Μας θέλουν όλους... Κινέζους

«Πρόκειται για ενός είδους "Σχέδιο Μάρσαλ" για την ανάκαμψη, το οποίο έχει σχεδιαστεί για να στηρίξει την ευημερία και την ανταγωνιστικότητα» μας είπε χθες ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Με ποια αφορμή; Την αύξηση της συμμετοχής της Ε.Ε. έως το 95% στα συγχρηματοδοτούμενα έργα από το ΕΣΠΑ, για την οποία η Ελλάδα έχει ήδη υποβάλει το σχετικό αίτημα.
Υποτίθεται ότι με τον τρόπο αυτόν η Ελλάδα εξασφαλίζει επιπλέον 900 εκατ. ευρώ, την ώρα που, έως το 2013, δικαιούται από το ΕΣΠΑ 15 δισ. ευρώ. Είναι όμως έτσι ή πρόκειται για... ελληνική ανάγνωση;
Σύμφωνα με μια διαφορετική εκδοχή, δεν πρόκειται για επιπλέον όφελος, αλλά για μια στοχευμένη κίνηση, η οποία αφορά ένα περιορισμένο ποσόν, το οποίο προορίζεται για τις Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Λετονία και Ουγγαρία, οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα χρηματοδότησης συγκεκριμένων προγραμμάτων από τους προβληματικούς προϋπολογισμούς τους.
Πώς άλλωστε θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα, με αυτόν τον ρυθμό απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων και από τη θέση χρεοκοπίας στην οποία βρίσκεται, με δεδομένη την αρνητική διάθεση των «εταίρων» της, πρόκειται ποτέ να εισπράξει αυτά τα 15 δισ. από τους κοινοτικούς πόρους μέσα στην επόμενη διετία; Ας είμαστε λιγάκι σοβαροί...
Πέραν αυτών, σύμφωνα με τη δεύτερη αυτή ανάγνωση, πρόκειται για ένα είδος «ελεημοσύνης» έναντι αυτών που δικαιούται η Ελλάδα, δεδομένου ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην εκταμίευση των κονδυλίων που δικαιούται λόγω της απροθυμίας σειράς χωρών να καταβάλουν το σύνολο της συμμετοχής τους. Ωστόσο ας περιμένουμε λίγο για να δούμε την πραγματικότητα. Η οποία έτσι ή αλλιώς είναι αδύνατον να κρυφτεί.
Επίσης είναι αδύνατον να κρυφτεί η «λογική» αυτής της μείωσης της εθνικής συμμετοχής. Όπως έγινε εξ αρχής γνωστό, προτεραιότητα πρέπει να δοθεί σε έργα που επικεντρώνονται
● στην επανακατάρτιση εργαζομένων,
● στη δημιουργία επιχειρηματικών συνεργασιών φορέων (business clusters)
● και στην επένδυση στις υποδομές μεταφορών.
Κρατήστε αυτό το τρίπτυχο και συνυπολογίστε το με όσα θα δούμε παρακάτω.

Κατασκευή χωρίς αντίκρισμα
Μια και μιλάμε για «Σχέδιο Μάρσαλ», μια έννοια η οποία μέχρι στιγμής υπάρχει ως λεκτικό κατασκεύασμα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο αντίκρισμα – είτε σε κάποια απόφαση είτε σε κάποιο συγκεκριμένο και καθορισμένο «πακέτο» – έχει αξία να δούμε πώς εννοεί η Γερμανία αυτό το
«Σχέδιο Μάρσαλ», μιας και αυτή το εισηγήθηκε φραστικά, για να το «τσιμπήσουν» και οι δικοί μας και τώρα ο Μπαρόζο, χωρίς όμως να αποτυπωθεί με κάποιον επίσημο τρόπο, ειδικά στις ευρωπαϊκές αποφάσεις της συνόδου κορυφής της 21ης Ιουλίου.
Ας αξιοποιήσουμε προς τούτο ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Νίκου Χειλά, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Βήμα με τίτλο «Γερμανικό σχέδιο Μάρσαλ αλλά με μοντέλο... Κίνας», είναι εξόχως αποκαλυπτικό και συνιστούμε να το διαβάσετε ολόκληρο και με προσοχή.
Κατ’ αρχάς πρόκειται για μια γερμανική ιδέα, την οποία «συνέλαβε» ο νεαρός, βιετναμικής καταγωγής, αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Φίλιπ Ρόσλερ. Σύμφωνα με την ιδέα του, το «Σχέδιο Μάρσαλ» για την ελληνική οικονομία είναι «ένα κύμα γερμανικών επενδύσεων στην Ελλάδα, που θα απαλλάξει τη χώρα μας από τα χρέη και ταυτόχρονα θα αποφέρει υψηλά κέρδη στους Γερμανούς βιομηχάνους».
Ήδη τις προηγούμενες μέρες συγκροτήθηκε μια «ομάδα εργασίας» από μέλη του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων ΒDΙ και του ελληνικού ΣΕΒ, η οποία έχει αναλάβει τη «μεθόδευση» του εγχειρήματος.
Σύμφωνα με τον αναλυτή του Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας της Κολονίας Γιούργκεν Μάτες, με τον οποίο μίλησε «Το Βήμα», «θα βγουν όλοι κερδισμένοι». Έτσι απλά; Όχι δα! Οι «επενδύσεις» προϋποθέτουν τη ροή κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, τα οποία θα αποτελέσουν την ασφαλή «επενδυτική» βάση για τους Γερμανούς κεφαλαιούχους. Το λέει καθαρά ο κ. Γιούργκεν Μάτες:

«Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις θα συνδυαστούν με τα ήδη υπάρχοντα κονδύλια των διαρθρωτικών ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και με δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, ώστε να επιτύχουν τέτοιο μέγεθος που θα δώσει όντως μεγάλη ώθηση στην ελληνική οικονομία».

● Είναι όμως τόσο... εύκολο να βρεθούν γερμανικές επιχειρήσεις οι οποίες θα επενδύσουν στην Ελλάδα;
● Και θα πρόκειται για επενδύσεις που θα τονώσουν την ελληνική οικονομία;
Ας μην είμαστε αφελείς – ή, ακόμη χειρότερα, εντελώς ανόητοι...

Στην Ελλάδα θα πεθάνει η «Ευρώπη»;
Σύμφωνα με το εν λόγω ρεπορτάζ, το βασικό κώλυμα των Γερμανών επιχειρηματιών είναι το ελληνικό νομικό καθεστώς. Με άλλα λόγια ό,τι έχει απομείνει από αυτό που κάποτε ονομάζαμε «κράτος πρόνοιας» και το οποίο είχε αποτελέσει τη βάση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου τις προηγούμενες δεκαετίες.
Για τον λόγο αυτόν, συνεχίζει το ρεπορτάζ, «οι γερμανικές εταιρείες συνεχίζουν να δυσπιστούν με την Ελλάδα», «παρά τα μέτρα που παίρνει κατά της γραφειοκρατίας η κυβέρνηση Παπανδρέου». Και προχωρεί:

«Το μοναδικό χειροπιαστό αποτέλεσμα ήταν, έτσι, η προσφορά "εξειδικευμένων συμβουλών" για την εξυγίανση της ελληνικής διοίκησης. Αυτό πήρε ενίοτε φαιδρές μορφές: Παράδειγμα, η πρόταση του κ. Ρόσλερ να σταλούν στην Ελλάδα συνταξιούχοι καθηγητές τεχνικών ιδρυμάτων για την εκπαίδευση των Ελλήνων τεχνικών, ή, ακόμη πιο γκροτέσκ, συνταξιούχοι υπάλληλοι του Τreuhandanstalt (του ιδρύματος που είχε πραγματοποιήσει την αποκρατικοποίηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας το 1990-1994) για την ιδιωτικοποίηση της ελληνικής κρατικής περιουσίας».

Άλλωστε οι μη διαπραγματεύσιμες προϋποθέσεις για να επενδύσουν οι Γερμανοί είναι η «νομική ασφάλεια» και το «ευνοϊκό περιβάλλον». «Ξέρουμε να περιμένουμε μέχρις ότου βεβαιωθούμε ότι οι επενδύσεις μας θα αποφέρουν υψηλά και ασφαλή κέρδη» λέει στέλεχος του γερμανικού ΣΕΒ. «Αυτό θα συμβεί και με την Ελλάδα – αν οι Έλληνες πάρουν κάποτε εξ ολοκλήρου τα κατάλληλα μέτρα γι’ αυτό».
Ποια είναι όμως τα «κατάλληλα μέτρα» που επιθυμούν οι Γερμανοί επιχειρηματίες;

Κατ' αρχάς το... «Σχέδιο Μάρσαλ» ή, ορθότερα, «Σχέδιο Ρόσλερ» περιλαμβάνει 16 σημεία, εκ των οποίων το σημαντικότερο είναι αυτό που προβλέπει τη δημιουργία «"ιδιαίτερων οικονομικών ζωνών", οι οποίες θα έχουν πιλοτικό χαρακτήρα και θα διέπονται από αυτοτελές "φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο".

Υπό μελέτη είναι η δημιουργία κατ’ αρχάς τεσσάρων ζωνών, όπως για παράδειγμα σε μεγάλα λιμάνια. "Τα πρότυπά τους βρίσκονται στην Ασία, όπως στην Κίνα και στην Κορέα" λέει ο κ. Μάτες. "Σε αυτές θα υπάρξει ενδεχομένως περικοπή μισθών, μείωση φόρων και διευκόλυνση των απολύσεων, αν έτσι θα εξυπηρετείται η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης". Τυχόν "επιτυχία" τους θα οδηγήσει κατόπιν στην περαιτέρω διάδοσή τους – στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Η εγκαθίδρυση τέτοιων ζωνών φαίνεται πάντως εξαιρετικά δύσκολη. Κυρίως επειδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχύει ένα και μοναδικό εσωτερικό δίκαιο. Τυχόν παραβίασή του – ακόμη και με την αναμενόμενη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης – θα πυροδοτούσε αντιδράσεις σε όλη την Ευρώπη»...

Τίμημα της «ανάπτυξης» η απόλυτη εξαθλίωση
Αντιληφθήκαμε, μήπως, τι είναι το «Σχέδιο Μάρσαλ», με το οποίο μας πιπιλίζουν τα αυτιά οι κυβερνητικοί και τα κάθε λογής φερέφωνά τους; Οι Γερμανοί ζητούν:
● Δημιουργία «υγειονομικών ζωνών», στις οποίες δεν θα ισχύει κανένα εργασιακό δικαίωμα.
● Αλλαγή του νομικού καθεστώτος της Ελλάδας ακόμη και κατά παράβαση του ευρωπαϊκού δικαίου. Αυτό παραπέμπει ευθέως στις προτάσεις περί συνταγματικής αναθεώρησης που έχουν υποβάλει – είτε μέσω διαρροών είτε μέσω επίσημων σχεδίων – τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ.
● Τη διεξαγωγή, στη χώρα μας, ενός πειράματος κινεζοποίησης της εργασίας, το οποίο, εάν πετύχει, θα μπορεί να εφαρμοστεί και στις άλλες χώρες με προβλήματα χρέους μετατρέποντας επί της ουσίας την ευρωζώνη σε «κινεζική ενδοχώρα» της Γερμανίας.
● Και όλα αυτά, ενώ, σύμφωνα με τον Άνσγκαρ Μπέλκερ, καθηγητή Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Ντούισμπουργκ και διευθυντή του Τμήματος Διεθνούς Μακροοικονομίας στο Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας DΙW στο Βερολίνο, τον οποίο επικαλείται «Το Βήμα», οι Γερμανοί επιχειρηματίες «όπως έκαναν και στην Ανατολική Γερμανία, δεν έχουν σκοπό να μεταφέρουν τα κέντρα παραγωγής τους στην Ελλάδα».

«Οι ελληνικές θυγατρικές εταιρείες θα λειτουργούν ως επέκταση των μητρικών. Το κουμάντο θα το έχουν οι τελευταίες. Αυτό συνέβη και με την Ανατολική Γερμανία, στην οποία, και σήμερα ακόμη, οι δυτικογερμανικές επιχειρήσεις διατηρούν μόνο παραρτήματα, με αποτέλεσμα η σύγκλιση των δύο περιοχών να μην προχωρεί».

Πλήρης κινεζοποίηση των Ελλήνων, λοιπόν, χωρίς καν να επιχειρηθεί κάποιου είδους παραγωγική «αναβάθμιση» ή «ανασυγκρότηση» της χώρας. Ο μόνος λόγος ύπαρξης του «Σχεδίου Μάρσαλ», για το οποίο πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση, είναι τα εύκολα, μεγάλα και, κυρίως, διασφαλισμένα κέρδη των Γερμανών επιχειρηματιών. Με τίμημα την απόλυτη εξαθλίωση του ελληνικού λαού.
Καθόλου τυχαία, επομένως, δεν είναι η επιλογή του μοντέλου της τέως Ανατολικής Γερμανίας στη διαδικασία ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας. Πόροι, πλούτος, υποδομές, εργατικό δυναμικό στην πλήρη διάθεση των ήδη έμπειρων σε παρόμοια κόλπα Γερμανών.
Ό,τι οι ίδιοι απέφυγαν με την απόρριψη του «Σχεδίου Μοργκεντάου», για το οποίο θα διαβάσετε ένα ενδιαφέρον άρθρο στο «Ποντίκι» της ερχόμενης Πέμπτης, το εφάρμοσαν στο πλαίσιο της εθνικής ενοποίησής τους και τώρα το ξεθάβουν για εφαρμογή στην Ελλάδα – και, αργότερα, όπου αυτό είναι δυνατόν...

Συνοψίζοντας...
Για να δούμε λοιπόν το σχήμα που προετοιμάζεται:
● Οι Γερμανοί, έτσι ή αλλιώς, μέσω της «διαρκούς πτώχευσης» του ελληνικού κράτους, επωφελούνται από το σύνολο σχεδόν της ιδιωτικοποίησης των δομών της εθνικής οικονομίας.
● Οι ίδιοι χρηματοδοτούν, μέσω της Κομισιόν, με ψίχουλα – κάπου 1 δισ. ευρώ από τα 15 που δικαιούμαστε από το ΕΣΠΑ – την «επανακατάρτιση εργαζομένων» (κάτι σαν τη «διαρκή εκπαίδευση» που επαγγέλλονται από χρόνια η Διαμαντοπούλου και κάμποσοι άλλοι) και τη δημιουργία των επιχειρηματικών συνεργασιών (business clusters) που θα καταστήσουν τους Έλληνες επιχειρηματίες υπεργολάβους των Γερμανών.
● Η Ελλάδα αναλαμβάνει – στόχος όλων των «μεταρρυθμίσεων» και της «απελευθέρωσης επαγγελμάτων» που διεκπεραιώνει τώρα η κυβέρνηση – να μετατρέψει τους πάντες σε υπαλλήλους και μάλιστα κακοπληρωμένους.
● Ακόμη η Ελλάδα υποχρεούται σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και επίσης οριζόντιες καταργήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε το «κινεζοποιημένο», πτωχευμένο και απελπισμένο από τη μόνιμη ανεργία ελληνικό εργατικό δυναμικό να «επανακαταρτίζεται» με αποκλειστικό στόχο την ένταξή του στις «ιδιαίτερες οικονομικές ζώνες» με το «αυτοτελές φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο».

Υπέρτατος εκβιασμός η επίσημη πτώχευση
Και, τελικά, αν υποτεθεί ότι οι Έλληνες αρνούνται να πάνε ως πρόβατα επί σφαγήν, υπάρχει πάντα ο υπέρτατος εκβιασμός, συνεχώς αναπαραγόμενος από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους πάντα πρόθυμους μιντιακούς και πολιτικούς (εκόντες και άκοντες) «φίλους» της: μια κανονικότατη και απολύτως επίσημη πτώχευση – πάντα ελεγχόμενη από τους δανειστές. Από την οποία η απόσταση θα είναι ελάχιστη όταν θα βρεθούμε, βάσει των αποφάσεων του Ιουλίου, υπό καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας».
Άλλωστε η «επιλεκτική χρεοκοπία», όσα κι αν περί του αντιθέτου ισχυρίζονται τα συνήθη φερέφωνα, δεν είναι παρά ένα ακόμη βήμα, μια ακόμη δρασκελιά προς μια επίσημη πτώχευση. Η οποία – υπό καθεστώς πλήρους ελέγχου από τους δανειστές και επιτηρητές – θα σημάνει όχι μόνον την πολύχρονη υποδούλωση της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος, αλλά και την πλήρη υποταγή του ελληνικού λαού στα κέφια των «σωτήρων» Γερμανών και άλλων... «επενδυτών».
Όσο για τη σημειολογία του «Σχεδίου Μάρσαλ», που υποτίθεται ότι είναι ο «ευφημιστικός» όρος για όσα ήδη εκδηλώνονται και σύντομα θα ακολουθήσουν, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στη χρήση των σχετικών κονδυλίων από το μετεμφυλιακό κράτος των δωσιλόγων και στο είδος της οικονομίας που το σχέδιο αυτό και οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου θεμελίωσαν.
Εκεί θα βρούμε και τις ρίζες της σημερινής υποτέλειας και τη «λογική» του παράσιτου, η οποία εξέθρεψε τη χρόνια κυβερνητική λογική του άκρατου δανεισμού των τελευταίων δεκαετιών. Εκτός αν η Ιστορία έχει πάψει πια να διδάσκει...

Η «νεκροψία» θα δείξει...
Πριν από χρόνια ο διάσημος Άγγλος ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ, πρώτος σκόρερ της Εθνικής Αγγλίας σε Παγκόσμια Κύπελλα και δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής της χώρας του, επηρεασμένος από τη χρόνια ηττοπάθεια της χώρας του στις μεγάλες διοργανώσεις, είχε δηλώσει: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα: 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».
Αυτό που είχε παραλείψει – ίσως επειδή δεν ήταν στη λογική του – ήταν να προσθέσει: «Εάν και εφόσον οι άλλοι τους το επιτρέπουν». Η «μικρή» και καταχρεωμένη Ελλάδα έχει απάντηση διαφορετική από την ηττοπαθή του Άγγλου σταρ του παρελθόντος; Η «νεκροψία» θα δείξει...
to pontiki