Κοινωνικές ανισότητες και μοριακά κοκτέιλ

Τις προηγούμενες ημέρες - σύμφωνα με τα lifestyle κλισέ - «πολύς κόσμος διασκέδασε σε ένα από τα hot spot της πόλης, που παρουσίασε τεχνικές μοριακής κουζίνας για την κατασκευή cocktails».
Μέχρι εδώ, καλά;

Ας τα λέμε καλά.

Η molecular mixology, λοιπόν, η μοριακή μιξολογία - ναι, άθλια η μετάφραση - είναι ένα μοναδικό project (κραυγές «wow», ακούγονται στο χώρο) στην οποία χρησιμοποιούνται όμοιες - και οι πιο σημαντικές - τεχνικές που χρησιμοποιεί και η γαστρονομία. Και να η «σφαιροποίηση», ιδού η «ζελοποίηση», πάρε την «αφυδάτωση», ορίστε και η «αφροποίηση». Μην ξεχάσεις να προσθέσεις και υγρό άζωτο, χωρίς εισαγωγικά.
Μπορεί, λοιπόν, να διαβάζεται παράξενα το ότι τρως το... ποτό σου με το κουτάλι (ήμαρτον) ή κρατάς

ένα ποτήρι που βγάζει καπνούς, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Την ίδια στιγμή που όλα έμοιαζαν τόσο μαγικά στο μπαρ («μοριακή μιξολογία, για πάνταααααα»), στην παρακάτω γωνία ένας άστεγος έψαχνε, με προσοχή, μέσα στα σκουπίδια: είτε για να βρει να φάει κάτι είτε για να βρει κάτι που θα έκανε πιο άνετη τη διαμονή του στο κρύο της νύχτας.
Θα μου πεις, πάντα υπήρχαν ανισότητες στην κοινωνία, ενώ - αντίστοιχα - δεν πλήθυναν, απότομα, οι θαμώνες τέτοιων μπαρ.

Σύμφωνοι. Απλώς, τώρα, πρέπει να ζεις - κυριολεκτικά - σε έναν άλλο πλανήτη για να μην τα βλέπεις συνεχώς μπροστά σου. Κι ας ήσουν «παχύδερμο» τ’ αλλοτινά τα χρόνια, επειδή «πάντα υπήρχαν αυτά».

Απλώς, τώρα, οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν - επίσης κυριολεκτικά - πού να βάλουν το κεφάλι τους, είναι ακόμη περισσότεροι, καθημερινά αυξάνονται, είναι ακόμη πιο δίπλα μας.

Μπορεί αύριο να είσαι εσύ στη θέση τους, εγώ. Να είσαι, να είμαι δίπλα τους. Να είσαι, να είμαι, ένας από «εκείνους». Άλλωστε, ποτέ κανείς τους δεν το έκανε από επιλογή. Ουδείς από εκείνους είχε το δίλημμα «κανονικό σπίτι ή παγκάκι», για να επιλέξει το δεύτερο.
Μια παρέα βγήκε απ’ το μπαρ με τα χάι-τεκ κοκτέιλ, καμιά δεκαριά άνθρωποι, και κοίταξαν τον άνθρωπο αυτόν που έψαχνε στα σκουπίδια, κουνώντας υποτιμητικά το κεφάλι τους.

- «Ευτυχώς, εμείς, δεν θα γίνουμε ποτέ έτσι, είμαστε μια χαρά», ακούστηκαν να λένε, σαν ασυντόνιστη παιδική χορωδία.
Αν έπιανες κουβέντα με αυτούς τους φαντασμένους τύπους - με αυτά τα ξεπεσμένα απολειφάδια της ανύπαρκτης showbiz - που εξήλθαν του μπαρ, θα σου έλεγαν ότι εκείνοι είναι μια χαρά, ότι εκείνοι είναι νορμάλ άνθρωποι και πως ο άστεγος είναι ανάξιος λόγου. «Άλλωστε, για να είναι εκεί, πρέπει να τα έκανε πολύ χάλια στη ζωή του».

Θα συμπλήρωναν, μάλιστα, ότι - απλώς - να, μωρέ, υπάρχουν κάποιοι πολύ φτωχοί στους δρόμους που τους κάνουν κι αποστρέφουν το βλέμμα τους και πως τους χαλάνε τη διάθεση.
Σωστά. Ας καταστραφεί και ο κόσμος, αρκεί να μη βρεθεί «κάτι» και μας χαλάσει το λούστρο του βολέματός μας. Όταν υπάρχει η καλή ζωή, για ποιο λόγο να ενδιαφερθείς για έναν κουρελή;

Άλλωστε, πώς μπορεί να εκτιμήσει κάποιος βρώμικος άστεγος τη μοριακή μιξολογία, για παράδειγμα εκείνο το στρογγυλό κοκτέιλ με γεύση τσιχλόφουσκα;
protagon.gr