Σε τραγική αμηχανία βρίσκονται ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς μετά τις εκλογές ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων: η εργασιακή ισοπέδωση βρίσκει τον Συνασπισμό κάθε άλλο παρά έτοιμο να υπερασπιστεί τα υπό σφαγή κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα, καθώς βρίσκεται σε φάση αναδιάταξης. Αναδιάταξης που ξεκίνησε από την αποχώρηση του Αλαβάνου από την κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται να έχει μπει στην τελική ευθεία μετά την υπογραφή του μνημονίου και την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το κόμμα, κίνηση η οποία υπονόμευσε τους όρους επιβίωσής του και τον έβαλε σθεναρά στον ανταγωνισμό για την προσέλκυση ψηφοφόρων από την μεγάλη πίττα της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.Έτσι έχουμε το εξής παράδοξο: την ώρα της μεγαλύτερης ιστορικής, παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, που οδηγεί την ελληνική κοινωνία σε πρωτοφανή εξαθλίωση οι δυνάμεις της αριστεράς εγκαλούν η μία την άλλη για ενότητα και τελικά αποφασίζουν να τερματίσουν τη συγκατοίκηση και να αναζητήσουν νέες παρέες.
Εν προκειμένω ο ΣΥΝ αφού αποφάσισε ότι η ενότητα με συντρόφους από την ίδια μήτρα δεν μπορεί να είναι πια στρατηγική επιλογή όπως μέχρι σήμερα, βλέπει πλέον μέλλον στη συστράτευση με την διαφωνούσα πασοκική βάση. Αν δεν μπορείς να επιτύχεις πολιτική ενότητα με τους συντρόφους σου, προφανώς το επόμενο βήμα δεν είναι η συστράτευση με αυτούς ακριβώς τους συντρόφους με τους οποίους διαφωνείς σε επιμέρους πολιτικά ζητήματα, αλλά η συστράτευση με έναν άλλο πολιτικό χώρο ο οποίος επί χρόνια ήταν και κόκκινο πανί στο κόμμα σου επειδή διεμβόλιζε την αριστερά και την έφτασε (της αριστεράς βοηθούσης) να ζητιανεύει πασοκικές ψήφους. Αδυνατώντας στο μεταξύ, όντας σε σύγχυση ο ίδιος, να επεξηγήσει στον κόσμο του καταρχήν το πολυδαίδαλο σκηνικό της κρίσης και να διατυπώσει μια σαφή πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας η οποία θίγεται ολοσχερώς και ολόκληρη (ναι, θίγονται και δεξιοί ψηφοφόροι).
Πλέον όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ – εδώ μάλλον η κατάσταση δύσκολα σώζεται – αλλά και για τον ΣΥΝ ο οποίος ενσωμάτωσε την κρίση πρωτίστως ως κρίση συμμαχιών κάτι που έχει ιδεολογικό υπόβαθρο αφού εδράζεται στην προσήλωση της μετασυνεδριακής πλειοψηφίας στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, την θέση ότι η Ευρώπη μεταρρυθμίζεται όχι μόνο προς το χειρότερο, όπως τώρα καλή ώρα, αλλά και προς το καλύτερο με την κοινή δράση των λαών των κρατών μελών της ΕΕ (όταν αυτοί οι λαοί καταφέρουν να νικήσουν την αστική τους τάξη ή έστω να τη σύρουν σε επιλογές προς όφελός τους υποθέτουμε).
Το σύνθημα της στάσης πληρωμών το οποίο υπό παραλλαγές αρθρώνεται από μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και υπάρχει σε μειοψηφική μερίδα του ΣΥΝ «επιτίθεται» ακριβώς σε αυτόν τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα του ΣΥΝ ο οποίος από την ηγεσία του κόμματος θεωρείται ότι αποτελεί βασικό του στίγμα εδώ και είκοσι χρόνια και δεν επιδέχεται αναθεώρησης, ακόμα και υπό συνθήκες κατάρρευσης της ευρωζώνης και παρόλο που ασκείται κριτική στο ευρώ.
Όμως ο Τσίπρας χθες καλωσορίζοντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στους Ιρλανδούς, αυτές τις ώρες που διαδηλώνουν ενάντια στην υπαγωγή τους στην επιτήρηση, είπε πως το σύνθημα είμαστε όλοι Ιρλανδοί, Προταγάλοι, Ισπανοί αποδεικνύει πως όλοι μαζί θα λύσουμε το πρόβλημα το οποίο δεν είναι εθνικό αλλά ευρωπαϊκό (σύμφωνα με την πάγια θέση του ΣΥΝ ότι προνομιακό πεδίο δράσης της αριστεράς δεν είναι το εθνικό αλλά το ευρωπαϊκό πεδίο). Ξέχασε, όμως να αναφέρει ότι οι Ιρλανδοί, κατά πλειοψηφία, προτιμούν να πάνε σε στάση πληρωμών, ακόμη κι αν αυτό τους οδηγήσει έξω από το ευρώ, για να αποφύγουν τα χειρότερα. Τα χειρότερα γι’ αυτούς είναι η υποθήκευση της εθνικής τους κυριαρχίας, η μεταβίβαση δηλαδή εξουσίας σε τρίτες, μη εκλεγμένες και αποδεδειγμένα ανεξέλεγκτες δυνάμεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου