Ο σκοπός και τα μέσα

Ένας Γαλλοελβετός υπάλληλος μιας διεθνούς τράπεζας κλέβει το αρχείο του εργοδότη του και το ανταλλάσει με άσυλο στη Γαλλία. Η Γαλλία το παραχωρεί σε κάποιες χώρες δωρεάν, σε άλλες το πουλάει ο καταζητούμενος για την κλοπή του αρχείου. Με το κλεμμένο υλικό εισπράττεται ένα μέρος, μικρό είναι αλήθεια, των φόρων που είχαν αποφύγει να πληρώσουν οι πελάτες της τράπεζας.
Μία χώρα χωρίς φορολογική διοίκηση αλλά κυρίως χωρίς τη θέληση να θίξει τους πελάτες της τράπεζας από τους οποίους προσδοκά να φέρουν τα χρήματά τους πίσω όταν τελειώσει η κρίση, ζητά το κλεμμένο αρχείο. Όταν το παίρνει το μεταχειρίζεται ως «μη αρχείο» επειδή αποκτήθηκε «παράνομα». Επειδή είναι παράνομο κάποιος –πιθανά εκείνος που το πήρε –σβήνει και τρία ονόματα ενώ ο διάδοχός του στη διοίκηση
αποφασίζει ότι το αρχείο είναι μη αξιοποιήσιμο για την είσπραξη φόρων αντί να νομιμοποιήσει την επεξεργασία του με διάταξη εκ των υστέρων.
Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν καταργείται το δικαίωμα έφεσης στα φορολογικά δικαστήρια και επιτρέπεται η επάναφορολόγηση εισοδήματος που έχει ήδη φορολογηθεί (εισφορά αλληλεγγύης, φωτοβολταϊκά) θα μπορούσε μία διοίκηση που η ηγεσία χωρίς στενή σχέση με τους καταθέτες της Γενεύης να εξετάσει τη θέσπιση ενός πλαισίου για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου αρχείου.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr