Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι

Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα πια, τα πράγματα χειροτερεύουνε για όλους, με την αποφασιστική βεβαιότητα μιας χιονοστιβάδας που κατεβαίνει την πλαγιά και γιγαντώνεται λίγα ακριβώς δευτερόλεπτα πριν σκάσει πάνω στην Ελλάδα να την ισοπεδώσει πάλι για ποιος ξέρει πόσα χρόνια, ή δεκαετίες. Ζούμε μεσοτοιχία με το χάος και την ακυβερνησία - με άδεια όλα τα ταμεία. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου ο στίχος αυτός από το «Μυθιστόρημα» του Γιώργου Σεφέρη, μελοποιημένος από τον Μίκη Θεοδωράκη : «Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι». Έτσι νοιώθω. Σαν να κακοφορμίζει εκείνο το τραύμα το παλιό μέσα στο στήθος που όλοι νομίζαμε πως είχε επουλωθεί και ξαφνικά ανεβάζω δυνατό πυρετό και δυσκολεύομαι να ανασάνω και ζητάω βοήθεια απελπισμένος. Προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα και τα καταφέρνω: Κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, ασχολούμαι με την ψυχή μου, ασχολούμαι με το σώμα μου, κρατάω όσο μπορώ πιο ανοιχτό αυτόν τον πολύτιμο δίαυλο επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μου, τους άγνωστους, τους γνωστούς και βέβαια, πάνω απ’ όλα, τους φίλους, ότι πιο πολύτιμο έχω. Όμως, όλο και συχνότερα μετά το κάθε 24ωρο που κυλάει μέσα απ’ τα δάχτυλά μου, το νοιώθω: Είμαι μέλος μιας κοινωνίας, ενός λαού, που όχι μόνο δοκιμάζεται σκληρά, αλλά δεν έχει καταλάβει τι τον περιμένει – ενώ κινδυνεύει να βυθιστεί για πολλά χρόνια βαθειά μέσα σ΄έναν μεσαίωνα.

Κανείς πια δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν. Ο κ. Μπουτάρης «απαγορεύει» (ή «δεν επιτρέπει») στον Μίκη Θεοδωράκη να οργανώσει συγκέντρωση στην Πλατεία Αριστοτέλους. Το ακούω και η πυξίδα μέσα μου απομαγνητίζεται, δεν ξέρω πια προς τα πού να κατευθυνθώ. Καλώς ή κακώς ο Μίκης Θεοδωράκης θέλει να μιλήσει και να παίξει μουσική στην πλατεία Αριστοτέλους – εκεί που έχει δώσει το παρών σε μεγάλους, ιστορικούς, μυθικούς πια αγώνες - στους οποίους πρωτοστάτησε μέσα στις δεκαετίες. Αυτήν την πλατεία ξέρει, εκεί θέλει να πάει. Τι σόι ιός είναι αυτός που
προσβάλλει τον εγκέφαλο του Δημάρχου και τον στραβώνει τόσο που να τον καβαλήσει ο διάολος και να αρνηθεί (σε ποιόν;) στον Μίκη Θεοδωράκη την πλατεία Αριστοτέλους;

Παρ’ ότι δεν είναι εκεί το θέμα μου, το περιστατικό αυτό είναι ενδεικτικό του ήθους και του ύφους που χαρακτηρίζει την στάση όλων μας απέναντι σε μιαν Ελλάδα που χρεοκοπεί. Αντιδρούμε νευρικά, ιδιωτικά, με πείσμα και εγωϊσμό, με ιδιοτέλεια και αρνητισμό. Αντί να δώσουμε τα χέρια και να γίνουμε όλοι μια γροθιά, κάνουμε ότι μπορούμε να διχαστούμε στην πιο δύσκολη ώρα. Οι φίλοι και συνεταίροι μας το παρακολουθούν αυτό και απορούν ειλικρινά: Είχε πάει λέει η κ. Βάσω Παπανδρέου ενάμιση χρόνο πριν στον κ. Παπακωνσταντίνου να του πει να ληφθούν άμεσα μέτρα και εκείνος, λέει, την κοίταζε σαν ούφο. Επί ένα 12ωρο προσπαθούσαν να βγάλουνε άκρη στην συνάντησή τους της Τρίτης οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και ο πρωθυπουργός; «Τι ο πρωθυπουργός;» ακούω να με ρωτάτε. Λέω – τι κάνει; Πώς σκέφτεται να το αντιμετωπίσει το ζήτημα;

Τίποτα – δεν υπάρχει κανείς αντάξιος των περιστάσεων αυτή τη στιγμή. Το νοσοκομείο δεν έχει ούτε γάζες και η αιμορραγία έχει ήδη αρχίσει. Σταγόνες κόκκινο στο στήθος της Ελλάδας, στην παλιά πληγή που ξανανοίγει, που κακοφορμίζει πάλι. Δεν έχουμε δικαίωμα να μην σφίγγουμε ο ένας το χέρι του άλλου αυτή τη στιγμή. Δεν επιτρέπεται ούτε να ηρωοποιούμε τους Αγανακτισμένους μας, ούτε όμως και να τους υποτιμούμε, να τους προσβάλλουμε, να μειώνουμε τη σημασία της αγωνίας τους. Δεν επιτρέπεται να πετάμε αυγά στους πολιτικούς που ψηφίσαμε ούτε να γράφουμε κείμενα εξυπνακίστικα και ελιτίστικα για τους «κακούς Έλληνες» που μόνο να κλέβουνε και να μεθάνε ξέρουν. Δεν είναι δίκαιο να επιτρέψουμε στην ανοιχτή πληγή μας να αρρωστήσει τόσο ώστε να πέσουν οι τίτλοι του Τέλους.

protagon.gr