Τι περιμένει ο Πρωθυπουργός;

Πριν μερικά 24ωρα είχαμε την ανοιχτή ομολογία του Παναγιώτη Ρουμελιώτη στους NYT, ο οποίος είπε ότι "γνωρίζαμε από την αρχή στο ΔΝΤ- χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και συγκαταλέγοντας και τον εαυτό του ως εκπροσώπου της Ελλάδας στο Ταμείο, σε εκείνους οι οποίοι γνώριζαν- πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατον να εφαρμοσθεί". Πρόκειται για μία πρωτοφανή παραδοχή που θα έπρεπε να είχε ήδη κινητοποιήσει τα πολιτικά κόμματα, την κυβέρνηση, τον ίδιον τον πρωθυπουργό και ενδεχομένως και την Δικαιοσύνη για να αναζητηθούν απαντήσεις σε ερωτήματα, μερικά από τα οποία καταγράψαμε χθες μέσω του Protagon (εδώ). Όπως ποιοι ήξεραν και τι, γιατί τότε σιωπούσαν ή- ακόμα χειρότερα- έλεγαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποστηρίζουν σήμερα και από εκεί που πριν από δύο χρόνια παρίσταναν τους αυτόκλητους σωτήρες σήμερα να το παίζουν εκ των υστέρων προφήτες.

Οι δηλώσεις του κ. Ρουμελιώτη είναι το λιγότερο προκλητικές για μία κοινωνία που μέχρι σήμερα της ζητείται να πιστέψει στην ελπίδα ότι όλες αυτές οι αιματηρές θυσίες γίνονται και για να διατηρηθεί η Ελλάδα στο ευρώ και να βγει από την κρίση πιο δυνατή. Ο κ. Ρουμελιώτης προκαλεί όχι γιατί λέει την αλήθεια για την αποτυχία ενός προγράμματος για την οποία οι περισσότεροι εξ αρχής μιλούσαν. Προκαλεί για λόγους πολιτικής και ηθικής πρωτίστως τάξης. Ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ και όχι του ΔΝΤ στην Ελλάδα και ως εκ τούτου είχε υποχρέωση να μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας τότε και όχι σήμερα κατόπιν εορτής. Όφειλε να είχε παραιτηθεί από την πρώτη στιγμή που- όπως ισχυρίζεται- γνώριζε και όχι να σιωπά. Αλλά στην πραγματικότητα ούτε αυτό δεν έκανε, αλλά αντιθέτως διαλαλούσε την αναγκαιότητα εφαρμογής του δημοσιονομικού προγράμματος που σήμερα αποκηρύσσει σαν να μην τρέχει κάστανο. Πού, λοιπόν, βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Πού σταματάει η ηθική και που ξεκινάει ο καιροσκοπισμός; Πού είναι τα όρια της αμέλειας και πού της συγκάλυψης;
Αν αυτά που έλεγε προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός ότι θα ερευνηθεί ο τρόπος που μπήκαμε στο Μνημόνιο, δεν ήταν λόγια του αέρα αλλά τα εννοούσε πραγματικά, θα όφειλε να είχε δώσει ήδη εντολή ώστε να φωτιστούν οι αθέατες πτυχές μίας πολύ σκοτεινής ιστορίας στην οποία σήμερα ένας- ένας από τους τότε πρωταγωνιστές της επιλέγουν να φωτίσουν τις επιμέρους πτυχές που συμφέρουν τους ίδιους άλλοτε για να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους και άλλοτε για να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους πολιτικά, προσωπικά ή ακόμα και οικονομικά συμφέροντα. Οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να μάθουν εγκαίρως- και όχι μετά από καμιά 20αριά χρόνια- την αλήθεια που τους
υποσχέθηκε προεκλογικά ο κ. Σαμαράς για αυτήν την περιπέτεια που μπήκε η χώρα μας.
Τι περιμένει, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός
protagon.gr