Γιατί ΔΕΝ πρέπει να ανακηρύξουμε ΑΟΖ. Του Δ. Κωνσταντακόπουλου

Το 2009, η κυβέρνηση, αφού φούσκωσε το έλλειμμα και επέτρεψε την κερδοσκοπία επί του ελληνικού χρέους, πήγε στις Βρυξέλλες κατηγορώντας με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα της (στο αυτό «σπορ» είχε προηγηθεί ο κ. Αλογοσκούφης, καθιστώντας ακόμα σοβαρότερες τις αυτοκατηγορίες Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου). Ως αποτέλεσμα, η Αθήνα υπέγραψε δανειακή σύμβαση, πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας (Κασιμάτης), εκχωρώντας ουσιαστικά όλο τον πλούτο της στους Πιστωτές και θέτοντας την Ελλάδα στη σημερινή «δίνη θανάτου», προκαλώντας τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του δυτικού κόσμου, σε ειρηνική περίοδο.

Τρία χρόνια μετά, από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου πηγαίνουμε στο «πετρέλαια υπάρχουν και ΑΟΖ χρειάζεται». Ξεσηκώνουμε έναν – ήδη διεθνή – τεράστιο θόρυβο περί υποτιθέμενα, κολοσσιαία αποθέματα υδρογονανθράκων, που δήθεν διαθέτουμε, το αποτέλεσμα του οποίου είναι να δυσκολέψουμε το τελείως απαραίτητο κούρεμα του χρέους. Μειώνουμε τις πιθανότητες να πετύχουμε την όπτιμουμ στις σημερινές συνθήκες λύση, που είναι ένας συμβιβασμός με την «Ευρωγερμανία», (τύπου έστω «Μπρεστ-Λιτόβσκ», όχι «Βάρκιζας»), ενώ αυξάνουμε τις πιθανότητες σοβαρής έντασης με την Τουρκία, που είναι ένας από τους μηχανισμούς που η παρούσα οικονομική, μπορεί να γίνει και γεωπολιτική κρίση. Ο ελληνικός λαός περισπάται από την ανάγκη ορθολογικής, συγκροτημένης αντιμετώπισης της τραγικής του κατάστασης.
Αν η καινούρια απάτη ολοκληρωθεί με όλα τα πιθανά αποτελέσματα, θα αποδειχθεί χειρότερη αυτής του Γιώργου Παπανδρέου, ολοκληρώνοντάς την.
Δεν μας φτάνει η εθνική απελπισία, η κατάρρευση των νοσοκομείων, των σχολείων, των ασφαλιστικών ταμείων, του κράτους και της οικονομίας, έχουμε και τους Αι Βασίληδες, που μας υπόσχονται να γίνουμε Κουβέιτ. Ξεχνάμε ότι, για το 90% των χωρών όπου ανακαλύφθηκαν υδρογονάνθρακες, απεδείχθησαν, από πάσης πλευράς, κατάρα και καθόλου ευλογία.

Από διετίας γίνεται συστηματική προσπάθεια μαζικής παραπλάνησης, στηριζόμενη σε βουνό από ψέμματα και ανακρίβειες, σε ότι αφορά τα κοιτάσματα, αλλά και την  ΑΟΖ. Δυστυχώς παρέσυρε και σοβαρούς, καλόπιστους ανθρώπους, που δεν είναι όμως ούτε μηχανικοί πετρελαίων, ούτε ειδικοί στο δίκαιο της θάλασσας και των οποίων ο ενθουσιασμός ή απελπισία οδηγούν συχνά να υποστηρίζουν, και αυτοί, απίθανες ανοησίες. Η καμπάνια στηρίζεται και εκμεταλλεύεται την απελπισία, καχυποψία και τον «οπορτουνισμό» των πολιτών, που αναζητούν εύκολες, ανώδυνες λύσεις. Μπορεί όμως να έχει τεράστιες συνέπειες για τη χώρα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή.

Ο δρόμος της σωτηρίας και οι παράδρομοι της καταστροφής

Ποιος δεν θα ήθελε να γίνει ξαφνικά η Ελλάδα Κουβέιτ ή Σαουδαραβία, να βρεθεί από μηχανής Θεός να διακόψει τον εθνικό εφιάλτη; Και μάλιστα άκοπα και ανώδυνα, αποφεύγοντας τους κινδύνους και τις δυσκολίες του κανονικού δρόμου, που για την Ελλάδα είναι η διεκδίκηση διακοπής του μνημονίου, μερικής διαγραφής του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο και έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας, με την παράλληλη προειδοποίηση ότι, χωρίς αυτά, θα πάει σε στάση πληρωμών.

Δεν είναι εύκολος δρόμος. Το πολιτικό υποκείμενο που θα τον αναλάβει πρέπει νάχει κότσια, να πει στον ελληνικό λαό ότι θα ζήσει, αν χρειαστεί, «με ψωμί κι αλάτι», ότι «θα μοιραστούμε εν ανάγκη το φαί, τα φάρμακα και τα καύσιμα», για να επιζήσει η χώρα και να ξανασταθεί στα πόδια της. Μόνο τέτοιο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να ηγηθεί προσπάθειας σωτηρίας. Δεν κάνεις έξοδο του Μεσολλογίου σα νάτανε πικνίκ.

Ούτε μπορεί η χώρα να μπει σε τέτοιο δρόμο διατηρώντας τις νοοτροπίες του κλεπτοκρατικού καπιταλισμού και τον απίθανο εγωκεντρισμό και αναισθησία, που αυξήθηκε αντί να μειωθεί στην κρίση. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να τα βάλει με τον γιατρό, τον εφοριακό, τον δικαστή, τον δικηγόρο που λαδώνεται, που δεν προσφέρει τίποτα, αλλά απαιτεί τα πάντα από το κράτος, βουτηγμένη στη σαπίλα, δεν θα τα βάλει στα σοβαρά με τις υπερτράπεζες, την Ευρώπη και την Αμερική, το ΔΝΤ. Κι επειδή το ξέρουμε, γι’ αυτό είναι δημοφιλείς οι ιδέες να φέρουμε κάποιον «νταβατζή» να τα βάλει με τη Μέρκελ (Αμερική, ΔΝΤ), να βρούμε μαγική λύση (πετρέλαια), να ξεσπάσουμε στους  φουκαράδες, τους μετανάστες (χωρίς να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα).

Γι’ αυτό επίσης και ορισμένοι προτιμούν την φυγή από την πραγματικότητα προκρίνοντας, ως planA, αν και το λένε Β, την έξοδο από το ευρώ, που ασφαλώς θα είναι μια τεράστια εθνική περιπέτεια υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Και στην οποία μπορεί μεν να αναγκαστεί η χώρα να πάει, στο χειρότερο, υπό τις παρούσες συνθήκες, σενάριο, δεν έχει όμως κανένα λόγο να το επιλέξει μόνη της. Πλήρωσε, κακώς, τεράστιο τίμημα για να μπει στη λέσχη, δεν έχει λόγο να φύγει απεκδυόμενη των θεσμικών, οικονομικών και πολιτικών χαρτιών που της παρέχει η συμμετοχή και υπό συνθήκες εθνικής τραγωδίας και με ένα κράτος που δεν μπορεί να προγραμματίσει το σκάψιμο μιας λακούβας, όχι την εισαγωγή νέου νομίσματος. Πρέπει να μείνει και να τους κάνει μπάχαλο, όχι στρεφόμενη κατά, αλλά επικαλούμενη την ευρωπαϊκή ιδέα.

Απίθανα ψέμματα

Προτού ανιχνεύσουμε τις προθέσεις του ετερόκλιτου λόμπυ «της ΑΟΖ και των πετρελαίων», ας αναφερθούμε στους βασικούς μύθους του:

Α. Η Ελλάδα έχει αμύθητο ενεργειακό πλούτο. Μπορεί και νάχει, μπορεί και όχι, εμείς προτιμάμε να κρατάμε «μικρό καλάθι», αλλά χωρίς εκτεταμένες, συστηματικές σεισμικές έρευνες δεν έχουμε σοβαρές ενδείξεις και χωρίς γεωτρήσεις δεν έχουμε βεβαιότητες. Ακόμα κι αν τον έχουμε, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να τον βγάλουμε από κει που είναι. Στο μεταξύ τι θα γίνει; Θα μείνουμε χωρίς νοσοκομεία, θα στείλουμε όλους τους νέους στο εξωτερικό και θα πηδάμε απελπισμένοι από τις ταράτσες;

Το «λόμπυ της ΑΟΖ και των πετρελαίων» ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία από νορβηγικές, αμερικανικές, γαλλικές και δεν ξέρω ποιες άλλες πηγές, που καθιστούν βέβαιη την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων. Το μόνο που δεν μας λένε είναι για ποιο λόγο τους δίνουν τέτοια στοιχεία. Κρίση φιλελληνισμού έπαθαν; Προφανώς, στοιχεία για τα ενεργειακά αποθέματα οποιασδήποτε περιοχής του πλανήτη δεν είναι ακριβώς κάτι που βρίσκει κανείς εύκολα στο μπακάλικο της γειτονιάς.

Β. Ο πλούτος μας ανήκει. Αυτός είναι ο πυρήνας της απάτης, γιατί κάνει αφαίρεση των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψε η χώρα και όλου του νομοθετικού πλαισίου  «αποικίας χρέους» που εισάγεται τώρα με κατεπείγουσες διαδικασίες. Δεν είμαστε πια κανονικό κράτος, που ότι παράγει και εξάγει γίνεται σε ώφελός του. Ο εξωτερικός οικονομικός καταναγκασμός (προσπάθεια εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους) σε συνδυασμό με τις πρωτοφανείς νομικές δεσμεύσεις, έχουν το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η κατοχή της χώρας από ξένη δύναμη. Αν είμαστε όμως υπό το ισοδύναμο κατοχής, και είμαστε, είναι έγκλημα η εξαγωγή-εκποίηση των πόρων, που φυσικά θα διατεθούν στις «κατοχικές δυνάμεις», εν προκειμένω τους πιστωτές και όχι για τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Αν ζούσαμε στα 1943, θα ανατινάζαμε τις πλατφόρμες πετρελαίου, δεν θα φωνάζαμε τους Γερμανούς να αρχίσουν την άντληση!

Γ. Υποστηρίζεται, τελείως ανακριβώς, ότι απαιτείται για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων η ανακήρυξη ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα την κυριότητα επί των υδρογονανθράκων εξασφαλίζει πλήρως η ισχυρότερη της ΑΟΖ έννοια της υφαλοκρηπίδας, που μπορεί να εκτείνεται μάλιστα και πέραν των 200 ν.μ. της ΑΟΖ. Αυτό που απαιτείται είναι η οριοθέτηση, που ακλουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες με αυτούς της ΑΟΖ. (*)

Δ. Λέγεται ότι οι «διεθνείς νταβατζήδες» εμπόδισαν την Ελλάδα να προχωρήσει στην αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου. Αν δεχθούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τι κάνει αυτές τις δυνάμεις να διευκολύνουν τώρα μια τέτοια «αξιοποίηση» και να διοχετεύουν πραγματικά ή ψεύτικα στοιχεία στους εγχώριους «σωματοφύλακες» της ΑΟΖ και των πετρελαίων, τους οποίους μάλιστα η κυβέρνηση έχρισε αρμόδιους για την ενεργειακή πολιτική της χώρας; Γιατί αυτή η κυβέρνηση, που κόπτεται τόσο πολύ για τους υδρογονάνθρακες, δεν στελεχώνει την εθνική αρχή διαχείρισης υδρογονανθράκων, που νομοθετήθηκε πέρυσι, αλλά έμεινε στα χαρτιά; Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου γίνεται εθνική ενεργειακή πολιτική από διάφορους τυχοδιώκτες που το παίζουν «ειδικοί» και «σωτήρες»; Τι είναι όλο αυτό το απίθανο θέαμα και ποιος τόστησε;

Θα μας πείτε ίσως. «Εντάξει. Και τι σε πειράζει εσένα αν εγώ θέλω να πιστεύω στον Αη Βασίλη; Κάνω κακό σε κανένα;» Δυστυχώς δεν είναι έτσι για τους εξής λόγους:

1.   ‘Ηδη, ο διεθνής θόρυβος περί τα αμύθητα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας, που διακινεί η Ντώυτσε Μπανκ, στηριζόμενη αποκλειστικά σε εκθέσεις Ελλήνων επιστημόνων ή «επιστημόνων», δημιουργεί ένα σοβαρό επιχείρημα. που θα χρειαστούν αύριο οι Πιστωτές, αν αίφνης θελήσουν να αντικρούσουν μια ελληνική κυβέρνηση, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πάει στην Ευρώπη και θα ζητήσει μερική διαγραφή χρέους και διακοπή Μνημονίου. Θα πούνε τότε: «μα εσείς πλέετε στο αέριο και το πετρέλαιο, γιατί να σας κουρέψουμε το χρέος;»

2.   Παρεκτρέπεται ο ελληνικός λαός από τον αγώνα που οφείλει να δώσει μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ όπου βρέθηκε, καλώς ή κακώς, σε διάφορες δήθεν «μαγικές λύσεις», προκειμένου να δημιουργήσει η κυβέρνηση μια ευφορία γύρω από την πραγματική, τραγική κατάσταση της χώρας και να διασκεδάσει την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισής της

3.   Αν πάμε υπό τις παρούσες συνθήκες σε εκμετάλλευση τυχόν υδρογονανθράκων, αυτό δεν θα μας απαλλάξει από τον βραχνά του χρέους, θα επιτρέψει όμως τη λεηλασία των φυσικών μας πόρων

4.   Η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα προσφέρει τίποτα ως προς την διεκδίκηση της κυριότητας των υδρογονανθράκων (άλλωστε γίνονται ήδη έρευνες στο Λιβυκό και το Ιόνιο χωρίς καμιά ΑΟΖ, ενώ ο νόμος για τους υδρογονάνθρακες, που ψηφίστηκε πέρυσι σχετικά αθόρυβα, προβλέπει τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης όλων των θαλασσίων ζωνών, αν δεν προβλέπεται διαφορετικά από άλλη συμφωνία οριοθέτησης). Αν η ανακήρυξη ΑΟΖ γίνει μόνο μακράν των θαλασσών που ευλόγως ενδιαφέρουν την Τουρκία (Αιγαίο, περιοχή Καστελόριζου), συνιστά έμμεση αναγνώριση από την Ελλάδα τυχόν τουρκικών αμφισβητήσεων για το Αιγαίο και το Καστελόριζο. Αν γίνει για όλες τις θάλασσες που αφορά, τότε εμπεριέχει τον κίνδυνο έντασης με την Τουρκία, στις δυσμενέστερες δυνατές συνθήκες για την Ελλάδα.


Ο γράφων υποστήριξε επί πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής έναντι της ‘Αγκυρας. Αλλά βέβαια, κανένας λογικός και πατριώτης άνθρωπος δεν θα επέλεγε αυτή τη στιγμή, ιστορικά πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης, βαθιού κλονισμού των σχέσεών μας με την ΕΕ, εξασθένισης που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στις κινήσεις του Στόλου και της Αεροπορίας, για να ανοίξει τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα κατά προτεραιότητα, με τον τρόπο που περιγράψαμε ανωτέρω, την κύρια απειλή, που είναι οικονομική, για την επιβίωση του ελληνικού λαού και του κράτους του. Πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει εντάσεις με την Τουρκία και εμπλοκές με τα εκρηκτικά πολεμικά σχέδια του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Προς την ‘Αγκυρα το μήνυμα πρέπει να είναι «σεβόμαστε το modus vivendi, περιμένουμε να το κάνετε κι εσείς, θα σας είμαστε ευγνώμονες αν το κάνετε. Φυσικά, αν επιδιώξετε να εκμεταλλευθείτε την παρούσα κρίση, η απάντησή μας, μην έχετε αμφιβολία, θα είναι συντριπτική, ανεξαρτήτως κόστους για σας και για μας».
(*) Πριν από έξη μήνες, ανασκευάσαμε σε ένα άρθρο μας όλα, ένα προς ένα, τα επιχειρήματα των «ΑΟΖολογούντων» («Η Ελλάδα αύριο», 13.6.2012). ‘Εκτοτε, όλοι σχεδόν οι ασχολούμενοι διαπρεπείς νομικοί της χώρας, όπως οι  Τσάλτας, Συρίγος, Ροζάκης, Περάκης, έχουν υποστηρίξει δημοσίως ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν προσθέτει τίποτα στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (ανάλογο είναι και το συμπέρασμα αφιερώματος του περιοδικού «Αμυνα και Διπλωματία»).
tvxs.gr