Αυτό θα πει... αξιοπιστία!

 

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Λίγο πριν από τις συναντήσεις Σαμαρά με Γιούνκερ, Μέρκελ και Ολάντ κορυφώνεται το επικοινωνιακό παιχνίδι με την επιδιωκόμενη επιμήκυνση. Λίγο ακόμη και ίσως καταφέρουν να πείσουν μερικούς ότι η φοβερή και τρομερή συγκυβέρνηση, του πρωθυπουργού προεξάρχοντος, κατάφερε το... ακατόρθωτο. Μόνο που η μιντιακή και πολιτική «σούπα» θα σερβιριστεί λιγάκι ανάλατη, ακόμη και αν η κυβέρνηση εισπράξει λίγη κατανόηση κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη...
Στο Μαξίμου, αλλά και στα κομματικά επιτελεία των κυβερνητικών εταίρων, θεωρούν πως η επιμήκυνση στην εφαρμογή του μνημονίου θα σημάνει και την επιμήκυνση του κυβερνητικού εγχειρήματος. Θεωρούν επίσης ότι η επιμήκυνση θα αποτελέσει όρο για την αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Ως εκ τούτου ο Σαμαράς δηλώνει ότι θα πάρει τα μέτρα των 11,5 δισ. (που ήδη έχουν γίνει 14 χωρίς κανείς να γνωρίζει πού θα φτάσει ο τελικός λογαριασμός) και ας... τον ρίξουν.
Βεβαίως ενδεχόμενο να πέσει η κυβέρνηση δεν διαφαίνεται, αφού οι όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της είναι άσφαιρες και ήδη αναζητείται το επικοινωνιακό περιτύλιγμα ώστε τελικά να παρακαμφθούν. Απλώς στις μνημονιακές κυβερνήσεις η δημιουργία εικόνας θρίλερ είναι μια αγαπημένη τακτική διαχείρισης του πολιτικού κινδύνου. Τίποτε πρωτότυπο.
Αυτό όμως που πραγματικά κινδυνεύει από τη λήψη και εφαρμογή του «πακέτου» είναι ότι θα λείπει σχεδόν κάθε ελπίδα είτε οικονομικής ανάκαμψης είτε στοιχειώδους ανακούφισης όσων σταθερά πληρώνουν με αίμα τη μνημονιακή λαίλαπα των τελευταίων δυόμισι χρόνων.
Ακόμη περισσότερο κινδυνεύει να θρυμματιστεί μια και καλή η εικόνααξιοπιστίας και φερεγγυότητας μιας κυβέρνησης της οποίας οι εταίροι προεκλογικά μοίραζαν αφειδώς φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ένα παράδειγμα είναι η υπόσχεση ότι θα επανέλθουν τα καταργηθέντα επίπεδα των κατώτατων μισθών και η μετενέργεια των εργασιακών συμβάσεων.
Ήδη ο... Κέρβερος της Κομισιόν Όλι Ρεν φρόντισε να γκρεμίσει και αυτή την ψευδή υπόσχεση
απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή, ο οποίος μάλιστα έγραφε στην ερώτησή του ότι όλα τα πολιτικά κόμματα συμφωνούν στην επαναφορά κατώτατων μισθών και μετενέργειας – προφανώς λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις προεκλογικές εξαγγελίες.
Η απάντηση του Ρεν δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας: «Ο ισχυρισμός του αξιότιμου μέλους του κοινοβουλίου, ότι όλα τα πολιτικά κόμματα τάσσονται υπέρ της κατάργησης των διατάξεων στις οποίες αναφέρεται, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
Και διευκρινίζει για να μην μείνει αμφιβολία: «Συγκεκριμένα, η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε το Μνημόνιο στο όνομα και προς το συμφέρον της χώρας, γεγονός που δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση. Εμείς θα συνεργασθούμε και θα ενισχύσουμε την προσπάθεια της επόμενης [σ.σ.: της σημερινής δηλαδή] κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσαρμογής και να πραγματοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για την οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη της Ελλάδας».
Με άλλα λόγια, είναι οριστικό και αμετάκλητο το «αντίο» και στους κατώτατους μισθούς και στις συμβάσεις. Κάπως έτσι όμως συνεχίζουν να μειώνονται – μέχρι εξαφανίσεως – τα αποθέματα αξιοπιστίας μιας κυβέρνησης η οποία αδυνατεί να δείξει στην κοινωνία ότι υπάρχει μια έστω αχνή ελπίδα να ανασχεθεί η συντελούμενη οικονομική δολοφονία της...
Άλλωστε, όπως λέει και ο επίτροπος Ρεν, «η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε το Μνημόνιο στο όνομα και προς το συμφέρον της χώρας». Για όσους δεν θυμούνται, και στην προηγούμενη κυβέρνηση, υπό τον Παπαδήμο, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσαν – με μόνη τη διαφορά ότι ο τρίτος εταίρος δεν ήταν η ΔΗΜΑΡ, αλλά ο... αλήστου μνήμης ΛΑΟΣ.
Το ότι, λοιπόν, από τη μια υπέγραφαν και νομοθετούσαν την κατάργηση μετενέργειας και κατώτατων μισθών και από την άλλη υπόσχονταν ότι θα επαναφέρουν όσα καταργούσαν προφανώς δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα ούτε αξιοπιστίας ούτε πολιτικής υπευθυνότητας. Από όποια σκοπιά και αν το δούμε.
Ας μην παραξενευτούν λοιπόν αν δουν από τη μια τους ευρωκράτες να... επιμηκύνουν την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση και από την άλλη τον ελληνικό λαό να την αποσύρει οριστικά
to pontiki