Κάλπικες αναγνώσεις

Η πιο αποτρόπαιη και επικίνδυνη πολιτική διαπίστωση είναι αυτή που ακούμε κυρίως από τους διάφορους εκπροσώπους της δογματικής Αριστεράς, που ισχυρίζονται μετ’ επιτάσεως ότι «όλοι ίδιοι είναι»! Αυτή η ολοκληρωτική πολιτική άποψη επανεμφανίστηκε με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους υποψήφιους του ΚΚΕ και εν μέρει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δίχως να διεκδικεί κανείς θεωρητικές δάφνες (έστω και για φακές), αυτή η ισοπεδωτική αντίληψη είναι η αρχή του φασισμού. Μπορεί αυτό να εξυπηρετεί μια πολιτική σκοπιμότητα, η οποία ωστόσο όταν αναγορεύεται σε αιχμή της πολιτικής επιχειρηματολογίας γίνεται επικίνδυνη. Μόνο ένας νοσηρός νους – ή πονηρός και εκ προθέσεως – μπορεί να ισχυριστεί κάτι ανάλογο παραβλέποντας το επικίνδυνο του εγχειρήματος, τουτέστιν της εκτροπής σε φασιστικές αντιλήψεις. Επί του προκειμένου, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι δυο ξεκάθαρα διαφορετικοί πολιτικοί σχηματισμοί. Μάλιστα, ακόμα και στους κόλπους ενός κόμματος είναι απίθανο και εξωφρενικό να είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους! Υπάρχουν μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις. Βέβαια, σε ένα κόμμα όπου κάθε αντίλογος ισοδυναμεί με προδοσία, κάθε αντίρρηση με βλασφημία κατά της μιας και μοναδικής αλήθειας, το να κρίνει κανείς εξ ιδίων τα αλλότρια είναι φυσικό. Ωστόσο, το «όλοι είναι ίδιοι» δεν νομιμοποιείται να προβάλλεται και σαν κεντρική πολιτική άποψη – σε μια ευνομούμενη δημοκρατία! Σαφώς λοιπόν, και δίχως αμφιβολία, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. δεν είναι καθόλου «ίδια κόμματα»! Σε μια δημοκρατία, εκτός από επικίνδυνο φαινόμενο, είναι και άκρως αντιαισθητικό να υποστηρίζει κανείς την απόλυτη ισοπέδωση... Αν αυτό είναι πολιτική επιλογή, πρόκειται για εγκληματική και θρασύτατη – κατά των αρχών της δημοκρατίας – πολιτική αντίληψη· αν είναι προϊόν βλακείας, πρόκειται επίσης για περίπτωση εγκληματικής βλακείας… Ό,τι κι αν συμβαίνει, είναι ανεπίτρεπτο να ακούγονται παρόμοιες απόψεις και μάλιστα να περνούν ασχολίαστες, ώστε να αποκτούν άλλοθι…
Μια πολύ ενδιαφέρουσα όσο και ελπιδοφόρα προοπτική βγήκε από τις κάλπες της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης. Φυσικά πρόκειται για τα αποτελέσματα - ανατροπές, τόσο στην Αθήνα, όπου τον κ. Καμίνη τον πρότεινε η νεοπαγής «Δημοκρατική Αριστερά» του κ. Κουβέλη, όσο και στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα! Αυτό αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν «είναι όλοι ίδιοι», γιατί δεν είναι… «με καμία κυβέρνηση» ίδιοι ο Γιάννης Μπουτάρης με τον Γκιουλέκα (!) – και όπως ευφυώς δήλωσε ο κ. Βενιζέλος «η αλλαγή στη Θεσσαλονίκη δεν είναι πολιτική, αλλά πολιτιστική» –, και καταδεικνύει περίτρανα ότι μέσα από συνεργασίες που ξεπερνούν τα στενά κομματικά πλαίσια στα οποία δεινοπαθεί το πολιτικό μας σύστημα μπορούν να επιτευχθούν εντυπωσιακές και ουσιαστικές ανατροπές!
Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για τη χρονιά που μας πέρασε, και πάνω απ’ όλα παρακολουθήσαμε με πραγματική έκπληξη να γίνεται λόγος – και να γράφεται – για έναν «πρωθυπουργό δοσίλογο», «προδότη», για έναν πρωθυπουργό που ενεργούσε με σχέδιο το «ξεπούλημα της χώρας». Δεν θα χαρακτηρίσω καμιά από αυτές τις γελοιότητες, γιατί βρίσκονται στη σφαίρα του κωμικού – που ωστόσο δεν βγάζει γέλιο… Πόσο άρρωστα φανατικός μπορεί να είναι κάποιος που πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας ξεπουλάει – προσέξτε ! – σε τιμή ευκαιρίας και ενσυνείδητα τη χώρα του; Ένας μάλιστα πρωθυπουργός ο οποίος πήρε πανηγυρικά την εντολή από το κόμμα του, από τον ελληνικό λαό, μια και δυο και τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο, στην πιο δύσκολη και κρίσιμη στιγμή μιας χώρας που βρισκόταν και βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης και της κοινωνικής διάλυσης και αποσύνθεσης. Ωστόσο, εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί για την ανάλγητη απάθεια όλων εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ότι η κρίση αφορά τη χώρα και όχι την κυβέρνηση! Το δίχως άλλο, σημαντικότατη υπήρξε η στήριξη που έδωσε με την ψήφο του ο λαός, όχι στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στην κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει την κρίση, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις. Αυτό σημαίνει ποιοτική αλλαγή στο πώς αντιλαμβάνεται πλέον ο κόσμος την πολιτική, αλλά και ένα μήνυμα προς το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος να αλλάξει… μυαλά!
Τέλος, αν και κατανοώ ως έναν βαθμό τους απέχοντες, αυτό δεν σημαίνει ότι η αποχή σε τέτοιες περιόδους δεν είναι επιεικώς απαράδεκτη! Προφανώς και δεν ερμηνεύεται αυτή η στάση, γιατί ο καθένας έχει τον δικό του (αδικαιολόγητο) λόγο που δεν προσήλθε. Ωστόσο, τα προβλήματά μας δεν λύνονται ούτε από τον καναπέ, ούτε από την καφετέρια· ούτε πολύ περισσότερο με την απάθεια.