Ως δημοσιογράφος ασκώ κριτική. Και όπως είναι αυτονόητο, αφού ασκώ κριτική αποδέχομαι και την κριτική των άλλων. Εδώ όμως είναι το ουσιαστικό ερώτημα: Κριτική βάσει αρχών και στοιχείων (από εμένα προς τους άλλους και τανάπαλιν) ή κριτική που βασίζεται στο γνωστό «κάποιος κάτι μου είπε, που το άκουσε κάπου, από κάποιον που του το μετέφερε κάποιος, που νομίζει ότι το άκουσε ή το διάβασε κάπου;»…Μερικά παραδείγματα θα καταστήσουν πιο σαφές αυτό που θέλω να πω και θα εξηγήσουν γιατί καταγράφω τώρα αυτές τις σκέψεις:
και με ρωτά: «Αφού είσαι εκεί, σ’ αυτή την θέση, συνεργάζεσαι και με τον τάδε, ε; “Πνιγμένος στην κόκα και το αλκοόλ είναι ο τύπος»… Όπου «τάδε», γνωστός αστέρας, επιτυχημένος στον επαγγελματικό του βίο, σύμφωνα τουλάχιστον με τα γενικώς παραδεκτά. Τα περί κόκας και αλκοόλ “δεδομένα” για τη φίλη. «Κάπου το άκουσα» μου… τεκμηρίωσε το δεδομένο της με απολύτως κατηγορηματικό τρόπο. Κι επειδή ως κοινωνία τρώμε εύκολα και πρόθυμα ό,τι αρνητικό ακουστεί, για το όποιο γνωστό και αναγνωρίσιμο πρόσωπο, αμφιβάλλω αν κανείς από την ομήγυρη με άκουσε καν όταν είπα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει βάλει ποτέ στο στόμα του ούτε τσιγάρο κι όσο για το ποτό, όταν βγαίνουμε έξω, δεν πίνει ποτέ πάνω από ένα ποτήρι…
-Παράδειγμα δεύτερο: Είχαμε παλαιότερα, στην ΕΡΤ έναν ρεπόρτερ τον οποίον απέλυσαν – παρ’ ότι είχε σύμβαση αορίστου χρόνου – για λόγους τους οποίους αγνοώ. Στον διαγωνισμό που προκηρύξαμε αργότερα για την πρόσληψη συμβασιούχων ορισμένου χρόνου κατέθεσε αίτηση πρόσληψης. Όταν ήρθε το όνομά του για συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή, όσοι τον γνώριζαν κατέθεσαν την άποψή τους. Η Επιτροπή αποφάνθηκε ότι κανένας διευθυντής, προϊστάμενος ή αρχισυντάκτης δεν θα μπορούσε να τον εμπιστευθεί, καθώς το ρεπορτάζ που θα του έφερνε δεν θα ήξερε εάν ήταν πραγματικό ή προϊόν της φαντασίας του.
Ο συγκεκριμένος συνάδελφος αρέσκονταν πολύ στις «φαντασιώσεις», αυτές που εξιστορούν οι μυθομανείς. Όταν παλαιότερα ήταν στο δυναμικό της ΕΡΤ κάθε μέρα μας εξιστορούσε νέα …έπη: Πως «χθες το πρωί του τηλεφώνησε ο …Σωκράτης (ο Κόκκαλης, βρε παιδί μου) και του ζήτησε τη συμβουλή του για μια μεγάλη επένδυση που σκόπευε να κάνει. Κι εκείνος του απάντησε ότι θα «ψάρευε» τον …Βαρδή Βαρδινογιάννη και τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο που σχεδίαζαν κάτι ανάλογο, θα αξιολογούσε την κατάσταση και θα τον ενημέρωνε για το δια ταύτα με πάσα διακριτικότητα… «Μην το κάνεις εσύ πρόεδρε και εκτεθείς» του απάντησε, λέει, του Σωκράτη…
Και, γενικώς, κάθε μέρα «έτρωγε» με όλη την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού και εφοπλιστικού κόσμου και ποτέ δεν ευτύχησε να ξυπνήσει ως απλός και φυσιολογικός άνθρωπος. Διότι όλο και κάποιος «μεγάλος» του τηλεφωνούσε …αξημέρωτα για να του ζητήσει τη συμβουλή του πριν αρχίσει να διαπραγματεύεται τα deals της ημέρας.
Και κάπως έτσι, βεβαίως, έφτιαχνε τη δική μας μέρα, με τις ιστορίες του – ιστορίες που, το χειρότερο, έδειχνε να τις πιστεύει απολύτως και ο ίδιος!
Αυτός, λοιπόν, ο συγκεκριμένος συνάδελφος το διάστημα που εξελισσόταν ο διαγωνισμός της ΕΡΤ τηλεφωνούσε τουλάχιστον 5 φορές την ημέρα, επί πολλές εβδομάδες, σ’ ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ και του έλεγε ότι «χθες το βράδυ που έτρωγε με τον Γιώργο (Παπανδρέου) και την Άντα, του παρήγγειλε ο (τότε) πρωθυπουργός: Τηλεφώνησε σ’΄αυτόν (το συγκεκριμένο μέλος του ΔΣ) και πες του ότι είναι εντολή μου να σε προσλάβουν στην ΕΡΤ». Την επόμενη φορά του έλεγε ότι «του τηλεφώνησε ο Γιώργος και τον επέπληξε: Ακόμη δεν σ’ έχουν προσλάβει; Θα τους απολύσω όλους»…
Του έγινε εφιάλτης του ανθρώπου, ο οποίος στην αρχή δεν γνώριζε καν με ποιόν έχει να κάνει. Δεν ανέφερε τίποτα όμως σε κανέναν από όσους ήμασταν μέλη της Επιτροπής. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και ο εν λόγω συνάδελφος είχε απορριφθεί, εγώ ως πρόεδρος της Επιτροπής βρέθηκα στο στόχαστρο καθημερινών επιθέσεων από το συγκεκριμένο δημοσιογράφο: «Πρασινοφρουρό» με ανέβαζε, «εκλεκτό του ΓΑΠ» και «κομματόσκυλο» με κατέβαζε και άλλα πολλά, γράφοντας ότι τον απέκλεισα για δήθεν πολιτικούς λόγους.
Τότε ήταν που μου τηλεφώνησε το μέλος του ΔΣ της ΕΡΤ και μου αφηγήθηκε την περιπέτειά του με τα τηλεφωνήματα και τις δήθεν εντολές και απειλές του… Παπανδρέου. Δεν έδωσα σημασία και αξία στα γραφόμενα, άκρως συκοφαντικά από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, κυρίως επειδή τον αντιμετώπισα ως «γραφικό» και τον λυπήθηκα για την ανεργία που βίωνε.
Όλα αυτά όμως που μου καταλόγιζε – προϊόντα της φαντασίας του – φιλοξενήθηκαν πρόθυμα και αβασάνιστα από πολλά και διάφορα ανώνυμα blogs και αποτέλεσαν, και συνεχίζουν να αποτελούν, τροφή για τους κάθε είδους, επίσης ανώνυμους, επικριτές!
-Παράδειγμα τρίτον: Συνάδελφος δημοσιογράφος, συμβασιούχος της ΕΡΤ, έρχεται στο γραφείο μου σε ανύποπτο χρόνο και μου δηλώνει ότι είμαι «ο πιο δίκαιος και αντικειμενικός διευθυντής που είχε ποτέ», πως «ό,τι κι αν μεσολαβήσει αυτή η άποψή του δεν θα αλλάξει ποτέ» και άλλα τέτοια. Φρόντισε, δε, να μου γράψει κάτι ανάλογο και σ΄ένα SMS με ευκαιρία τη γιορτή μου. Τον ευχαρίστησα και του απάντησα ότι θα μ’ ενδιέφερε η άποψή του και όταν θα ένοιωθε ότι τον αδικώ…
Αρκετούς μήνες αργότερα και λίγες εβδομάδες πριν γίνει η αξιολόγηση των προς ανανέωση συμβάσεων, έρχεται στο γραφείο μου και με αφήνει εμβρόντητο: «Κύριε Κογιάννη», μου λέει, «θα ήθελα, αν ανανεωθεί η σύμβασή μου, να πάψω να τρέχω έξω ως ρεπόρτερ, θέλω να μπω στην εσωτερική σύνταξη. Θέλω ν’ αράξω λίγο, μ΄έχει κουράσει το έξω…».
Εξαγριώθηκα. «Είσαι τρελός», του απαντώ. «Σε λίγο θα εξετάσουμε την ανανέωση των συμβάσεων, έχουμε ανάγκη από ρεπόρτερ, κι εσύ μου δείχνεις ότι θες ν’ αράξεις;». Σημειωτέον ότι ο συγκεκριμένος ρεπόρτερ διακρινόταν και για τη ροπή στα... πάθη του, με συνέπεια πολλές φορές να αδυνατεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του…
Πριν την επιλογή ζήτησα την άποψη των προϊσταμένων και των αρχισυντακτών του. Όλοι ήταν αρνητικοί καθώς διαπίστωναν δυσκολία συνεργασίας μαζί του. Οι δε θέσεις των συμβασιούχων που θα ανανεώνονταν περιορίζονταν στο μισό.
Όταν δεν επαναπροσελήφθη, δέχθηκα έναν απίστευτο οχετό λάσπης, με χυδαίους χαρακτηρισμούς, μέσω του διαδικτύου από τον συγκεκριμένο συνάδελφο. Έγραφε όποιο ψέμα και φαντασίωση κατέβαινε στο μυαλό του. Η σκέψη ότι ήταν άνεργος με απέτρεψε και πάλι ν’ ασχοληθώ περισσότερο μαζί του και να απαντήσω σε ό,τι κάθε τόσο έγραφε, ακόμη και ποινικώς κολάσιμο!
Κι είναι και κάτι άλλο. Όταν δουλεύεις δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου να ασχολείσαι με ό,τι γράφεται δεξιά κι αριστερά για το πρόσωπό σου. Με την ανάπτυξη του Internet, δε, δεν προλαβαίνεις ούτε καν να τα δεις και να τα πληροφορηθείς όλα.
Όλα αυτά όμως έμειναν, μένουν, υπάρχουν και μπορεί κανείς εύκολα να τα ανασύρει για να πετάξει λάσπη.
Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύθηκε στο TVXS ένα άρθρο μου για την υπόθεση Παπακωνσταντίνου. Με έκπληξη διάβασα σ’ ένα σχόλιο αναγνώστη: «Οι κλεφτοκοτάδες δεν επιτρέπεται να ομιλούν για τους αλογοκλέφτες»! Υπογράφει ως Tatat N. Sosos. Φαντάζομαι ότι, αν το όνομα είναι πραγματικό και προσφύγω στη Δικαιοσύνη, ο συγκεκριμένος φίλος θα έχει και τα στοιχεία για να αποδείξει όσα μου προσάπτει με τους χαρακτηρισμούς του και δεν θα με εκλιπαρεί να συμβιβαστούμε με αντάλλαγμα μια «συγνώμη»… Το χειρότερο, όμως, ξέρετε ποιο είναι; Ότι, πιθανότατα, δεν με γνωρίζει καν!
Ένας άλλος με εμφανίζει ως «διαμορφωτή της εικόνας του Ακη (Τσοχατζόπουλου)». Δεν γνωρίζει προφανώς ότι ο Άκης και οι συνεργάτες του, όταν βρίσκονταν στην παντοδυναμία τους, μου είχαν απαγορεύσει ακόμη και να περνάω από τη Μεσογείων μπροστά από το υπουργείο Άμυνας γιατί – άκουσον, άκουσον – ως αρχισυντάκτης του πολιτικού ρεπορτάζ είχα θεωρήσει πολυτέλεια να καλύπτουν δύο συντάκτες το υπουργείο Άμυνας. Και θέλησα να πάρω τον έναν και να τον τοποθετήσω στο πολιτικό-διπλωματικό ρεπορτάζ όπου υπήρχε ανάγκη κάλυψης.
Μοιάζει λίγο αέναη αυτή η μάχη ενάντια στη λάσπη που αρέσκονται να εκτοξεύουν κάποιοι. Οι οποίοι «κάποιοι» έχουν αναγάγει σε επάγγελμα την πλειοδοσία ύβρεων εναντίον όσων τολμούν να εκφράσουν άποψη. Το διαδίκτυο έχει γίνει ο παράδεισός τους.
Ο γράφων τούτο μόνο μπορεί να ισχυριστεί: Ότι θα γράφει και θα λέει, όταν νοιώθει ότι έχει κάτι να γράψει και να πει. Επωνύμως και ενυπόγραφα. Και η κριτική επί των επιχειρημάτων, θέσεων και απόψεών του είναι θεμιτή, καλοδεχούμενη και, προ παντός, χρήσιμη. Σε όλους τους άλλους, που εκτονώνονται εκτοξεύοντας λάσπη, ως οπαδοί του γκαιμπελικού «πες-πες, κάτι θα μείνει», θα σημειώσω μόνο τούτο:
-Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!...
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου