Πού μας πάνε;

Πέρα από κάθε πανηγυρισμό ή ανάθεμα, στην πολιτική αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματικότητα. Όχι όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε κρετίνος – πάσης ιδεολογικής αποχρώσεως και προσωπικής προκαταλήψεως – αλλά όπως τη βιώνουν αυτοί τους οποίους αφορά: οι πολίτες μιας χώρας – εν προκειμένω της δικής μας, η οποία, ατυχώς για πολλούς, ακόμη εξακολουθεί να ονομάζεται... Ελλάδα. Και εξακολουθεί να είναι μια ανεξάρτητη χώρα παρά τις άπειρες προσπάθειες περί του αντιθέτου.
Η αλήθεια είναι ότι ένας σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος, ιδιαίτερα όταν διατυπώνει δημοσίως μια γνώμη – ευχέρεια και δυνατότητα που δεν έχουν πολλοί, και μάλιστα με δυνατότητα απήχησης και επηρεασμού αυτού που αποκαλούμε «κοινή γνώμη» – οφείλει συνήθως να είναι ψύχραιμος, τεκμηριωμένος, νηφάλιος και να επιχειρεί, επιτυχώς ή όχι, να αποδεικνύει με κάθε δυνατό τρόπο τον ισχυρισμό του. Δεκτόν...
1. Πώς όμως μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας – έστω, όχι πρώτη φορά ή, έστω, όχι σε αυτόν τον αριθμό – ότι οι νέοι των 15-24 ετών είναι άνεργοι σε ποσοστό 40,1%, ενώ οι λίγο... «μεγαλύτεροι», αυτοί των 25-34, είναι «στην άκρη» κατά 22%;
2. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι πρώτη φορά ο μη ενεργός πληθυσμός αυτής της χώρας ξεπερνά τον ενεργό; Ότι, δηλαδή, δεν μιλάμε πια για... «τεμπέληδες», αλλά για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να συνεισφέρουν στην όποια κοινή προσπάθεια – και πλέον δεν μιλάμε για όσους είναι εκ των πραγμάτων ανενεργοί, τους συνταξιούχους και τα... μωρά, αλλά για επιπλέον 36.260 ανέργους από τον Απρίλιο μέχρι τον Μάιο.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στην ανεργία βγαίνουν, κατά μέσον όρο, κάπου 18.500 άνθρωποι – με ρυθμό που επιταχύνεται.
3. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι οι πιο ευαίσθητες περιοχές της χώρας – από εθνική σκοπιά, δεδομένου ότι η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε... Λουξεμβούργο και Ελβετία και σταθερά απειλείται εξ ανατολών –, όπως η Δυτική Μακεδονία (ποσοστό ανεργίας 24,9%), η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (ποσοστό ανεργίας 20,2%) και η Κεντρική Μακεδονία (ποσοστό ανεργίας 19,8%) βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα;
4. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι αυτά τα ποσοστά ήδη πλησιάζουν (και σε λίγο θα υπερβούν) εκείνα που οδήγησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, μετά τον εμφύλιο, σε μαζική μετανάστευση;
Κι όμως, οφείλουμε όλοι να παραμείνουμε «ψύχραιμοι». Ιδιαιτέρως όταν διαπιστώνουμε:
● Ότι όλα όσα μας καλούν να υποστούμε δεν έχουν κανένα νόημα και ούτε θα φέρουν οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα. Όπως άλλωστε μέχρι τώρα δεν είχαν.
● Ότι ο δρόμος που διάλεξαν για μας – χωρίς εμάς – είναι εντελώς αδιέξοδος.
● Ότι η μεταξύ μας διαίρεση ωφελεί μόνον όσους – σκοπίμως η ανοήτως δεν είναι της ώρας – επέλεξαν τον δρόμο της καταστροφής και όχι της σωτηρίας.
● Ότι και όσοι είχαν «τακτοποιημένα» οικονομικά βρίσκονται στην ίδια μοίρα.

● Ότι και όσοι έπιαναν τα κριτήρια του Μάαστριχτ – π.χ. Κύπρος – βρίσκονται προ δανειακών συμβάσεων και μνημονίων.
● Ότι η ακόμη πιο σκληρή εφαρμογή των πολιτικών και οικονομικών μέτρων που επί χρόνια μας καθήλωσαν στον βόθρο θεωρείται σήμερα «λύση» στο αδιέξοδό μας...
Αν πράγματι παραμείνουμε, για ένα δευτερόλεπτο, ψύχραιμοι, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της εξελισσόμενης απάτης, έχουμε μια ελπίδα να ξαναβγούμε στους δρόμους ξέροντας τουλάχιστον τι ζητάμε. Ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο της επόμενης περιόδου...
to pontiki