Το τέλος του απορρήτου

Το Σάν Γκάλλεν εχει μια πολύ καλή σχολή μάνατζμεντ και την παλαιότερη ιδιωτική τράπεζα  της χώρας. Για την ακρίβεια την είχε μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Η τράπεζα Wegelin είχε ιδρυθεί το 1741 και άντεξε την γαλλική επανάσταση όπου οι περισσότερες ελβετικές τράπεζες «βάρεσαν κανόνι» καθώς κανένας δεν πλήρωνε τα χρέη του.

Οι ιδιωτικές τράπεζες στην Ελβετία έχουν ένα χαρακτηριστικό που τις καθιστά αξιοζήλευτες. Οι συνέταιροί τους ευθύνονται εις ολόκληρον αν ο καταθέτης χάσει τα χρήματά τους σε αντίθεση με τους τραπεζικούς κολοσσούς, όπου αν συμβεί το «κακό»-όπως με την UBS το 2008 φεύγουν τα στελέχη –και πληρώνει το δημόσιο, δηλαδή ο φορολογούμενος. Και για τις ιδιωτικές ελβετικές τράπεζες ίσχυε το pecunia non olet (τα λεφτά δεν μυρίζουν), η βάση της καλβινιστικής λογικής χάρη

στην οποία οι Ελβετοί ανέπτυξαν τη δραστηριότητα του να τοποθετούν χρήματα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στην γηραιά ήπειρο. Ένας από τους συνεταίρους  της Τράπεζας Wegelin παραδέχθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε σε αμερικανικό δικαστήριο του Μανχάταν ότι η Τράπεζα ενθάρρυνε Αμερικάνους φορολογούμενους να «κρύβουν» από την εφορία εισοδήματά τους σε όφελος των Ελβετών τραπεζιτών. Όταν οι αμερικανικές φορολογικές αρχές στράφηκαν εναντίον της UBS διαπίστωσαν ότι 70  πελάτες της Τράπεζας (Αμερικάνοι εννοείται) είχαν βρει «καταφύγιο» στην τράπεζα του Σάν Γκάλλεν παρά το γεγονός ότι η τελευταία διαφήμιζε ότι δεν προέβαινε σε τραπεζικές εργασίες στις ΗΠΑ. Οι Αμερικάνοι πελάτες της Wegelin αποτελούσαν με 1,2 δις ελβετικών φράγκων συνολικές καταθέσεις μόλις το 5% του χαρτοφυλακίου της Τράπεζας ενώ οι απλήρωτοι φόροι προς το αμερικανικό δημόσιο προσέγγιζαν τα 20 εκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με την χθεσινή Neue Zuercher Zeitung .

Κι όμως οι Ελβετοί ρίσκαραν μία ιστορία 260 ετών καταλήγοντας στο να πληρώσουν 74 εκατομμύρια  δολάρια σε πρόστιμα, έκλεισαν την τράπεζα, αφού πρώτα πούλησαν τους μη αμερικάνους πελάτες σε μία άλλη τράπεζα, για 5% παραπάνω. Στην απολογία του στο δικαστήριο του Μανχάταν ο εκπρόσωπος της Τράπεζας Μπρούντερερ παραδέχθηκε ότι η Wegelin έκανε με τους Αμερικάνους πελάτες της ο,τι κάνουν όλες οι ελβετικές τράπεζες.

Το κυριότερο είναι πως αυτή η υπόθεση και εκείνη της UBS, με την οποία οι Ελβετοί αναγκάσθηκαν να δώσουν 4500 ονόματα στις αμερικανικές φορολογικές αρχές, σηματοδοτούν το τέλος του τραπεζικού ελβετικού απορρήτου μετά από 80 ολόκληρα χρόνια (θεσπίσθηκε το 1934). Από τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες πελάτες μεγάλες τράπεζες καντονιών, δηλαδή κρατικές τράπεζες, ζητούν πλέον φορολογικές δηλώσεις των τριών τελευταίων ετών ενώ όλες οι ελβετικές τράπεζες κλείνουν τους λογαριασμούς αμερικανών πελατών τους που δεν είναι σε θέση να αποδείξουν ότι τα χρήματά τους έχουν φορολογηθεί.

Οι Ελβετοί έχουν πάρει απόφαση ότι με καταθέτες από αναπτυγμένες χώρες δεν θα παίζουν πια, διαφορετικά κινδυνεύουν να έχουν επανάληψη των όσων συνέβησαν αυτή την εβδομάδα στο Μανχάταν. Σε αυτό το πλαίσιο καλείται η ελληνική κυβέρνηση να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με την Ελβετία για την φορολόγηση των ελληνικών καταθέσεων σε τράπεζες της χώρας των Άλπεων. Η κυβέρνηση θα ήθελε πριν υπογράψει τη συμφωνία να δώσει ένα είδος αμνηστίας φορολογικής με ένα εφ άπαξ ποσό 8% για όσους επαναπατρίσουν τα χρήματά τους, όπως εξ άλλου είχε ξανακάνει κυβέρνηση της ΝΔ την εποχή του κ. Αλογοσκούφη (με ελάχιστη επιτυχία). Η τρόικα δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει κάτι τέτοιο όσο δεν πείθεται για την λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, για αυτό και η κυβέρνηση καθυστερεί την υπογραφή της συμφωνίας.

Ο κίνδυνος είναι και να υπογραφεί με διετή καθυστέρηση και να αποφέρει πολύ λιγότερα απ όσα ο μέσος άνθρωπος προσδοκά. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στη Βασιλεία υπολογίζει ότι οι καταθέσεις φορολογουμένων κατοίκων της Ελλάδας δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 6 δις. Με μια φορολόγηση της τάξης του 20-25% δέν συγκεντρώνεται πάνω από 1,5 δις σε φόρους για το ελληνικό δημόσιο ακόμα και αν η συμφωνία ισχύσει αμέσως. Αλλά όσο αργεί η κυβέρνηση τόσο λιγότερα θα βρει στους ελβετικούς λογαριασμούς Ελλήνων φορολογουμένων.

protagon.gr