Πριν από ένα μήνα οι βουλευτές στη Γερμανία διέκοψαν τις διακοπές τους για να εγκρίνουν το πρόγραμμα των 100 δις ευρώ για την στήριξη των ισπανικών τραπεζών. Έδωσαν το «πράσινο φως» για να καταβληθούν 100 δις ευρώ, ένα ποσό σχετικά μικρό αν πάρει κανείς υπ' όψιν του τα μεγέθη των διασώσεων στην Ευρώπη. Εξ' άλλου, όπως ξέρουμε από την εποχή του πρώτου κοινοβουλίου στον κόσμο, ο προϋπολογισμός ενός κράτους δεν είναι τίποτε άλλο από το επενδυμένο πρόγραμμα της κοινωνίας σε αριθμούς, το οποίο συζητούν οι αντιπρόσωποι του λαού. Είναι το τελευταίο και σημαντικότερο δικαίωμα που τους έχει απομείνει στο περιθώριο που έχει αφήσει η διαδικασία που ονομάσθηκε παγκοσμιοποίηση των αγορών τις δύο τελευταίες δεκαετίας. Αυτά στη θεωρία.
Το μόνο πρόβλημα σε αυτή την περιγραφή είναι ότι πολύ μεγαλύτερα από τα ποσά που εγκρίνουν η απορρίπτουν αλλά πάντως συζητούν οι βουλευτές, είναι εκείνα που δεν συζητούν. Υπάρχουν δεύτερες χωματερές κεφαλαίων που αργά αλλά σταθερά «μολύνουν» τα επίσημα ταμεία. Πάρτε τις «κακές τράπεζες», στη Γερμανία υπάρχουν 5 τέτοιες τράπεζες που διαχειρίζονται την συγκεντρωμένη κόπρο του Αυγείου σε «χαρτιά»των προηγούμενων χρόνων συνολικού ύψους 420 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το 2011 ο γερμανός φορολογούμενος πλήρωσε 11 δις ευρώ μέσω της αρχής εποπτείας του ταμείου διάσωσης του πιστωτικού συστήματος (SOFFIN) χωρίς φυσικά να ρωτηθεί και να αποφασίσει η Βουλή. Τέτοιες «κακές τράπεζες» είναι της μόδας σ’ ολόκληρη την ήπειρο. Στην Ισπανία η «χωματερή τίτλων» λέγεται Asset Management Company στη μικρή Σλοβενία η προίκα της «χωματερής» θα φθάσει τα 5 εως 8 δις ευρώ. Μόνο στην ΕΚΤ υπάρχουν ομόλογα αξίας ύψους 210 δις ευρώ (40 δις ελληνικά) ενώ οι αξιώσεις της κεντρικής γερμανικής τράπεζας έναντι των χωρών
του νότου πλησιάζουν τα 700 δις, για αυτόν τον πολλαπλασιασμό του χρήματος κανείς δεν ρωτάει κανένα και κανένα κοινοβούλιο δεν διακόπτει τις διακοπές του. Μάλιστα ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι παρατήρησε ότι τα κοινοβούλια παρεμβαίνουν στην Ευρώπη στα ζητήματα της διάσωσης περισσότερο από όαο χρειάζεται, παρατήρηση που ασφαλώς θα προκαλέσει ρίγη ενθουσιασμού στους δικαστές του ομοσπονδιακού δικαστηρίου, όταν στις 12 Σεπτεμβρίου 2012 αποφασίσουν για την συνταγμάτικότητα του νέου μόνιμου μηχανισμού διάσωσης (ESM)
Στην Ελλάδα μία εικόνα της κατάστασης δίνει η ομιλία του διοικητή της ΤτΕ για την ΑΤΕ που οδηγήθηκε εκ των πραγμάτων στην Πειραιώς καθώς δεν υπήρχε άλλη εξ ίσου φθηνή λύση.
Φθηνή για ποιον; Μα για τον φορολογούμενο διότι από το 2008 οι πολιτικές ελίτ έχουν συμφωνήσει ότι οι Τράπεζες είναι μία ειδική κατηγορία επιχειρήσεων που δεν πτωχεύουν επειδή υπάρχει η
γνωστή αλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Έτσι λοιπόν για όλα αυτά που καταλογίζει ο κ Προβόπουλος στις παλαιότερες διοικήσεις της ΑΤΕ καλείται να πληρώσει ο φορολογούμενος θεωρώντας αυτονόητο ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς επειδή μια τράπεζα δεν κλείνει.
Αν προστεθούν στα 2,5 δις ευρώ μετά τη ρευστοποίηση των μη υγιών στοιχείων του ενεργητικού, όπως υπολογίζει ο Προβόπουλος , το 1 δις που έχει φτάσει η «προίκα» της διαδόχου της Proton για να κλείσουν οι τρύπες από τη διαχείριση του χαρτοφυλακίου της πάμε στα 3,5 δις και άλλα 600 εκατομμύρια για την Τράπεζα του κ Παύλου Ψωμιάδη,ναι εκείνου που κάθεται στον Κορυδαλλό, φτάσαμε στα 4 δις .Ομως δεν είναι μόνο αυτά. Σήμερα οι «στρατηγικές τράπεζες «υποστηρίζουν ότι οι επισφάλειές τους είναι περίπου 20% του συνολικού χαρτοφυλακίου τους. Δεν υπάρχουν πολλοί στην αγορά που να πιστεύουν αυτό το νούμερο ως αληθές. Ένα μεγάλο μέρος των επισφαλειών οφείλεται στην κρίση, τον περιορισμό της ζήτησης και η ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης στα λάθη του κράτους που οδήγησαν στο PSI. Oι Τράπεζες, αυτό είναι το επιχείρημα, δεν δημιούργησαν την κρίση. Τη διαχειρίσθηκαν ωστόσο, την μεγέθυναν κερδίζοντας και μεγάλωσαν τη φούσκα ξεπλένοντας τα χρήματα της φοροδιαφυγής σε ασφυκτικό εναγκαλισμό με την εκτελεστική, τη νομοθετική και την δικαστική εξουσία.
Τωρα θα ξαναρχίσουν. Ποιοί όμως θα πληρώσουν τις λανθασμένες αποφάσεις των προηγούμενων ετών; Φυσικά, όταν επιχειρείς κάνεις και λάθη. Σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις τα πληρώνεις. Και σε ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες μπορεί να γίνει αυτό όταν οι μέτοχοι χάσουν τα λεφτά τους και κυνηγήσουν εκείνους στους οποίους τα είχαν εμπιστευτεί. Για να προσέχουν την επόμενη φορά τουλάχιστον.
protagon.gr
του νότου πλησιάζουν τα 700 δις, για αυτόν τον πολλαπλασιασμό του χρήματος κανείς δεν ρωτάει κανένα και κανένα κοινοβούλιο δεν διακόπτει τις διακοπές του. Μάλιστα ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι παρατήρησε ότι τα κοινοβούλια παρεμβαίνουν στην Ευρώπη στα ζητήματα της διάσωσης περισσότερο από όαο χρειάζεται, παρατήρηση που ασφαλώς θα προκαλέσει ρίγη ενθουσιασμού στους δικαστές του ομοσπονδιακού δικαστηρίου, όταν στις 12 Σεπτεμβρίου 2012 αποφασίσουν για την συνταγμάτικότητα του νέου μόνιμου μηχανισμού διάσωσης (ESM)
Στην Ελλάδα μία εικόνα της κατάστασης δίνει η ομιλία του διοικητή της ΤτΕ για την ΑΤΕ που οδηγήθηκε εκ των πραγμάτων στην Πειραιώς καθώς δεν υπήρχε άλλη εξ ίσου φθηνή λύση.
Φθηνή για ποιον; Μα για τον φορολογούμενο διότι από το 2008 οι πολιτικές ελίτ έχουν συμφωνήσει ότι οι Τράπεζες είναι μία ειδική κατηγορία επιχειρήσεων που δεν πτωχεύουν επειδή υπάρχει η
γνωστή αλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Έτσι λοιπόν για όλα αυτά που καταλογίζει ο κ Προβόπουλος στις παλαιότερες διοικήσεις της ΑΤΕ καλείται να πληρώσει ο φορολογούμενος θεωρώντας αυτονόητο ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς επειδή μια τράπεζα δεν κλείνει.
Αν προστεθούν στα 2,5 δις ευρώ μετά τη ρευστοποίηση των μη υγιών στοιχείων του ενεργητικού, όπως υπολογίζει ο Προβόπουλος , το 1 δις που έχει φτάσει η «προίκα» της διαδόχου της Proton για να κλείσουν οι τρύπες από τη διαχείριση του χαρτοφυλακίου της πάμε στα 3,5 δις και άλλα 600 εκατομμύρια για την Τράπεζα του κ Παύλου Ψωμιάδη,ναι εκείνου που κάθεται στον Κορυδαλλό, φτάσαμε στα 4 δις .Ομως δεν είναι μόνο αυτά. Σήμερα οι «στρατηγικές τράπεζες «υποστηρίζουν ότι οι επισφάλειές τους είναι περίπου 20% του συνολικού χαρτοφυλακίου τους. Δεν υπάρχουν πολλοί στην αγορά που να πιστεύουν αυτό το νούμερο ως αληθές. Ένα μεγάλο μέρος των επισφαλειών οφείλεται στην κρίση, τον περιορισμό της ζήτησης και η ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης στα λάθη του κράτους που οδήγησαν στο PSI. Oι Τράπεζες, αυτό είναι το επιχείρημα, δεν δημιούργησαν την κρίση. Τη διαχειρίσθηκαν ωστόσο, την μεγέθυναν κερδίζοντας και μεγάλωσαν τη φούσκα ξεπλένοντας τα χρήματα της φοροδιαφυγής σε ασφυκτικό εναγκαλισμό με την εκτελεστική, τη νομοθετική και την δικαστική εξουσία.
Τωρα θα ξαναρχίσουν. Ποιοί όμως θα πληρώσουν τις λανθασμένες αποφάσεις των προηγούμενων ετών; Φυσικά, όταν επιχειρείς κάνεις και λάθη. Σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις τα πληρώνεις. Και σε ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες μπορεί να γίνει αυτό όταν οι μέτοχοι χάσουν τα λεφτά τους και κυνηγήσουν εκείνους στους οποίους τα είχαν εμπιστευτεί. Για να προσέχουν την επόμενη φορά τουλάχιστον.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου