Ποιος είναι ο αντίπαλος του πρωθυπουργού;

 

Σε εθνική ενότητα, ομοψυχία και άλλα εύηχα καλεί ο πρωθυπουργός προκειμένου «μαζί, ενωμένοι σαν γροθιά» να... «νικήσουμε». Ποιοι, αλήθεια, να ενωθούμε; Για να νικήσουμε ποιον; Ποιος είναι ο αντίπαλος της ελληνικής κυβέρνησης; Η τρόικα δεν φαίνεται να είναι, αφού οι εντολές της εκτελούνται χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Οι τοκογλύφοι επίσης δεν είναι, αφού η τρόικά τους ασκεί την πραγματική πολιτική εξουσία. Οι άτεγκτοι Γερμανοί επίσης, αφού έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο. Ποιος είναι λοιπόν ο αντίπαλος;
Μέχρι τώρα, ο αντίπαλος δεν φαίνεται να είναι άλλος από τον ελληνικό λαό. Ο οποίος καλείται να στερηθεί ακόμη και τα στοιχειώδη αναγκαία προς το ζην προκειμένου να πληρωθούν εγκαίρως οι δανειστές. Ο οποίος καλείται να απολέσει κάθε είδους δικαίωμα και προοπτική για πολλά χρόνια. Ο οποίος απειλείται ευθέως από μια κατάρρευση με εθνική διάσταση, υπό το βάρος χρεών που είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο – ακόμη και αν κάνει όλες τις βαρύτατες θυσίες που του ζητούνται.
Ποια, αλήθεια, θα είναι η εικόνα του μέσου Έλληνα τα επόμενα χρόνια, έτσι όπως οι δανειστές την έχουν σχεδιάσει και η κυβέρνηση καλείται να τη φιλοτεχνήσει ασκώντας την υπαγορευμένη από αυτούς πολιτική;
1. Ενάμισι εκατομμύριο οι άνεργοι στο τέλος του έτους – και μάλιστα με ύφεση η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον έως το 2016, όπως έχει ήδη παραδεχθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την περίπτωση που ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο. Άγνωστο πού μπορεί να φτάσει ο αριθμός των ανέργων μέχρι τη χρονιά εκείνη, αλλά μόνο για εφιάλτη μπορούμε να μιλάμε...
2. Η Ελλάδα ήδη κατέκτησε και την πρώτη θέση στην ανεργία των νέων από 15 μέχρι 24 ετών με 52,8% προσπερνώντας κατά ένα εκατοστό της μονάδας την Ισπανία. Η πρόβλεψη για μία – τουλάχιστον – χαμένη γενιά επιβεβαιώνεται απολύτως.
3. Με τον κατώτατο μισθό πείνας να μην έχει βρεθεί ακόμη στον «πάτο» της πτώσης του, με τις συντάξεις να θεωρείται από τον υπουργό Εργασίας ότι είναι «αδιανόητο» να ξεπερνούν τους αναιμικούς μισθούς των νέων, δημιουργείται ένα τεράστιο κοινωνικό περιθώριο, αποκομμένο από την οικονομία, αδύναμο να βρει ομαλή διέξοδο.
4. Με το χρήμα να αφαιρείται συνεχώς από την ελληνική οικονομία, η οποία απαξιώνεται ραγδαία, με την πλήρη παραγωγική κατάρρευση, μια άμορφη μάζα εργαζομένων θα περιφέρεται χωρίς απαιτήσεις εξειδίκευσης ή μισθού κυνηγώντας την επιβίωση και τίποτε περισσότερο.
5. Με την επί θύραις αποχώρηση μεγάλων ξένων επιχειρήσεων, με τη διάλυση της Παιδείας, με την αυξανόμενη μετανάστευση φοιτητών και εργαζομένων προς αναζήτηση καλύτερης τύχης – πίσω μένουν μόνο οι χαμηλών προσόντων και οι ανήμποροι – και με την εξαφάνιση των δημόσιων αλλά και ιδιωτικών σημαντικών επενδύσεων, οι πιθανότητες ανάκαμψης τοποθετούνται ύστερα από πολλά χρόνια και υπό πολλές προϋποθέσεις.
6. Καθώς η ιδιωτική περιουσία – αδύνατον να παραμείνει στους σημερινούς ιδιοκτήτες τους σε τέτοιες οικονομικές συνθήκες – θα βρίσκεται πλέον στην ιδιοκτησία των τραπεζών, όπως άλλωστε και η γη στο μεγαλύτερο μέρος της, το μόνο που θα μένει θα είναι να αλλάξουν χέρια οι ίδιες οι... τράπεζες, οι οποίες είναι αδύνατον να κρατηθούν με ίδιες δυνάμεις.
Ήδη άλλωστε το μελλοντικό καθεστώς τους ορίζεται από την τρόικα, η οποία δεν ελέγχει μόνο τις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και το καθεστώς υπό το οποίο θα λειτουργεί το ταμείο «στήριξής» τους.
Σε τι ακριβώς λοιπόν ελπίζουν όσοι μετά θρησκευτικής μανίας στηρίζουν τις επιλογές των δανειστών; Σε τι θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει σε μια χώρα η οποία θα είναι επισήμως, αλλά και επί της ουσίας, μια κατασχεμένη αποικία;
Όλα αυτά προφανώς δεν είναι άγνωστα στον Σαμαρά, ο οποίος φυσικά δεν είναι αφελής. Και μόνο η απίστευτη επιστροφή του από την πολιτική έρημο, η επαναφορά του στη Ν.Δ. και μάλιστα στην ηγεσία της, αλλά και η εκλογική νίκη και η ανάληψη της πρωθυπουργίας δείχνουν άνθρωπο, αν μη τι άλλο, με αντίληψη της πραγματικότητας.
Από έναν τέτοιο άνθρωπο και πολιτικό θα περιμένουμε να ακούσουμε πιο καθαρά: Ποιος είναι ο αντίπαλος της κυβέρνησης, τον οποίο όλοι εμείς καλούμαστε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε;
Εκτός αν, πράγματι, ο αντίπαλος είμαστε εμείς. Σε αυτή την περίπτωση το προσκλητήριο του πρωθυπουργού απευθύνεται προς τους εταίρους του στην τρικομματική συγκυβέρνηση. Είναι βέβαιος όμως ότι, αν και πρόθυμοι, είναι και ικανοί να ακολουθήσουν τον δρόμο της πολιτικής αυτοκτονίας; Το φθινόπωρο θα δείξει...
to pontiki