«Κραυγαλέα άδικο να απευθύνει κάποιος μαθήματα υπευθυνότητας στο ΠΑΣΟΚ και σ’ εμένα προσωπικά», είναι η οργισμένη δήλωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου στο σχόλιο της «Καθημερινής» με τίτλο «Υπονόμευση». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ότι έχει «αποδείξει με πολύ μεγάλο κόστος ότι προτάσσεται «το εθνικό συμφέρον και την αλήθεια», υποστηρίζει πώς «αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η θέση «υπονομεύει» τον Υπουργό Οικονομικών και την Κυβέρνηση συνολικά, φοβούμαι ότι δεν αντιλαμβάνονται την ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα».Το καυστικό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «Καθημερινής» που εξόργισε τον κ. Βενιζέλο, ανέφερε μεταξύ άλλων, στηρίζοντας απόλυτα τον κ. Στουρνάρα: «Είναι ανεξήγητη η βιασύνη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να υπονομεύσει τη δύσκολη αυτή διαδικασία βάζοντας τρικλοποδιές από την πρώτη στιγμή. Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες του εγχειρήματος και τους κινδύνους που απορρέουν από τις απειλές και τις πρόωρες μονομερείς διεκδικήσεις. Προφανώς δεν μπορεί να έχει ξεχάσει πόσο κόστισε η δική του ρήξη με την τρόικα ή σε πόσο δεινή θέση βρέθηκε στο πρώτο Eurogroup στο οποίο συμμετείχε. Γι’ αυτό θα ήταν περισσότερο υπεύθυνο από την πλευρά του αν συμμετείχε ενεργά, αλλά διακριτικά, στη χάραξη της εθνικής γραμμής χωρίς να υπονομεύει δημοσίως τη θέση του αρμόδιου υπουργού, αλλά και της κυβέρνησης συνολικά».
Η απάντηση
Απαντώντας ο κ. Βενιζέλος, αναφερόμενος στη σημερινή πρωτοσέλιδη θέση της εφημερίδας «Καθημερινή», που συμπυκνώνει τα χθεσινοβραδινά σχόλια του τηλεοπτικού σταθμού «Σκάϊ» και σε κάθε άλλο συναφές σχόλιο», δήλωσε:
«Η αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης, αρχής γενομένης από την παράταση της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε οι δημοσιονομικοί στόχοι πράγματι να επιτευχθούν, χωρίς να υπονομεύονται από τη διαρκή διόγκωση της ύφεσης και το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα που αυτή προκαλεί, είναι κεντρική προεκλογική και μετεκλογική θέση του ΠΑΣΟΚ και το ρητό θεμέλιο της συμφωνίας προεκλογικής σύγκλισης των τριών κομμάτων που στηρίζουν τη σημερινή Κυβέρνηση.
Αυτή τη στρατηγική παρουσίασα κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων και αυτό το πλαίσιο παρουσίασα κατά την προχθεσινή συνάντησή μου με τους επικεφαλής της τρόικας. Αυτή
πρέπει να είναι η γραμμή της χώρας, όχι μόνον ή κυρίως στο επίπεδο της τρόικας ή του Eurogroup, αλλά στο υψηλότερο δυνατό πολιτικό επίπεδο. Αυτό το επίπεδο είναι άλλωστε το μόνο στο οποίο μπορεί να ληφθούν οριστικές αποφάσεις, που συνυπολογίζουν το σύνολο των δεδομένων.
Για το λόγο αυτό, επέμεινα και επιμένω στην ανάγκη να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει το ταχύτερο η Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτό το λόγο, είχα ζητήσει συνάντηση των τριών Αρχηγών με τον Υπουργό Οικονομικών, πριν αυτός μεταβεί στις Βρυξέλλες και, πάντως, αμέσως μετά την επιστροφή του.
Αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η θέση «υπονομεύει» τον Υπουργό Οικονομικών και την Κυβέρνηση συνολικά, φοβούμαι ότι δεν αντιλαμβάνονται την ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, ούτε το πώς διαμορφώνονται την περίοδο αυτή οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι προτάσεις μας είναι αυτές που διασφαλίζουν την αποτελεσματικότητα της Κυβέρνησης και την πολιτική, κοινωνική και οικονομική σταθερότητα της χώρας.
Τέλος, είναι κραυγαλέα άδικο να απευθύνει κάποιος μαθήματα υπευθυνότητας στο ΠΑΣΟΚ και σ’ εμένα προσωπικά. Έχουμε αποδείξει, καταβάλλοντας πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος, και συλλογικό και προσωπικό, το γεγονός ότι προτάσσουμε το εθνικό συμφέρον και την αλήθεια. Αυτό είναι που μας δίνει το δικαίωμα, αλλά κυρίως μας υπαγορεύει την υποχρέωση, να θέσουμε τώρα, στην αρχή, τις βάσεις της αποτελεσματικής λειτουργίας της Κυβέρνησης. Αυτοί μάλιστα που είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι υπάρχει η σημερινή Κυβέρνηση και η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καλό θα ήταν να σκεφθούν ποιο είναι το μέγεθος της συμβολής του ΠΑΣΟΚ σε αυτό.
Οι φάσεις της διαπραγμάτευσης
Για όσους θέλουν να αξιολογήσουν το τι συνέβη από τον Ιούνιο του 2011 έως σήμερα, θεωρώ χρήσιμο να σημειώσω επιπλέον τα εξής:
Τον Ιούνιο του 2011, ανέλαβα τα καθήκοντα του Υπουργού Οικονομικών, με συμφωνημένο το νέο τότε Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής και τη χώρα να έχει περιπέσει σε πλήρη αναξιοπιστία απέναντι στους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους της.
Η ψήφιση, στα τέλη Ιουνίου 2011, του νέου –τότε - Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής και των συναφών μέτρων άνοιξε το δρόμο για την απόφαση της 21ης .7. 2011 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με την οποία έγινε, για πρώτη φορά, αποδεκτή η ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους και η ανάγκη υιοθέτησης ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος για την Ελλάδα.
Η έντονη διαφωνία μου των αρχών Σεπτεμβρίου 2011 με την τρόικα είχε ως αντικείμενο ακριβώς αυτό που αντιμετωπίζει πάντα η χώρα τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι η ύφεση και για το 2011 ήταν μεγαλύτερη από την προβλεφθείσα, εξέλιξη που απαιτούσε ανάλογη τροποποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αυτή η διαφωνία και η επιμονή μου είναι που οδήγησε στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 28ης -29ης Οκτωβρίου 2011. Δηλαδή, στην εντυπωσιακά μεγάλη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, στο δάνειο των πρόσθετων 130 δις ευρώ και των συνολικά 240 δις με ευνοϊκότατα επιτόκια, στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή στην προστασία των καταθέσεων, στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την σημαντική αύξηση του επιπέδου της ρευστότητας και σε επιμήκυνση της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι το 2014.
Αν τώρα η χώρα καταφέρει να αποκομίσει ανάλογα με αυτά που αποκόμισε από τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους της από τον Ιούνιο του 2011 έως το Μάρτιο του 2012, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί θα είναι ευνοϊκό και ασφαλές.
Η αλλαγή του πολιτικού τοπίου από το Νοέμβριο του 2011 και μετά, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, που ουσιαστικά άρχισε από τότε και τυπικά από το Μάρτιο, τα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα και οι πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου καθιστούν συνεπώς αναγκαίο να γίνει τώρα το επόμενο βήμα. Αν θέλουμε η Ελλάδα να διαφυλάξει την κοινωνική της συνοχή, την πολιτική της σταθερότητα, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό ως στρατηγική επιλογή της πλειοψηφίας του λαού της και αν θέλουμε πράγματι να επανέλθει σε δημοσιονομική ισορροπία και αναπτυξιακή τροχιά.
Γι’ αυτό μιλάω πάντα για μία Ευρώπη, που είναι ανοικτό πεδίο διαρκούς διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτό μιλούσα και μιλάω πάντα για την πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης, που ολοκληρώθηκε με τη σύναψη της δανειακής σύμβασης και για τη δεύτερη φάση, η οποία προβλέπεται από την ίδια τη σύμβαση, αλλά και από την ίδια τη θεσμική λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
eklogika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου