Σε λίγες ώρες το Μεσοπρόθεσμο πιθανότατα θα έχει ψηφιστεί στη Βουλή. Ακόμη και αν το ΠΑΣΟΚ έχει μια – δυο διαρροές, τελικά η κυβέρνηση θα βρει την πλειοψηφία που χρειάζεται. Αλλωστε υπάρχουν και στα έδρανα της αντιπολίτευσης ορισμένοι που φαίνονται διατεθειμένοι να δώσουν ψήφους, αν δουν ότι το πράγμα παίζεται...Και τί θα σημαίνει αυτό το ναι στο Μεσοπρόθεσμο; Σχεδόν τίποτα.
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν το πιστεύει αλλά θα το ψηφίσει για να μην πάμε σε στάση πληρωμών.
Οι βουλευτές το ψηφίζουν με λιγότερη κι από μισή καρδιά και δηλώνουν δημοσίως ότι αυτό το πλάνο δε μας βγάζει από την κρίση.
Ο υπουργός Οικονομικών το υπερασπίζεται εδώ και 48 ώρες στη Βουλή, αλλά υπόσχεται να επιχειρήσει να το διορθώσει στο άμεσο μέλλον.
Και η κοινωνία παρακολουθεί αυτή την ψηφοφορία μοιρασμένη σε χίλια κομμάτια. Άλλοι θέλουν να μπουκάρουν στη Βουλή, άλλοι αναρωτιούνται τί θα μας συμβεί αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και όλοι μαζί προσπαθούμε να μαντέψουμε τί άλλο θα μας συμβεί αύριο.
Πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης; Προς τα πού βρίσκεται η έξοδος; Πώς θα επιβιώσουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία; Για να αρχίσουμε από κάπου, πάντως, αν υπάρχει πυξίδα δε βρίσκεται μέσα στη Βουλή. Γιατί η κοινωνία θεωρεί αυτή τη Βουλή κατώτερη των περιστάσεων. Θα εκπλαγούμε ίσως, όμως αν το καλοσκεφτούμε, αυτή είναι μία κοινή διαπίστωση που μας ενώνει σχεδόν όλους μας: και τους αγανακτισμένους στις πλατείες, αλλά και τους άλλους που αγανακτούν μόνοι, στα σπίτια τους. Και τους δημοσίους υπαλλήλους που θεωρούν πως αδικούνται και στοχοποιούνται ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και εκείνους που φωνάζουν ότι πρέπει επιτέλους να καταργηθεί η μονιμότητα και τα προνόμια του Δημοσίου. Και τους ανέργους που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά και τους επιχειρηματίες που λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Και αυτούς που πιστεύουν ότι η Ευρώπη έχει κανόνες που οφείλουμε να σεβόμαστε, αλλά και εκείνους που αισθάνονται πως η Ευρώπη μας θέλει υπόδουλους και αιωνίως χρεοκοπημένους.
Αν ψάξουμε, θα βρούμε ότι υπάρχουν και άλλα που μας ενώνουν:
Όλοι μας θέλουμε να απαλλαγούμε από το Μεσοπρόθεσμο, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Όλοι μας θέλουμε να ζούμε σε μία χώρα όπου οι νέοι άνθρωποι δε θα ζουν με το όνειρο να την εγκαταλείψουν.
Όλοι μας θεωρούμε την εθνική κυριαρχία αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Όλοι μας απαιτούμε ένα εντιμότερο και αυστηρά ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, που θα υπηρετεί την
κοινωνία – και μόνον αυτήν.
Όλοι μας διεκδικούμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη.
Αν θεωρούμε ότι δεν είμαστε συνυπεύθυνοι με το πολιτικό σύστημα για αυτή την κρίση, τότε είναι καιρός να αποδείξουμε ότι είμαστε τουλάχιστον ωριμότεροι από αυτό. Για να το αλλάξουμε, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας. Να μην αντιμετωπίζουμε ως εχθρό αυτόν που έχει διαφορετική άποψη. Να αντιληφθούμε πως η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση. Το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι Ευαγγέλιο, αλλά και η έξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να βρεθεί αν δεν ξεβολευτούμε. Όλοι μας.
Είναι ώρα να αναζητήσουμε τη δική μας συναίνεση.
protagon.gr
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν το πιστεύει αλλά θα το ψηφίσει για να μην πάμε σε στάση πληρωμών.
Οι βουλευτές το ψηφίζουν με λιγότερη κι από μισή καρδιά και δηλώνουν δημοσίως ότι αυτό το πλάνο δε μας βγάζει από την κρίση.
Ο υπουργός Οικονομικών το υπερασπίζεται εδώ και 48 ώρες στη Βουλή, αλλά υπόσχεται να επιχειρήσει να το διορθώσει στο άμεσο μέλλον.
Και η κοινωνία παρακολουθεί αυτή την ψηφοφορία μοιρασμένη σε χίλια κομμάτια. Άλλοι θέλουν να μπουκάρουν στη Βουλή, άλλοι αναρωτιούνται τί θα μας συμβεί αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και όλοι μαζί προσπαθούμε να μαντέψουμε τί άλλο θα μας συμβεί αύριο.
Πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης; Προς τα πού βρίσκεται η έξοδος; Πώς θα επιβιώσουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία; Για να αρχίσουμε από κάπου, πάντως, αν υπάρχει πυξίδα δε βρίσκεται μέσα στη Βουλή. Γιατί η κοινωνία θεωρεί αυτή τη Βουλή κατώτερη των περιστάσεων. Θα εκπλαγούμε ίσως, όμως αν το καλοσκεφτούμε, αυτή είναι μία κοινή διαπίστωση που μας ενώνει σχεδόν όλους μας: και τους αγανακτισμένους στις πλατείες, αλλά και τους άλλους που αγανακτούν μόνοι, στα σπίτια τους. Και τους δημοσίους υπαλλήλους που θεωρούν πως αδικούνται και στοχοποιούνται ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και εκείνους που φωνάζουν ότι πρέπει επιτέλους να καταργηθεί η μονιμότητα και τα προνόμια του Δημοσίου. Και τους ανέργους που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά και τους επιχειρηματίες που λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Και αυτούς που πιστεύουν ότι η Ευρώπη έχει κανόνες που οφείλουμε να σεβόμαστε, αλλά και εκείνους που αισθάνονται πως η Ευρώπη μας θέλει υπόδουλους και αιωνίως χρεοκοπημένους.
Αν ψάξουμε, θα βρούμε ότι υπάρχουν και άλλα που μας ενώνουν:
Όλοι μας θέλουμε να απαλλαγούμε από το Μεσοπρόθεσμο, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Όλοι μας θέλουμε να ζούμε σε μία χώρα όπου οι νέοι άνθρωποι δε θα ζουν με το όνειρο να την εγκαταλείψουν.
Όλοι μας θεωρούμε την εθνική κυριαρχία αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Όλοι μας απαιτούμε ένα εντιμότερο και αυστηρά ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, που θα υπηρετεί την
κοινωνία – και μόνον αυτήν.
Όλοι μας διεκδικούμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη.
Αν θεωρούμε ότι δεν είμαστε συνυπεύθυνοι με το πολιτικό σύστημα για αυτή την κρίση, τότε είναι καιρός να αποδείξουμε ότι είμαστε τουλάχιστον ωριμότεροι από αυτό. Για να το αλλάξουμε, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας. Να μην αντιμετωπίζουμε ως εχθρό αυτόν που έχει διαφορετική άποψη. Να αντιληφθούμε πως η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση. Το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι Ευαγγέλιο, αλλά και η έξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να βρεθεί αν δεν ξεβολευτούμε. Όλοι μας.
Είναι ώρα να αναζητήσουμε τη δική μας συναίνεση.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου