Το Κογκρέσο και η κυβέρνηση των ΗΠΑ πιθανότατα θα μπορέσουν να απολαύσουν τις διακοπές τους, έστω κι αν πάρουν μαζί τους στις αποσκευές τους μια αυταπάτη: πως με τον συμβιβασμό τους για το αμερικανικό χρέος ξέφυγαν από την κρίση.
Οχι όμως και οι απλοί Αμερικανοί. Γι’ αυτούς, η κρίση που άρχισε το 2008 δεν τελείωσε ποτέ.Οι δείκτες… της οικονομίας δεν λένε πάντα την αλήθεια, αλλά οι δείκτες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων δεν λένε ποτέ ψέματα. Η μακροχρόνια ανεργία επιμένει στις ΗΠΑ. Στα σούπερ μάρκετ, οι καταναλωτές που συνήθως ψωνίζουν μαζικά στις αρχές του μήνα όταν εισπράττουν τον μισθό τους, αργούν να ξαναφανούν. Σε σχέση με πέρυσι, τελειώνουν πιο νωρίς τα λεφτά τους. Ενας στους επτά (δηλαδή 43 εκατ. Αμερικανοί) σιτίζεται με κουπόνια τροφίμων. Ισως γι’ αυτό δεν βλέπουμε σήμερα τις ατέλειωτες ουρές που απεικονίζονται στις δραματικές φωτογραφίες από τα συσσίτια του 1930.
Μέχρι να φτάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση, η αμερικανική κυβέρνηση ξόδεψε τεράστια ποσά σε διασώσεις και ενισχύσεις μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών (8,5 τρισ. δολάρια που καταβλήθηκαν από τους φορολογουμένους). Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το Νιου Ντιλ, με το οποίο αντιμετωπίστηκε η κρίση του 1930, ανήλθε σε μόλις 500 δισ. (δολάρια του 2008). Το Σχέδιο Μάρσαλ, με το οποίο ανασυγκροτήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη, σε 125 δισ. Γιατί λοιπόν αργεί τόσο πολύ η επιστροφή των απλών ανθρώπων στις «καλές μέρες»;
Και η πρώτη μεγάλη κρίση (1930) και η δεύτερη (2008) ίσως να είχαν αποφευχθεί, αν δεν υπήρχαν τόσο χτυπητές ανισότητες και τόσο διάχυτη διαφθορά. Οι καθηγητές των οικονομικών Εμάνουελ Σάεζ (Μπέρκλεϊ) και Τόμας Πίκετι (Παρίσι) έδειξαν ότι ο πλούτος που κατείχε το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών είχε φτάσει στην κορύφωσή του το 1928 και το 2007, δηλαδή ακριβώς λίγο πριν από τη συντριβή. Οσο για τη διαφθορά, ο καθηγητής Ουίλιαμ Μπλακ πιστεύει πως είναι μια από τις κύριες αιτίες που προκαλούν τις κερδοσκοπικές φούσκες».
politismos politis
 |
Οχι όμως και οι απλοί Αμερικανοί. Γι’ αυτούς, η κρίση που άρχισε το 2008 δεν τελείωσε ποτέ.Οι δείκτες… της οικονομίας δεν λένε πάντα την αλήθεια, αλλά οι δείκτες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων δεν λένε ποτέ ψέματα. Η μακροχρόνια ανεργία επιμένει στις ΗΠΑ. Στα σούπερ μάρκετ, οι καταναλωτές που συνήθως ψωνίζουν μαζικά στις αρχές του μήνα όταν εισπράττουν τον μισθό τους, αργούν να ξαναφανούν. Σε σχέση με πέρυσι, τελειώνουν πιο νωρίς τα λεφτά τους. Ενας στους επτά (δηλαδή 43 εκατ. Αμερικανοί) σιτίζεται με κουπόνια τροφίμων. Ισως γι’ αυτό δεν βλέπουμε σήμερα τις ατέλειωτες ουρές που απεικονίζονται στις δραματικές φωτογραφίες από τα συσσίτια του 1930.
Μέχρι να φτάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση, η αμερικανική κυβέρνηση ξόδεψε τεράστια ποσά σε διασώσεις και ενισχύσεις μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών (8,5 τρισ. δολάρια που καταβλήθηκαν από τους φορολογουμένους). Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το Νιου Ντιλ, με το οποίο αντιμετωπίστηκε η κρίση του 1930, ανήλθε σε μόλις 500 δισ. (δολάρια του 2008). Το Σχέδιο Μάρσαλ, με το οποίο ανασυγκροτήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη, σε 125 δισ. Γιατί λοιπόν αργεί τόσο πολύ η επιστροφή των απλών ανθρώπων στις «καλές μέρες»;
Και η πρώτη μεγάλη κρίση (1930) και η δεύτερη (2008) ίσως να είχαν αποφευχθεί, αν δεν υπήρχαν τόσο χτυπητές ανισότητες και τόσο διάχυτη διαφθορά. Οι καθηγητές των οικονομικών Εμάνουελ Σάεζ (Μπέρκλεϊ) και Τόμας Πίκετι (Παρίσι) έδειξαν ότι ο πλούτος που κατείχε το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών είχε φτάσει στην κορύφωσή του το 1928 και το 2007, δηλαδή ακριβώς λίγο πριν από τη συντριβή. Οσο για τη διαφθορά, ο καθηγητής Ουίλιαμ Μπλακ πιστεύει πως είναι μια από τις κύριες αιτίες που προκαλούν τις κερδοσκοπικές φούσκες».
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου