Μπαϊράκι το μετεκλογικόν

Ολόκληρη προεκλογική περίοδο της πήρε φαίνεται της Λούκας να διαβάσει το επικαιροποιημένο μνημόνιο, αλλά άμα τελείωσε με την ανάγνωση σήκωσε μπαϊράκι. Το ίδιο μάλλον συμβαίνει και μ’ εκείνα τα κυβερνητικά στελέχη που τώρα θυμήθηκαν να τα βάλουν με τον Παπακωνσταντίνου. Κατανοητόν. Το προηγούμενο διάστημα έτρεχε προεκλογική περίοδος και πιο πριν ήταν απασχολημένοι να «ξεσκίζουν» τις «συντεχνίες» της χώρας.
Από τα μέσα Αυγούστου έχουν πέσει οι υπογραφές στο επικαιροποιημένο μνημόνιο. Με τα αγγλικά, γλώσσα στην οποία έχει συνταχθεί το κείμενο, δε νομίζω η υπουργός, η οποία τώρα εκφράζει επιφυλάξεις για το θέμα των συμβάσεων, να έχει πρόβλημα. Οπότε; Είναι φανερό: αφομοιώνει αργά. Εμείς τα είχαμε πει εγκαίρως, αλλά εις μάτην.
Ας παραθέσουμε εκ νέου την κρίσιμη παράγραφο, η οποία περιέχεται στο επικαιροποιημμένο μνημόνιο, με τις εκκρεμότητες ως το τέλος του 2010 όσον αφορά τις «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας, για τις οποίες στο κείμενο υπήρχε η επισήμανση ότι ως επί το πλείστον έχουν προχωρήσει με την ψήφιση του εργασιακού και του ασφαλιστικού:
«Η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ουσιαστικές νομοθετικές αλλαγές εισήχθησαν τον Ιούλιο οι οποίες αλλάζουν τη νομοθεσία προστασίας της απασχόλησης και το καθεστώς που διέπει τις απολύσεις, οδηγούν στην αλλαγή του πλαισίου εφαρμογής των κατώτατων μισθών, τη μείωση αποζημίωσης των υπερωριών και επιτρέπουν στις συμφωνίες σε επίπεδο επιχειρήσεων να υπερέχουν των άλλων επιπέδων».
Όταν από τον Αύγουστο σου λέει ότι η νέα νομοθεσία που η κυβέρνησή σου ψήφισε τον Ιούλιο (επί Λοβέρδου), επιτρέπει υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων επί των κλαδικών,  γιατί έρχεσαι να διαμαρτυρηθείς Νοέμβριο, όλως τυχαίως μια εβδομάδα μετά τις εκλογές;
Επιπλέον, όταν έχεις απελευθερώσει τις απολύσεις, έχεις κατεβάσει τον κατώτατο μισθό, νομοθετείς την εισφοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων και γενικώς έχεις απαλλάξει τις τελευταίες από το βραχνά των εργασιακών δικαιωμάτων θέλει φιλοσοφία ότι δημιουργείς ντε φάκτο συνθήκες που οδηγούν στο χαντάκωμα των κλαδικών συμβάσεων; Μπροστά στο φόβο της απόλυσης σε συνθήκες εξαπλούμενης ανεργίας και ελλείψει σοβαρής συνδικαλιστικής αντίδρασης, πόσο εύκολο είναι να αποκρουστούν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας;
Συνεχίζει η παράγραφος για τα εργασιακά, με την υπόμνηση των επερχόμενων «μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο» και κάτι εναπομείναντα "ψιλά" όσον αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη διαιτησία:
«Παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις στην απασχόληση στο δημόσιο που μειώνουν τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, οι αλλαγές αυτές θα αυξήσουν την προσαρμογή των ικανοτήτων των επιχειρήσεων και τελικά, την τόνωση της απασχόλησης. Περαιτέρω μέτρα θα ληφθούν για τη μεταρρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης της αυτόματης επέκτασης των τομεακών συμφωνιών σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις. Τέλος η κυβέρνηση θα θεσπίσει νομοθεσία για την εισαγωγή συμμετρίας στο σύστημα της διαιτησίας, ενισχύοντας παράλληλα την ανεξαρτησία και τη διαφάνεια».
Τόσα πτυχία μαζεμένα σε αυτό το κυβερνητικό επιτελείο, μήπως να τα σκίζανε εφόσον δεν μπόρεσαν να φανταστούνε που οδηγούν τα μέτρα του μνημονίου;
Όσον αφορά τις απολύσεις στο δημόσιο, απέναντι στις οποίες κάποιοι εκ του υπουργικού Συμβουλίου υποτίθεται τώρα αντιδρούν, Πάγκαλος και Παπακωνσταντίνου προειδοποιούσαν από τον Απρίλιο, προ μνημονίου δηλαδή, επί Προγράμματος Σταθερότητας ακόμα, ότι δεν θα απολυθούν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι εφόσον η μονιμότητα προστατεύεται από το Σύνταγμα, αλλά εφόσον καταργούνται υπηρεσίες, καταργούνται και οι θέσεις εργασίας. Και άραγε πόσες «σωτήριες» μετατάξεις μπορεί να γίνουν όταν η τάση είναι το Δημόσιο να συρρικνωθεί μέχρι εξαφανίσεως;
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, οι αντιδράσεις απέναντι στην υποτιθέμενη «πολιτική Παπακωνσταντίνου» έρχονται εξαιρετικά καθυστερημένα να σώσουν ό,τι σώζεται ενώπιον αποφάσεων που δεν παίρνουν άλλη αναβολή. Όσοι ειλικρινώς διαφωνούν, ας το είχαν εκδηλώσει εγκαίρως.
Η δε «πολιτική Παπακωνσταντίνου», η οποία μέχρι σήμερα, όταν συνέφερε εκπορευόταν από την τρόικα και όταν ήθελαν να θριαμβολογήσουν και να υπερθεματίσουν σε πατριωτισμό την επέβαλλαν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί, παρά το πολιτικό κόστος, γιατί ήταν για το καλό της χώρας λέει, τελικά πόσο δική του πολιτική είναι, αν εξαιρέσει κανείς την ασύλληπτη σύλληψη της περαίωσης; Και σε τελική ανάλυση ποια είναι τα περιθώρια άσκησης πολιτικής, όταν εν γνώσει τους έχουν παραδώσει τον οικονομικό έλεγχο της χώρας στην τρόικα, όπως φωνάζουν τώρα οι Ιρλανδοί ότι κάνει η κυβέρνησή τους με την είσοδό τους στο μηχανισμό στήριξης;