Πιάστηκα πια στον καναπέ...

Γιατρέ μου, σήμερα δεν θα ξαπλώσω στον καναπέ για να μιλήσω. Το ξέρω ότι έτσι με έχετε συνηθίσει, αλλά σήμερα δεν μου βγαίνει. Θέλω να πηγαίνω πάνω-κάτω, να φωνάζω, να χειρονομώ και να ανάψω και τσιγάρο. Ναι, το είπαμε ότι απαγορεύεται, αλλά, γιατρέ μου, θέλω να κάνω πολλά πράγματα που απαγορεύονται.
Γιατρέ μου θέλω να πετάω πέτρες, να ρίχνω μπουνιές, να βρίζω τα δελτία ειδήσεων, να πλακώνομαι στον δρόμο. Εσείς δεν μου λέγατε τόσα χρόνια ότι πρέπει να εκφράσω την οργή μου; Ε, πώς θα εκφράσω την οργή μου τηρώντας το σαβουάρ βιβρ;
Γιατρέ μου, είμαι ένα ασανσέρ που ταλαντεύεται μεταξύ απέραντης θλίψης και απέραντης οργής με όλα αυτά που γίνονται γύρω μου. Εντάξει, το ξέρω ότι το «απέραντη» είναι υπερβολικό, αλλά είναι όλα υπερβολικά αυτόν τον καιρό: ο φόβος, το άγχος, η λύπη, η απαισιοδοξία, η ντροπή.
Αυτή η ντροπή γιατρέ μου είναι που δεν αντέχεται με τίποτα. Ντρέπομαι για τους πολιτικούς, για τους δημοσιογράφους, για τους τραπεζίτες, για τους συνδικαλιστές, για τον εαυτό μου. Γιατί, γιατρέ μου, όπως λέγατε κι εσείς , αθώο θύμα δεν υπάρχει. Πολλά  έχω κάνει κι εγώ λάθος για να βρίσκομαι τώρα σ΄αυτήν τη θέση.
Και θυμάμαι γιατρέ μου, μου λέγατε πάντα ότι στα μεγάλα και δύσκολα της ζωής μας, πρέπει να περάσουμε από τα περίφημα πέντε στάδια: την άρνηση, τη διαπραγμάτευση, τη θλίψη, τον θυμό, την αποδοχή.
Αλλά γιατί εγώ νιώθω ότι πήγα κατευθείαν στην αποδοχή; Γιατί νιώθω ότι δεν αρνήθηκα, δεν διαπραγματεύτηκα, δεν στενοχωρήθηκα, δεν θύμωσα; Γιατί κοιτάζω ανήμπορα τη ζωή μου να αλλάζει, την εθνική μου ταυτότητα να ξεφτιλίζεται, τους φίλους μου να απολύονται, τον διπλανό μου να ψάχνει στα σκουπίδια να βρει πεταμένα ρούχα;  Που την έχασα την πορεία προς τον θυμό;
Θυμάστε γιατρέ μου που λέγαμε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ότι θα΄ πρεπε οι ειδικοί να ρίχνουν κάθε μέρα ψυχοφάρμακα στον Μόρνο για να τα πίνουμε όλοι από τη βρύση μας και να είμαστε μια χαρά κουλαριστοί;
Ε λοιπόν, δεν θέλω να είμαστε μια χαρά κουλαριστοί. Θέλω να νιώσουμε στο πετσί μας αυτό που μας συμβαίνει, να κάνουμε την κριτική και την αυτοκριτική μας και να αντιδράσουμε.
Μη με ρωτάτε γιατρέ μου τι εννοώ «να αντιδράσουμε». Αν ήξερα πώς να αντιδράσουμε, δεν θα σας πλήρωνα κι εσάς έναν σκασμό λεφτά για να σας τα λέω αυτά. Αυτό ρωτάω κι εγώ: «Πώς να αντιδράσουμε;»
ΥΓ. Και μην μου κόψετε απόδειξη σήμερα. Δεν θα τις καταθέσω στη δήλωσή μου. Και δεν θα πάω και για περαίωση. Αν θέλουν να έρθουν να με ελέγξουν. Άει συχτίρ πια.
ΥΓ1. Γιατρέ μου είδα χθες στις ειδήσεις τον υπουργό, τον κ. Χρυσοχοϊδη να λέει κι αυτός τουλάχιστον πέντε φορές ότι ντρέπεται για την εικόνα της χώρα μας. Και ξαναντράπηκα...

---