που κάνει ευτυχισμένους μόνο τους συγγενείς και τους φίλους του.

ΟΠΩΣ αντιλαμβάνεται κανείς, το μυστικό για να υπάρξουν (και όχι να «υπάρχουν»…) λεφτά είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, δηλαδή τα δύο πιο αδύνατα σημεία της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις ομολογίες του ίδιου του πρωθυπουργού! Ο οποίος αντισταθμίζει την ανικανότητα αυτή με πρόσθετους φόρους και έκτακτες εισφορές στους ειλικρινείς φορολογουμένους, οι οποίοι παραμιλάνε από τα άδικα βάρη.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να δικαιολογήσει, όμως, τον εαυτό του ο ΓΑΠ. «Η αλλαγή του κράτους -λέει-, η αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, η αλλαγή στο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας θέλει χρόνο -περισσότερο απ’ ό,τι περίμενα, το ομολογώ».

ΕΠΕΣΕ έξω, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μας! Από κακή εκτίμηση, προσπαθεί να μας πει, και όχι από
ανικανότητα του ίδιου και των συνεργατών του. Αλλά εδώ που φτάσαμε, οι λέξεις έχουν χάσει, έτσι κι αλλιώς, το νόημά τους, πράγμα που διαρκώς επιβεβαιώνει, με τα λεγόμενά του, ο πρωθυπουργός.

«ΕΧΟΥΜΕ -λέει- μια μοναδική, ίσως τελευταία, ευκαιρία να κάνουμε όσες αλλαγές περιμένουν όλοι οι Ελληνες για χρόνια». Ο συνδυασμός μοναδικής και τελευταίας ευκαιρίας, από τον ΓΑΠ, είναι πρωτόγνωρος. Γιατί τελευταίες ευκαιρίες συνήθως παρουσιάζονται πριν από καταστροφές (ή και θανάτους…), σαν αυτή που βιώνει η Ελλάδα σήμερα. Ενώ, αντίθετα, μια «μοναδική ευκαιρία» είναι κάτι που ψάχνει ή προετοιμάζει κανείς για να πετύχει τους στόχους του. Μια ευκαιρία, που, σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, είτε πρόκειται για το καλό είτε για το κακό, απλά δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΕΙ κάποιος, ότι γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει; Εντάξει, προς το παρόν θα έλεγα να μην το πάρουμε τόσο βαριά το θέμα. Υπάρχει, άλλωστε, και η υφυπουργός Αννα Νταλάρα, η οποία, με μία μόνο φράση της, και μας γέμισε ευθυμία αλλά και μας υπενθύμισε ποιοι μας κυβερνάνε…

«ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΘΗΚΑ -είπε- γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν έξω (από ένα κτήριο στου Ζωγράφου, όπου μιλούσε), διαμαρτύρονταν με τραγούδια του Γιώργου»!

ΕΔΩ ακριβώς ταιριάζει το: δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!. Ή μήπως όχι;
politismos politis