Ακόμα μια ψήφος ριγμένη έξω από την κάλπη

Τα ποσοστά που θα λάβουν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., πέρα από τις κωμικές κομματικές κοκορομαχίες μεταξύ τους, στην ουσία είναι ποσοστά καθαρά και αδιαμφισβήτητα υπέρ του μνημονίου.
Την ερχόμενη Κυριακή οι πολίτες αυτής της χώρας, μάλλον διατελούντες σε σύγχυση λόγω των διλημμάτων που κάθε κόμμα άμεσα ή έμμεσα τους έχει θέσει, θα προσέλθουν στις κάλπες να ρίξουν την ψήφο τους, δηλαδή να αναλάβουν την ευθύνη της πολιτικής τους πρότασης. Αυτή την ευθύνη των πολιτών παραδόξως και παραδοσιακά… την παραβλέπουν όλοι, κάθε που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα! Μετρούν τα κομματικά «κουκιά», αν βγαίνουν ή δεν βγαίνουν για το κυρίως γεύμα της εξουσίας και από κει κι έπειτα τέρμα… ο σεβασμός προς την απόφαση του πολίτη. Το πώς διαμορφώνεται αυτή η απόφαση είναι ένα μεγάλο και πολύπλοκο θέμα, που δεν είναι της παρούσης. Ωστόσο, αυτή είναι η βασική συνθήκη του πολιτεύματος, να έχουν την ευθύνη της ψήφου τους οι πολίτες. Διότι συμβαίνει το παράδοξο, όλοι να αντιπολιτεύονται προεκλογικά, αλλά τη στιγμή της κάλπης… άλλα να αποφασίζουν. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Η συντριπτική πλειοψηφία της αντιπολίτευσης ζητά ψήφο κατά του μνημονίου. Αυτό αποτελεί μεγίστη προσβολή κατά της Δημοκρατίας και του θεσμού της αυτοδιοίκησης, που είναι η πεμπτουσία της. Και διερωτώμαι αν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. με τα σωστά τους πιστεύουν ότι ψηφίζοντας τους υποψηφίους του κόμματός τους, ψηφίζουν κατά του μνημονίου… Το ΚΚΕ, μάλιστα, ψηφίζει κατά του μνημονίου, κατά της Ε.Ε., κατά του ΝΑΤΟ, κατά των Αγίων Πάντων· δεν το κρύβει. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση – του ΚΚΕ – ένα μικρό ποσοστό που του δανείζει την ψήφο του στέλνει τα δικά του μηνύματα, που δεν συμφωνούν κατ’ ανάγκη «πακέτο» με αυτά του κόμματος. Αν υπολογίσουμε τα ποσοστά που θα λάβουν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., πέρα από τις κωμικές κομματικές κοκορομαχίες μεταξύ τους, στην ουσία είναι ποσοστά καθαρά και αδιαμφισβήτητα υπέρ του μνημονίου. Ποιος πιστεύει ότι αν αναλάμβανε ο Σαμαράς δεν θα συνέχιζε με μεγαλύτερη ακόμα παρρησία την πολιτική του μνημονίου;
Προφανώς όποιον πολίτη αυτής της χώρας ρωτήσεις αν θέλει το μνημόνιο, η απάντηση είναι μία: ΟΧΙ! Ωστόσο, πίσω από αυτό το «όχι» κρύβονται τόσα πολλά, που μπορεί και να σημαίνει… «ναι»! Σ’ αυτή την εκλογική μάχη υπάρχουν και οι αντάρτες του ΠΑΣΟΚ, οι επί των επάλξεων του αντιμνημονιακού αγώνα. Πού ήταν οι αγαπητοί αντάρτες όταν έβλεπαν το κόμμα τους να δίνει τα ρέστα του στο Χρηματιστήριο, όταν οι αγαπητοί τους συνάδελφοι τα έπιαναν από την Siemens, πότε προειδοποίησαν τον λαό ότι υπάρχει κίνδυνος με τις πολιτικές που ΔΕΝ ασκούσαν και τις αποφάσεις που ΔΕΝ έπαιρναν για το ασφαλιστικό, την υγεία, τις ΔΕΚΟ κ.τ.λ.; Προσωπικά δεν συγκινούμαι με τις ηρωικές εξόδους, οι οποίες μάλιστα δεν καταλήγουν στον καναπέ της αποστρατείας, αλλά οδηγούνται σε μια νέα καριέρα επί των επάλξεων του λαϊκισμού. Θα προτιμούσα έναν πολιτικό που θα προειδοποιούσε και ακόμα καλύτερα θα συνέβαλλε στην αποφυγή της κατάντιας του μνημονίου. Αλήθεια, ποιο κόμμα ειδοποίησε τον ελληνικό λαό για τους κινδύνους που ελλόχευαν σε βάρος της χώρας; Ποιο κόμμα έχει το θάρρος να μας πει ότι θα φτάναμε στο μνημόνιο με τις πολιτικές που ασκούσαμε; Για τα κόμματα που κυβερνούσαν, κανείς δεν αμφιβάλλει ούτε για τη σιωπή τους, ούτε για τις τεράστιες ευθύνες τους. Πού ήταν η Αριστερά να καταγγείλει τη σπατάλη των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, τις παράνομες επιδοτήσεις των αγροτών, το ότι οι εκπαιδευτικοί μιλούσαν και μιλούν από τη μια για έλλειψη προσωπικού στα σχολεία ενώ από την άλλη 7.000 διορισμένοι συνάδελφοί τους είναι σε προσοδοφόρες… μετατάξεις; Τι νόημα έχει μια κατακερματισμένη Αριστερά στους πέντε ανέμους, όταν δεν είναι ικανή να ψελλίσει έναν συνθετικό λόγο, πέραν της απολύτου διαφωνίας μεταξύ των εκπροσώπων της; Πόσο χρεοκοπημένη και υπόλογη είναι, με αυτή την αυτιστική της στάση, απέναντι στον λαό και στα προβλήματά του, τα οποία επικαλείται με επαγγελματική πλέον αναλγησία; Τι όραμα προσφέρει η Αριστερά σήμερα στην ελληνική κοινωνία και ποιες προοπτικές; Γιατί δεν αναρωτιέται το προφανές, ότι ακόμα και στις μέρες μας που τα δυο κόμματα εξουσίας βυθίζονται στην απαξία, δεν την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός; Μετά τις εκλογές ας ξεκινήσει από αυτό, κι ύστερα ας πιάσει το μνημόνιο… και τα επαναστατικά - γνωστά τροπάρια…