Ασπρόμαυρες ιστορίες

Oι εφημερίδες αποσιώπησαν το γεγονός. Έτσι συνέβαινε πάντα σε ανάλογες καταστάσεις για συμβάντα που οι συγκυρίες –και τα συμφέροντα τον ανθρώπων- επιβάλλουν τη διαγραφή τους από τα’ αρχεία της Ιστορικής Μνήμης.
Ο γερμανός υπήκοος Γκούντερ Κόλβες συνελήφθει από τον υπαστυνόμο Σπύρο Βασιλάκη στο Τελωνείο του Πειραιά, λίγο πριν την επιβίβασή του στο πλοίο «Αγαμέμνων» με προορισμό τη Βενετία.
Ο Κόλβες συνοδευόμενος από μια καλλίγραμμη καλλονή ονόματι Ραχήλ, είχε επισκεφθεί την Αθήνα όπου συμμετείχε ως οδηγός στο Ράλι «Ακρόπολις».
Η σύλληψη του Κόλβες προκάλεσε αναστάτωση στο Γερμανικό Προξενείο των Αθηνών. Δύο ώρες αργότερα ο Νομικός Σύμβουλος του Προξενείου επιβιβάστηκε στο «Αγαμέμνων». Το πλοίο αναχώρησε με αρχικό προορισμό το Πρίντεζι. Ο Κόλβες κρατήθηκε έγκλειστος σε κάποια καμπίνα και κατά την ανάκρισή του από τον Καπετάνιο αρνήθηκε να απαντήσει σ’ οποιαδήποτε ερώτηση σχετική με το (σκοτεινό) παρελθόν του.
Ποιός, όμως, ήταν ο Κόλβες; Ποιά ήταν η αιτία της συλλήψής του; Και γιατί το γεγονός αυτό αποτέλεσε θέμα πολύωρων παρασκηνιακών διαβουλεύσεων μεταξύ ανώτατων αξιωματούχων της Γερμανικής Κυβέρνησης και του Υπουργείου Εξωτερικών του-τότε- Βασιλείου της Ελλάδος -οι οποίες οδήγησαν σε έντονη πολιτική Κρίση;
Τα ερωτήματα αυτά θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν αντικείμενο έρευνας και ενδιαφέρουσα προπλασματική ύλη κάποιου κοσμοπολίτικου αστυνομικού μυθιστορήματος, απ’ αυτά που ήταν τόσο δημοφιλή στην ταραγμένη δεκαετία του (19)’50 και συχνά δημοσιεύονταν σε συνέχειες στις λογοτεχνικές σελίδες των εφημερίδων της Εποχής, των εντύπων ποικίλης ύλης ή στα εξειδικευμένα στο είδος pulp -συλλεκτικά πλέον -περιοδικά, όπως η «Μάσκα» και το «Μυστήριο», που τότε δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης . Μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να φέρει την υπογραφή της Ελένης Βλάχου, της Αθηνάς Κακούρη, του Νίκου Μαράκη, του Χρίστου Χαιρόπουλου, του Νίκου Μεϊμάρη ή του Γιάννη Μαρή, αλλά η ιστορία αυτή δεν είναι προϊόν δημιουργικού πνεύματος και οι λέξεις της δεν είναι τυπωμένες με μελάνι αλλά με αίμα. Γιατί πρόκειται για μια Ιστορία Αληθινή. Γιατί τ΄όνομα του Κόλβες βρισκόταν καταχωρημένο στην πολυμελή λίστα καταζητούμενων Εγκληματιών Πολέμου του υπαστυνόμου Βασιλάκη, αφού διετέλεσε αξιωματούχος του Τρίτου Ράϊχ και ως Διοικητής Στρατοπέδου των Ναζί στα Μάλια είχε συμμετάσχει στο βασανισμό και την εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων.
Παραταύτα, όταν το «Αγαμέμνων» έδεσε στη Βενετία, ο Κόλβες αφέθηκε ελεύθερος , όπως και αρκετοί άλλοι συλληφθέντες Ναζί που κρατούνταν στις ελληνικές φυλακές, μεταξύ των οποίων και ο διαβόητος Μαξ Μέρτεν, ο επονομαζόμενος «Χασάπης της Θεσσαλονίκης», διώκτης των Εβραίων της Συμπρωτεύουσας, που είχε συλληφθεί τυχαία το 1957 στην Αθήνα, χάρη στην επιμονή και τον πατριωτισμό του εισαγγελέα Ανδρέα Τούση, επικεφαλή του Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου… Έτσι, οι εκατόμβες των νεκρών Ελλήνων αγωνιστών, τα θύματα των φασιστικών θηριωδιών -που ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο κατά τη διάρκεια του Ιταλογερμανικού Πολέμου και της Κατοχής- δε θα βρουν ποτέ δικαίωση. Έστω και συμβολικά. Δυστυχώς, ο φιλόπατρις υπαστυνόμος Βασιλάκης αν και ευσυνείδητος δεν υπήρξε τόσο αποτελεσματικός όσο άλλοι, «χάρτινοι» συνάδελφοί του, όπως ο αστυνόμος Γιώργης Μπέκας, ήρωας των γοητευτικών ιστοριών του Γιάννη Μαρή ή ο γάλλος επιθεωρητής Μαικγρέ του Ζωρζ Σιμενόν .
Είναι Ιούνιος του 1959 και η Ελληνική πραγματικότητα δε διαθέτει την ασπρόμαυρη αθωότητα των ρομαντικών ταινιών της Άνοιξης του Νεοελληνικού ρεαλισμού. Ούτε εμφορείται από τη λογοτεχνική αντίληψη «περί δικαίου». Εξ’ ου και η λύση του δράματος (δια)τυπώνεται με γκρίζες λέξεις της κλίμακας αξιών του Πολιτικού Λόγου. Άλλωστε, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, δεν είναι λίγες οι φορές που τα γεγονότα της Ζωής και τα συμβάντα της Ιστορίας ξεπερνούν τα κυήματα και της πλέον γόνιμης φαντασίας.
Στη συγκεκριμένη ιστορία, το νήμα του μπερδεμένου κουβαριού που οδηγεί στην εξόδο από το αινιγματικό αρχιτεκτόνημα της «άνευ όρων» απελευθέρωσης των Εγκληματιών Πολέμου διατρέχει τις υποφωτισμένες αίθουσες του δαιδαλώδους Λαβύρινθου της Διεθνούς Διπλωματίας κι έχει υφανθεί στην ασπρόμαυρη δεκαετία του ’50 και κατά τα πρώτα χρόνια της θρυλικής δεκαετίας του ‘60. Πρόκειται, όμως, για ένα νήμα που μοιραία κατευθύνει τις σκέψεις κάθε οξυδερκή Αναγνώστη σε περισσότερες αποκαλύψεις απ’ όσες διαλευκάνουν τα προαναφερόμενα μυστήρια. Αποκαλύψεις οι οποίες σχετίζονται με νεώτερα «μυστήρια» της πολιτικής Ιστορίας του Τόπου μας και με τα καταστροφικά για τη Χώρα και τον Ελληνικό Λαό παρελκόμενά τους. Ιστορίες μέσα σε ιστορίες. Λέξεις πίσω από τις λέξεις. Κρυπτογραφήματα…
1953. Έτος ορόσημο τόσο για τα Επτάνησα εξαιτίας των ισοπεδωτικών σεισμών του Αυγούστου, όσο και για τις σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στην Παγκόσμια και Εγχώρια Πολιτική Σκακιέρα. Ο στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ορκίζεται ως ο 34ος Πρόεδρος των Η.Π.Α.. Στη Μόσχα πεθαίνει ο Στάλιν και ο νέος ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ., Νικήτα Χρουστσόφ δρομολογεί την απομυθοποίησή του. Στην Ελλάδα βασιλεύει ο Παύλος Γλύξμπουργκ και στην Κυβέρνηση βρίσκεται ο «Ελληνικός Συναγερμός» του Αλέξανδρου Παπάγου. Ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών υπογράφεται συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις. Στη Θεσσαλονίκη εκλέγεται η πρώτη ελληνίδα βουλευτής, η δικηγόρος Ελένη Σκούρα και ο Υπουργός Οικονομικών Σπύρος Μαρκεζίνης αναγγέλλει την υποτίμηση της δραχμής, του εθνικού νομίσματος που δειλά-δειλά κατακτά τη θέση της στην (οικονομική) συνείδηση των Ελλήνων Πολιτών απειλώντας την ηγεμονία της (χρυσής) εγγλέζικης λίρας .
Δύο χρόνια αργότερα θα ξεσπάσει το πρώτο σε μια πολυετή ακολουθία οικονομικοπολιτικών σκανδάλων που αφορούν στη δραστηριοποίηση της γερμανικής εταιρίας SIMENS στη Χώρα μας. Ήδη από το καλοκαίρι του 1954 μετά την επίσκεψη του τότε Πρωθυπουργού, στρατηγού Παπάγου, στη Γερμανία και τη συνάντησή του με τον καγκελάριο Αντενάουερ, συνάπτονται συμφωνίες με την εταιρεία Simens που αφορούν στην εκτέλεση δημοσίων έργων υποδομής, ηλεκτροδότησης και τηλεπικοινωνιών στην κατεστραμμένη από τον Πόλεμο και τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο Ελλάδα. Γεγονός που εγείρει πληθώρα ερωτημάτων, αφού κατά το πρόσφατο παρελθόν, στην περίοδο του Μεσοπολέμου και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, διευθυντικά της στελέχη της εταιρείας Simens –η οποία στεγαζόταν στο μέγαρο της οδού Τσόρτσιλ- είχαν παίξει σκοτεινό ρόλο ή ως κατάσκοποι επί Ελληνικού Εδάφους είτε ενδεδυμένοι τη στολή της Βέρμαχτ. Όλοι τους υπήρξαν μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και διέθεταν στρατιωτική εμπειρία. Σύμφωνα με την έκθεση του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δ. Κιουσόπουλου: «Ο Egon Contumas διετέλεσεν και κατά τον Α’ Παγκόσμιον Πόλεμον αξιωματικός (υπολοχαγός) του γερμανικού στρατού, ο Otto Moller διετέλει επιλοχίας της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, οErnest Djobeck βοηθός του στρατιωτικού ακολούθου της Γερμανίας και ο Erich Swartz μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Τα πρόσωπα ταύτα υπηρέτουν ως πολίται, ως ιδιώται εν Ελλάδι, αποκαλύψαντα τας κομματικάς και στρατιωτικάς των ιδιότητας άμα τη κατακτήσει της χώρας υπό του Εχθρού, ότε και η τηλεφωνική εταιρεία Simens, θεωρούμενη ως ζωτικής σημασίας, δια τας στρατιωτικάς ανάγκας των δυνάμεων της εχθρικής κατοχής, ετέθη υπό ιδιάζοντα έλεγχον, εφρουρείτο δε υπό γερμανών και ιταλών στρατιωτών το μέγαρόν της ».
Το όλο θέμα διαχειρίζεται ο (υπερ-)Υπουργός Συντονισμού Σπύρος Μαρκεζίνης. Μεταπολεμικά εκπρόσωπος της Simens, στην Ελλάδα, με την ιδιότητα του επιστημονικού Διευθυντή, είναι ο γαμπρός του διευθύνοντα συμβούλου της μητρικής Εταιρίας Ιωάννης Βουλπιώτης, ο οποίος συνεργάστηκε με τους Ναζί, διατέλεσε σύμβουλος των κατοχικών κυβερνήσεων και υπήρξε ο εμπνευστής της δημιουργίας των περίφημων «ταγμάτων ασφαλείας»(!!!). Το πολιτικό σκάνδαλο που ξεσπά εξαιτίας των σχετικών με το παρελθόν του Βουλπιώτη αποκαλύψεων και των κατευθείαν αναθέσεων πολυδάπανων αναπτυξιακών έργων μεγάλης κλίμακας στην προαναφερόμενη Εταιρεία, έχει ως αποτέλεσμα την ακούσια παραίτηση Μαρκεζίνη. Στο Υπουργείο Συντονισμού (και Δημοσίων έργων) τον διαδέχεται ο Σερραίος πολιτευτής Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο Καραμανλής υποβάλλει με τη σειρά του παραίτηση εξαιτίας της εμμονής Παπάγου για ανάθεση των εν λόγω έργων στην Εταιρία SIMENS χωρίς την προβλεπόμενη από το Νόμο προκήρυξη διαγωνισμού.
Η παραίτηση του δεν γίνεται δεκτή. Ακολουθεί ο θάνατος του Παπάγου και ο βασιλεύς Παύλος ορκίζει τον Καραμανλή την Πρωθυπουργό της Χώρας. Ο Βουλπιώτης οδηγείται σε τακτική δικάσιμο, καταδικάζεται και η σύμβαση με τη SIMENS επανεξετάζεται και ακυρώνεται.
Την ίδια περίοδο δικάζεται, με την κατηγορία της κατασκοπίας, ο διευθυντής της εφημερίδας «ΑΥΓΗ» Μανώλης Γλέζος, ο Έλληνας που κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη των Αθηνών. Μερικά οικοδομικά τετράγωνα μακρύτερα, σ’ ένα μικρό, δημοσιοϋπαλληλικό γραφείο του νεοσύστατου Οργανισμού τουρισμού, ο Χαράλαμπος Σφαέλλος και ο Άρης Κωνσταντινίδης σχεδιάζουν τα πρωτοποριακά για το είδος τους ξενοδοχεία «ΞΕΝΙΑ». Ανατέλλει η Εποχή των Εργολάβων, της φρενήρους οικοδομικής δραστηριότητας και της Αστυφιλίας. Οι γραφικές γειτονιές των Αθηνών εξαφανίζονται για να κάνουν την εμφάνισή τους στο μοντερνίζον αρχιτεκτονικό προσκήνιο οι πρώτες πολυκατοικίες (με θυρωρό).
Η Ελλάδα δοκιμάζει το Ευρωπαϊκό της Προσωπείο και ο Ελληνικός Λαός αναζητά την νέα κοινωνική του ταυτότητα. Στα θερινά σινεμά προβάλλεται η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, με πρωταγωνιστές τη Μελίνα Μερκούρη, το Γιώργο Φούντα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Η ταινία «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, κερδίζει το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το 1956, η ταινία θα τιμηθεί και με το Διεθνές Βραβείο του φεστιβάλ της Βενετίας. Ο Γιάννης Μόραλης αντιπροσωπεύει τη Χώρα μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Αντώνη Σώχο στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1958. Η Κέρκυρα και η Μύκονος καταξιώνονται ως κοσμοπολίτικα παραθεριστικά θέρετρα προσελκύοντας πλήθος διασημοτήτων.
Την 11η Μαΐου της ίδιας χρονιάς διεξάγονται βουλευτικές εκλογές, όπου δίνουν μεν τη νίκη στην ΕΡΕ του Καραμανλή, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν το κόμμα της ΕΔΑ (συνασπισμού έξι πολιτικών ομάδων και σχηματισμών σοσιαλιστικής και αριστερής ιδεολογίας) σε αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό που προσεγγίζει το 25%. Τα εκλογικά οφέλη της ευρύτερης Αριστεράς, εννέα μόλις χρόνια από τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, είναι επόμενο να θορυβήσουν την κυβέρνηση της ΕΡΕ και τους θεσμικούς και παρακρατικούς παράγοντες που συγκροτούν την εξουσία. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Καραμανλής, το αποτέλεσμα των εκλογών προκαλεί στην παράταξή του «ένα μούδιασμα και ανησυχίες για το μέλλον». Η κυβέρνηση αντιδρά σ’ αυτές τις εξελίξεις εξαπολύοντας ένα κύμα μέτρων καταστολής, που περιλαμβάνει και εκτοπίσεις στελεχών της ΕΔΑ για τα οποία υπάρχουν υποψίες ότι είχαν σχέσεις με το παράνομο ΚΚΕ.
Ακολουθεί το ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού στη Βόνη με σκοπό τη σύναψη έντοκης δανειακής σύμβασης ύψους διακοσίων (200) εκατομμυρίων μάρκων, όπως έχει συμφωνηθεί με τον καγκελάριο της Γερμανίας Αντενάουερ, αντί της διεκδίκησης του «Κατοχικού Δανείου» που έδωσε η Ελλάδα στη Ναζιστική Γερμανία, ύψους τρεισήμισι (3,5) δισεκατομμυρίων Δολαρίων Η.Π.Α. αγοραστικής αξίας 1938. Γεγονός που, εύλογα, εγείρει νέα ερωτήματα σε κάθε αντικειμενικό ερευνητή Ιστοριών σαν αυτή, αλλά και σε κάθε ενσυνείδητο Έλληνα Πατριώτη.
Το «Δάνειο» αυτό επιβλήθηκε στην Ελλάδα στις 14/03 του 1942 για να καλυφθούν τα έξοδα παραμονής και σίτισης του κατοχικού στρατού και μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:
Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).
Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).
Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).
Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).
Το « Δάνειο», εκτός 2 δόσεων, έχει καταστεί υπερήμερο και έντοκο από το 1944.
Καμιά από τις μέχρι σήμερα εκλεγμένες κυβερνήσεις του Ελληνικού Λαού, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ΔΕΝ το διεκδίκησε.
Η Γερμανική Κυβέρνηση για την έγκριση της οικονομικής βοήθειας που ζητά ο Καραμανλής και για να επιτρέψει την είσοδο των Ελλήνων οικονομικών μεταναστών που θα επανδρώσουν τις φάμπρικες της Γερμανίας θέτει ως ΟΡΟ την ψήφιση Νόμου, από την Ελληνική Βουλή, σύμφωνα με τον οποίο παρέχεται αμνηστία στους Ναζί εγκληματίες Πολέμου και σταματά κάθε είδους δίωξή τους εντός των συνόρων της Ελληνικής Επικράτειας. Ο Νόμος συντάσσεται με τη βοήθεια και την εποπτεία του Νομικού συμβούλου του Γερμανικού Προξενείου το 1959, υπερψηφίζεται από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και ένα χρόνο αργότερα εκταμιεύεται το ποσό των 115 εκατομμυρίων μάρκων. Σύμφωνα με τα γραπτά στοιχεία και τα φιλμογραφημένα ντοκουμέντα που βγήκαν στη δημοσιότητα από το «Κουτί της Πανδώρας», στη συνάντηση εκείνη της Βόνης ουδέποτε συζητήθηκε το θέμα αποπληρωμής του κατοχικού δανείου, ούτε ετέθει θέμα Αποζημιώσεων για τα θύματα του Στρατού Κατοχής και για τις κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών.
Η κυβέρνηση Καραμανλή και ο πρωθυπουργός προσωπικά συντονισμένοι με την πολιτική του γερουσιαστή Μακ Κάρθυ στις Η.Π.Α., θέτουν ως προτεραιότητα την εφαρμογή «ψυχολογικών μέτρων» αντιμετώπισης της «κομμουνιστικής δραστηριότητας», ορμώμενοι όχι τόσο από ιδεολογικά κίνητρα, αλλά από μικροπολιτικό συμφέρον. Στην Εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» αποτελούσε άριστο καταλύτη συσπείρωσης της αστικής και της συντηρητικής λαϊκής βάσης των ψηφοφόρων. Μεγάλο μέρος του δανείου των 115 εκατομμυρίων μάρκων διατίθενται για το σκοπό αυτό. Έπειτα από διάφορους πειραματισμούς και ισάριθμες αποτυχίες, κεντρικός υπηρεσιακός φορέας για τη διεξαγωγή της « διαφώτισης» και της προπαγάνδας αναδείχτηκε η Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών (ΓΔΤΠ), η οποία λειτουργούσε ως τμήμα του υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως από το 1951. «Η υπηρεσία αυτή», αναφέρει ο καθηγητής Στεφανίδης, «είχε ήδη αναπτύξει αγαστή συνεργασία με τις υπηρεσίες ασφαλείας, ιδίως με την ΚΥΠ, τόσο στον τομέα των πληροφοριών όσο και στο πλαίσιο κοινών εγχειρημάτων». Στο επιτελείο της Εταιρείας διορίσθηκαν μεταξύ άλλων ο καθηγητής Κοινωνιολογίας και μετέπειτα υπουργός της Χούντας Δημήτριος Τσάκωνας, ο νομικός και μετέπειτα υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας, ο καθηγητής Φιλοσοφίας και μετέπειτα υπουργός της Ν.Δ. Δημήτριος Νιάνιας και ο ιδεολογικός «γκουρού» της χούντας Γ. Γεωργαλάς. Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», ορισμένοι από τους δημοσιογράφους που μετείχαν στην Υπηρεσία Εσωτερικού Τύπου της ΓΔΤΠ αργότερα έκαναν πολιτική καριέρα: Ο Γ. Αναστασόπουλος έγινε υφυπουργός Τύπου και ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ. και σήμερα είναι πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ουνέσκο. Δύο άλλα στελέχη που επάνδρωσαν τους μηχανισμούς «ψυχολογικού αγώνος» της κυβέρνησης Καραμανλή έπαιξαν αργότερα πολύ σημαντικό ρόλο στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου: ο Δημήτρης Μαρούδας διετέλεσε υφυπουργός Προεδρίας και ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης. Πάντως, δύο έτη μετά τη σύστασή της, η Εταιρεία έπαψε να λειτουργεί. Ο λόγος ήταν τα «κλασικά προβλήματα του Ελληνικού Δημοσίου». Οι εκάστοτε προϊστάμενοι προσλάμβαναν υπαλλήλους «χωρίς ειδικά προσόντα», με αποτέλεσμα οι πόροι για την «ιδεολογική πάλη» να αναλώνονται σε αργομισθίες. Ενώ η κύρια αποστολή της Εταιρείας ήταν η αντιμετώπιση της «κομμουνιστικής προπαγάνδας», οι υπάλληλοί της επιφορτίσθηκαν με τη δημιουργία αρχείων Τύπου και ιδιωτικών οργανώσεων, παραμένοντας όπως αναφέρει το σχετικό απόρρητο σημείωμα «ουσιαστικώς… αργόμισθοι».
Έκτοτε ο εξωτερικός δανεισμός και η πρόσληψη –υπεράριθμων, και αντιπαραγωγικών συνήθως (άρα «αργόμισθων»)- Υπαλλήλων στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα θ’ αποτελέσουν τους βασικούς πυλώνες στήριξης της εκάστοτε Κυβερνητικής Εξουσίας εδραιώνοντας την πελατειακή σχέση πολιτευτών-ψηφοφόρων. Και τα συγκροτήματα κρατικοδίαιτων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας θα διαδεχτούν επάξια –και αποτελεσματικότερα- τη Γενική Διεύθυνση Τύπου και (ελέγχου των) πληροφοριών, λειτουργώντας ως φερέφωνά της. Πρακτικές που δημιούργησαν το πολιτικό τοπίο του παρόντος μας, οδηγώντας σταδιακά τη Χώρα και τους Έλληνες στην υφιστάμενη παρακμιακή κατάσταση και τους (κερδισμένους με αιματηρούς αγώνες) δημοκρατικούς θεσμούς στην αμφισβήτηση και απαξίωσή τους. Πρακτικές που δημιούργησαν τις συνθήκες ανάπτυξης δεκάδων σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν προβεβλημένα πρόσωπα του Κοινοβουλίου και της ευρύτερης πολιτικής, επιχειρηματικής και κοινωνικής Σκηνής χωρίς, δυστυχώς, να εξαιρούνται ούτε επίσκοποι της Εκκλησίας μας, πρεσβύτεροι και μοναχοί.
Έτσι ξυπνήσαμε, αμήχανοι, ένα πρωϊνό στο ζοφερό σκηνικό ενός ανθρωποβόρου Εφιάλτη χωρίς Τέλος….
Διονύσης Κωνσταντόπουλος
Υ.Γ.
Σε Ιστορίες σαν αυτή που μόλις παραδόθηκε στην Κρίση σας απ’ το διαδυκτιακό forum του πολυπράγμονος Διονύση Βίτσου, τα θύματα είναι συνήθως η Νοημοσύνη, η Αξιοπρέπεια και η Ευημερία του Ελληνικού Λαού και οι θύτες περισσότεροι του Ενός εκ των προφανών Υπόπτων. Κατά κανόνα ουδέποτε συλλαμβάνονται για να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη ή κι αν αυτό κατ’ εξαίρεση συμβεί, σπανίως -σχεδόν ποτέ- καταδικάζονται. Η όποια αξία τέτοιων αφηγήσεων βρίσκει αντίκρισμα στη Συνείδηση του κάθε Αναγνώστη και ο λόγος της ύπαρξης (και διάδοσής τους) είναι ψυχαγωγικός και καθαρτήριος, ως οφείλει να είναι κάθε Ιστορίας που σέβεται τον Εαυτό της.
politismos politis