Κεντροαριστεράς Ανάβασις. Του Χαράλαμπου Ν. Συμεωνίδη

Αν τύχει να ρωτήσεις κάποιον στον δρόμο δίπλα σου, πόσο απέχει η λ. Συγγρού από την πλατεία Κουμουνδούρου, θα σου απαντήσει: «Το πολύ δύο τσιγάρα δρόμος». Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι!..Το τοπίο όπου μέχρι χθες η Κεντροαριστερά άπλωνε τις δυνάμεις της και κυριαρχούσε πολιτικά στη χώρα επί δεκαετίες, είναι σήμερα μια αχανής έρημη πίστα μέσα στον καπνό των φευγάτων θαμώνων, σπαρμένη από γόπες, από σπασμένα γυαλιά, πιάτα και μαραμένες γαρδένιες. Ενας χώρος στερημένος από σκέψεις, ιδέες και προτάσεις, ηττημένος κατά κράτος, ιδεολογικά και πολιτικά.
Η διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης που μεγεθύνθηκε στη διετία 2007-2009 επί των
κυβερνήσεων του «αφανούς καταλληλότερου» στάθηκε η θρυαλλίδα για την αρχή του τέλους. Εχοντας μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία η Κεντροαριστερά δεν κατάφερε, μάλλον δεν διανοήθηκε καν, να συγκροτήσει ένα εθνικό σχέδιο για να μείνει ο τόπος ζωντανός, όρθιος. Αντίθετα θεώρησε ότι θα ξεφύγει από το πεπρωμένο της όπως συνήθιζε στο παρελθόν, γκαζώνοντας, παίρνοντας με μεγάλη ταχύτητα τις στροφές με τις «μπάντες» και διαμηνύοντας εν προκειμένω στο εκλογικό της ακροατήριο ότι «λεφτά υπάρχουν».
Αλλά το όχημα που επέβαινε ήταν πλέον πολύ παλιάς κοπής, με συντήρηση κακή έως ανύπαρκτη, ένα σαράβαλο σωστό. Και ο πρώτος οδηγός της ομάδας, που κρατούσε το τιμόνι, δεν λεγόταν Νίκι μήτε Αϊρον μήτε Μίκαελ και έτσι νομοτελειακά έπεσε ή μάλλον ως επιβαίνοντες και δη με δική μας επιλογή και ευθύνη, πέσαμε όλοι μαζί στον παρακείμενο γκρεμό. Κάπου στο Καστελόριζο!..

Και ύστερα για όλα τα δεινά που επακολούθησαν, πάντα υπαίτιοι ήταν οι άλλοι, εκείνοι οι ανάλγητοι τροϊκανοί. Ολοι οι ηγήτορες, πλην ελαχίστων Λακεδαιμονίων, στα υπουργικά συμβούλια πρόβαλλαν τις ενστάσεις τους, είχαν τις αντιρρήσεις τους, επειδή τα ιδεολογικά τους μυθεύματα τους έφερναν πονοκέφαλο και βαρυστομαχιά, αλλά «αναγκάζονταν» να συμφωνήσουν με βαριά καρδιά πως έτσι έπρεπε να γίνει, αφού άλλος δρόμος δεν υπήρχε, γιατί άλλο δρόμο δεν έστερξαν ποτέ τους για να βρουν.
Μα την άλλη στιγμή οι επαναστατικοί κοινοβουλευτικοί τομείς εργασίας (ΚΤΕ) με βουλευτές και στελέχη του κόμματος σήκωναν το μπαϊράκι τους, προπηλακίζοντας και λοιδορώντας τους ίδιους τους υπουργούς, στέλνοντας το μήνυμα προς τα έξω ότι τίποτα απ” όλα αυτά δεν θα περάσει. Ετσι, για μήνες πολλούς το ίδιο κόμμα ήταν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση από κοινού, μια πρωτόγνωρη συνταγματική εκτροπή. Και ο κόσμος σάλεψε στο τέλος από τα διπλά μηνύματα. Και ήρθαν μετά το καλοκαίρι οι «αγανακτισμένοι» και ύστερα το φθινόπωρο, το δημοψήφισμα που δεν έγινε και κατόπιν όλα τα υπόλοιπα… Ιτε παίδες Ελλήνων!
Στον έρημο τον τόπο για να βρεις πάλι νερό, πρέπει να σκάψεις με τα χέρια σου βαθιά, να ματώσεις, να χάσεις τα γαλόνια σου, τη φορεσιά σου, τα φράγκα σου, την ίδια την υπόστασή σου, να μείνεις αν χρειαστεί ένας κουρελής, ένας απόβλητος, αλλά εσύ εκεί, σιωπηλός, σκυμμένος να συνεχίσεις να σκάβεις μέχρι να φτάσεις ξανά στο λάλον ύδωρ. Με λίγα λόγια, για να αυτοκαθαρθείς, για να γυρίσεις πίσω και πάλι, πρέπει πρώτα να αναχωρήσεις, να περιπλανηθείς στην προσωπική σου έρημο, περιμένοντας να σε καλέσουν πίσω ξανά… Αν ποτέ συμβεί αυτό!..
Η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να “ναι μια συνάθροιση προσώπων και δυνάμεων που ευθύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό για τη χρεοκοπία της χώρας, μια στρατιά «Γενναίων του Μπρανκαλεόνε», που μιλούν σε ώτα μη ακουόντων, ανθρώπων που βασικό τους μέλημα είναι η προσωπική τους αναπαρθένευση, δηλαδή η αποκατάσταση, η συρραφή εκ νέου του «παρθενικού» τους υμένα. Ο,τι και αν κάνει μια γερασμένη ξεπεσμένη εταίρα, μπορεί να περάσει ποτέ σαν μια άμωμη, άσπιλη παρθένα; Οχι, πείτε μου!..
Αν θέλουν λοιπόν κάποιοι ακόμα να προσφέρουν στα κοινά του τόπου, ας αφήσουν κατά προτίμηση κενά τα βουλευτικά έδρανα όπου κάθονταν. Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν…
Γιατί πριν από την επανεκκίνηση θα προηγηθεί οπωσδήποτε η εκκένωση. Τόσο απλά!..
tvxs.gr