Ό,τι να ‘ναι. Του Ιωάννη Γερμανού

Η λίστα Λαγκάρντ (τόσο φορεμένη που μετά από πολλά χρόνια, ένας μικρός θα ρωτήσει τον φίλο του στην τάξη κι αυτός θα του πει με ύφος περισπούδαστο ότι το μικρό όνομα της Λαγκάρντ, πάλαι ποτέ διευθύντριας του ΔΝΤ, ήταν Λίστα, όπως λέμε π.χ. Λίζα) δεν είναι αίτιο του προβλήματος. Είναι άλλος ένας λόγος να σκάει ειρωνικό γελάκι ο τάδε ευρωπαίος αξιωματούχος που απαιτεί πάλι μέτρα και σιωπηρά εγκαλεί τον εκάστοτε Έλληνα υπουργό, όταν ο τελευταίος αντιτείνει ότι «έχουμε φτάσει στα όριά μας» - «σιγά, ρε γατάκι! Βρες τη λίστα πρώτα». Είναι άλλος ένας λόγος που τα ορεινά της Βουλής θα εμπλουτιστούν με ακόμη περισσότερους (κατά τα άλλα συμπαθείς) κοστουμαρισμένους
μποντιμπιλντεράδες στο εγγύς μέλλον.
Ξοδεύεται μελάνι και σάλιο, για να πειστούμε ότι ίσως ως κράτος δεν είχαμε τα μέσα, την υποδομή να αξιοποιήσουμε την λίστα όπως έπρεπε. Ο όλος χειρισμός όμως αποδεικνύει περίτρανα ότι αυτό που έλειπε για τη χρησιμοποίησή της ήταν ένα και μοναδικό: βούληση. Η χρήση παράνομου αποδεικτικού μέσου, εάν υποτεθεί ότι η επίκληση της αντισυνταγματικότητας έχει βάση, δεν εμποδίζει την εφορία να κάνει χρήση των στοιχείων υπέρ του δημοσίου συμφέροντος (βλέπε τις ενέργειες των εταίρων μας ). Δίνει μήπως λογαριασμό ο ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους ποιον αποφάσισε να ελέγξει; Όλοι (πρέπει να) είναι υπό έλεγχο ενώπιον των κρατικών υπηρεσιών, ανά πάσα στιγμή. Ένας υπουργός χαμηλώνει το βλέμμα λέγοντας ανενδοίαστα, λυπάμαι, χάθηκε, δεν ξέρω πού βρίσκεται, άλλος υπουργός επιδεικνύει πρωτόγνωρη ευαισθησία μήπως θιγούν τα ατομικά δικαιώματα των εκεί περιλαμβανομένων, λες και υπερασπίζεται εκείνους από τη θέση του στην κυβέρνηση. O Βαξεβάνης κατηγορήθηκε γιατί τη δημοσιοποίησε, εκ των υστέρων όμως διαφαίνεται ότι, εάν δεν γνωρίζαμε τα ονόματα της πρώτης λίστας, δε θα μαθαίναμε ποια λείπουν απ’ τη δεύτερη. Η απάντηση λοιπόν στην ενδεχόμενη απορία της κάθε Μέρκελ, Λαγκάρντ ή του κάθε Γιούνκερ είναι η εξής απλή, νεοελληνική και κρυστάλλινη: ό,τι να ΄ναι.
Είμαστε ένα χωριό στην επαρχία της Ευρώπης, στα νότια των Βαλκανίων, γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, και… προστατεύουμε αλλήλους εις βάρος των επομένων γενεών. Κλείνουμε το μάτι στην παρανομία, βαφτίζοντάς τη μαγκιά. Τόσο απλά. Λυπάμαι, χάθηκε, δεν ξέρω πού είναι. Κι εγώ λυπάμαι. Μόνο που τώρα κάποιος που δεν λυπάται ζητά τον λογαριασμό, όχι ως άμεμπτος αυτός ή αυθεντία – έχει ράμματα στη γούνα του που δεν κρύβονται, αλλά, καλώς ή κακώς, ζητά λογαριασμό. Δεν μπορεί πλέον αν είμαστε ό,τι να ΄ναι, να είμαστε free to go («δεν παίρνεις λογαριασμό – δεν δίνεις λογαριασμό!»), δεν πάει άλλο το χύμα, εδώ στο μικρό γαλατικό χωριό μας. Όλα τα ωραία είναι εφήμερα, όλα τα μέλια φτάνουν στον πάτο τους, όλα τα «ώχου, μωρέ, δε βαριέσαι» χτίζουν σταδιακά το τείχος που μας εγκλωβίζει.
Τα σημερινά φαινόμενα είναι συνδεδεμένα μέσω του πρίσματος ό,τι να ΄ναι, όλα έχουν ρίζα κοινή, όσο κι αν φαίνονται άσχετα μεταξύ τους: το καλτ δελτίο ειδήσεων του Star με ένα μαγιό σε κάθε ρεπορτάζ (τρελή θέση εργασίας: μοντέρ στο εν λόγω δελτίο), η αδυναμία του Παναθηναϊκού πλέον να κάνει μεταγραφή μέχρι κι από Παναχαϊκή ή Λεβαδειακό (βλέπω τον Μπέο πρόεδρο), ο εν ενεργεία βουλευτής που βαριέται να μετέχει στην επιτροπή, αφού δε θέλει, λέει, «να μορφωθεί άλλο» (είδε «Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων» φαίνεται και σκιάχτηκε), έτσι ζητά να πληρωθεί πρώτα (και κερδίζει δικαιωματικά θέση στο πάνθεον), ο Σουλεϊμάν που εμφανίζεται κάθε βράδυ στην TV μας απευθυνόμενος στο χαρέμι του με ιδιαίτερη τρυφερότητα, πατρική στοργή και αληθινό σεβασμό (όμως ο Ερντογάν τα παίρνει γιατί δεν τον δείχνουν, λέει, «πάνω στο άλογο»), η επιμονή μας στη συμμετοχή στη Eurovision (γιατί οι θεσμοί είναι πάνω απ’ όλα), οι ελληνικές σημαίες σε κάθε ράφι του σούπερ μάρκετ που σημαδεύουν «αυθεντικά ελληνικά προϊόντα», ακόμη κι αν οι πρώτες ύλες τους είναι από Μολδαβία (στο τέλος θα ανοίγει το πολυεθνικό σούπερ μάρκετ το πρωί με έπαρση της γαλανόλευκης), η Μάνα του Τσάμπα στη γνωστή διαφήμιση (ψιλο-εμετική γι’ αυτό μάλλον επιτυχημένη), η αιθαλομίχλη (που θυμίζει ως όρος την παλαιότερη αλήστου φραπελιά).
Ό,τι να ΄ναι. 
tvxs.gr