Aγωνιστική ατζέντα

Σε ρυθμούς προετοιμασίας για τους πολιτικούς, κοινωνικούς κι εργατικούς αγώνες που αρ­χίζουν από Σεπτέμβριο μπαίνει σιγά σιγά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος των παρεμβάσεών του αναμένεται να είναι τόσο η στήριξη των κινητοποιήσεων των ερ­γαζομένων ή των Αγανακτισμένων – που ετοιμάζονται να ξαναβγούν στις πλατείες –, αλλά και η ανάδειξη της ανάγκης για συνολική ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής και της κυβέρ­νησης Παπανδρέου, μέσα από αγώνες αλλά κι εκλογές.
Σταθερή πολιτική γραμμή του ΣΥ-ΡΙΖΑ παραμένει, άλλωστε, η ανάγκη ανατροπής των συσχετισμών δύνα­μης, που θα επιφέρει τη συγκρότηση μιας «νέας κοινωνικής και πολιτικης πλειοψηφίας με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς», η οποία θα χαράξει μια εναλλακτική πολιτική κατεύθυνση με κοινωνικά αναπτυξιακά κριτήρια και αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων.
Η πρώτη μάχη ήταν αυτή για τα πανεπιστήμια, η οποία κορυφώθηκε χθες με το πανεκπαιδευτικό συλλαλη­τήριο, στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης της εσπευσμένης κατάθεσης και ψή­φισης του νομοσχεδίου της Διαμαντο­πούλου, πριν ανοίξουν οι σχολές.
Τσίπρας για τα ΑΕΙ
Στην ομιλία του στη Βουλή ο πρόε­δρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επιτέθηκε προσωπικά στον πρω­θυπουργό, παρατηρώντας εύστοχα ότι ο ίδιος – ο οποίος καταγγέλλει το σύ­στημα της ανώτατης εκπαίδευσης ως σύστημα διαπλοκής και συνδιαλλαγής «ανάμεσα στους φοιτητοπατέρες και τους ακαδημαϊκούς» – το υπηρέτη­σε προηγουμένως ως υπουργός Παι­δείας, καθώς επίσης ότι επί θητείας του «εφύτρωναν σχολές τιποτολογίας στους περισσότερους, σχεδόν, νομούς της χώρας, προκειμένου να ικανοποιή­σουν πελατειακές σχέσεις».
Ο Τσίπρας μίλησε για «έκρηξη μί­σους απέναντι στο ελληνικό πανεπι­στήμιο», το οποίο, όπως σημείωσε, «είναι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που επιτρέπουν η διεθνής θέση της χώ­ρας και η οικονομική συμβολή του κράτους στη λειτουργία τους». Επι­πλέον, υπαινίχθηκε ότι συγκρίσεις με πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ είναι εκ του πονηρού, αφού τέτοια πανεπι­στημιακά ιδρύματα έχουν προϋπολο­γισμό «περισσότερο απ’ ό,τι όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια μαζί».

Καταφέρθηκε, επίσης, κατά των πανεπιστημιακών που συνέδραμαν στην κατάρτιση του νομοσχεδίου ή το στή­ριξαν εκ των υστέρων, ενώ υπογράμ­μισε ότι η κυβέρνηση θεσμοθετεί ένα «εθνικά ανέλεγκτο και ολιγαρχικό μο­ντέλο διοίκησης» στο όνομα της κατα­πολέμησης της διαφθοράς. Καταλή­γοντας, σημείωσε ότι, ακόμη κι αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί, «δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη», διότι εί­ναι αντισυνταγματικό σύμφωνα με το υπάρχον Σύνταγμα, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στον πρωθυπουργό.
«Να φύγουν το συντομότερο»
Στο πεδίο της κεντρικής πολιτικής και οικονομικής σκηνής και με δεδο­μένα τα αδιέξοδα της κυβέρνησης, στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ εκτι­μούν ότι η πολιτική του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου έχει χρεοκοπή­σει, όπως συνολικότερα έχει χρεο­κοπήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθεί η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, με μεγαλύτερο μάλιστα ζή­λο στο όνομα της κρίσης.
Με βάση τα παραπάνω, είναι κοι­νός τόπος εντός του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυ­βέρνηση αυτή πρέπει να φύγει το «συ­ντομότερο δυνατόν». «Η κυβέρνηση υλοποιεί τη σύμβαση έργου που έχει αναλάβει», την εφαρμογή του μνημο­νίου «με τις καταστρεπτικές συνέπει­ες για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοι­νωνίας. Αυτή και το μνημόνιο πρέπει να φύγουν το συντομότερο δυνατόν» τονίζει ο Π. Σκουρλέτης. «Η κυβέρνη­ση του Γ. Παπανδρέου δεν πρέπει να “βγάλει” τον Σεπτέμβριο», σημειώνει ο Δ. Στρατούλης, εκ της Π.Γ. του ΣΥΝ και της Επιτροπής Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, οι διαφοροποιήσεις ως προς την εναλλακτική διέξοδο παρα­μένουν και εκφράζονται μέσω αρθρο­γραφίας ή δηλώσεων.
Σε τακτικό επίπεδο, η κυρίαρχη άπο­ψη στον ΣΥΝ κλίνει υπέρ της σύμπηξης όσο το δυνατόν ευρύτερου αντιμνημονιακού μετώπου με στόχο την ανατρο­πή της κυβέρνησης του μνημονίου. Για μερίδα του ΣΥΝ (Λαφαζάνης, Αριστερό Ρεύμα κ.ά.) και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί μια «αντιμνημονιακή» συμπαράταξη της Αριστεράς (και όχι μόνο), η οποία θα λειτουργήσει σαν άθροισμα δυνά­μεων, αν δεν απαντάει στο ζήτημα του χρέους και δεν θέτει σαφές προγραμ­ματικό περιεχόμενο.
Όσον αφορά αυτό το προγραμματικό περιεχόμενο, η πλειοψηφία των στελε­χών του ΣΥΝ – παρότι δεν το θέτει ως προαπαιτούμενο – εκτιμά ότι απαιτεί­ται μια ριζική ανατροπή στο επίπεδο της Ευρώπης, η οποία θα περνάει και μέσα από τα κεντρικά όργανα της Ε.Ε.
Ευρωομόλογο και ΕΚΤ
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Γρα­φείου Τύπου του ΣΥΝ, Πάνο Σκουρλέτη, πλέον απαιτείται «ένα συνολικό σχέδιο βαθιών δομικών αλλαγών σε πανευρω­παϊκό επίπεδο, οι οποίες θα ανατρέ­πουν την τραπεζοκρατία και την πρω­τοκαθεδρία των αγορών». Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτές οι αλλαγές συνίστανται στην έκδοση του ευρωομολόγου σε συνδυασμό με μια σειρά παρεμβάσε­ων που αυτή τη στιγμή απαγορεύονται, όπως η δυνατότητα της ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα και να δανείζει απευθείας στα κράτη, αντί «ουσιαστικά να εξυπηρετεί την τραπεζική κερδοσκοπία».
Με την πρόταση αυτή συντάσσεται και ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς Όσκαρ Λαφοντέν, ο οποίος, σε άρθρο που φιλοξενεί η «Αυγή» της Κυριακής, τάσσεται υπέρ του ευρωομολόγου και της φορολόγησης των χρηματοπιστω­τικών αλλαγών, υπό την προϋπόθεση ότι τα κράτη και η πολιτική αποκόπτο­νται από τις αγορές.
«Όχι» στο εθνικό νόμισμα
Περαιτέρω αναπτύσσει τη θέση της πλειοψηφίας για την εναλλα­κτική κατεύθυνση -στον αντίποδα της θέσης Λαφαζάνη για έξοδο από το ευρώ και σύγκρουση με την Ε.Ε. - ο υπεύθυνος του ΣΥΝ για την Οικονομική Πολιτική Γιάν­νης Μηλιός σε άρθρο του, επίσης, στην «Αυγή» της Κυριακής. Όπως σημειώνει: Απέναντι στην ακολουθούμενη «αμιγώς ταξική στρατη­γική - μια εθνική ανταγωνιστική στρατηγική -, αυτή που επαγγέλ­λεται την έξοδο από το ευρώ, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια ακραία εκδοχή εντός του πα­ραπάνω πλαισίου (και επομένως ένα δεύτερο σενάριο για τους ίδι­ους αστικούς σχεδιασμούς, αν δεν υπάρξουν σημαντικά εμπόδια στην υλοποίηση της σημερινής στρατη­γικής)».
Το «πραγματικό δίλημμα», γράφει το στέλεχος του ΣΥΝ, δεν είναι η επιλογή «εθνικού νομίσματος» ή του ευρώ, αλλά η ανατροπή του υπάρχοντος πλαισίου διαχείρισης, στην κατεύθυνση της αναδιανομής του εισοδήματος και της εξουσίας υπέρ των εργαζομένων.
to pontiki