Θεωρώ ότι είμαστε, λίγο, σαν πρόβατα επί σφαγή, χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις. Πορευόμαστε σε μια καταστροφή και έχουμε αφεθεί στη μοίρα μας» ο ηθοποιός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμτέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs, με αφετηρία τα ερωτήματα: «Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;» που απαντούν πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, από το καλοκαίρι του 2010.Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ήμασταν, λίγο, εύκολα θύματα, εξ αιτίας του κακού μας εαυτού. Θέλω να πω, ότι η ευθύνη επιμερίζεται σε δύο κυρίως πλευρές:
Από τη μια θεωρώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι ευθύνης το έχουν τα ξένα συμφέροντα, αυτό που λέμε, έτσι, γενικά και αόριστα: ξένα συμφέροντα.
Και από την άλλη εμείς προσφερόμαστε γι’ αυτή τη... δουλειά. Προσφερόμαστε για να κερδοσκοπήσει κανείς εις βάρος μας. Γιατί στην ουσία και εμείς δεν αγαπήσαμε αυτόν τον τόπο, δεν μάθαμε να τον φροντίζουμε σωστά, δεν υπήρχε ποτέ σωστή σχέση του κράτους με τον πολίτη, και ήταν μια διαλυμένη χώρα εδώ και χρόνια, που θεωρώ ό,τι ήταν πολύ εύκολο να διεισδύσουν αυτά τα ξένα συμφέροντα και πολύ εύκολα να πετύχουν τον στόχο τους.
Κρ.Π.: Και τώρα ακούμε ότι πωλούνται λιμάνια, νησιά, αγροτική γη, καίγονται νησιά…, επίσης σε λίγο λένε ότι θα φυτρώνουν ανεμογεννήτριες παντού…
Γ. Σκ: Υπάρχει ένα ξεπούλημα γενικότερο… Αυτό φαίνεται… Εφόσον, εκ του αποτελέσματος, κρίνουμε και την αιτία΄ καταλαβαίνουμε και ποιος ήταν ο στόχος σε όλη αυτή την ιστορία.
Κρ.Π.: Και εσείς πώς τα βλέπετε όλα αυτά;
Γ.Σκ.: Δεν μπορώ να πω ότι τα βλέπω και με αισιοδοξία, ότι βλέπω δηλαδή κάτι σημαντικό να διαφοροποιείται και να αλλάζει. Θεωρώ ότι είμαστε, λίγο, σαν πρόβατα επί σφαγή, χωρίς ιδιαίτερες
αντιστάσεις. Πορευόμαστε σε μια καταστροφή και έχουμε αφεθεί στη μοίρα μας. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος με αυτό που βλέπω γύρω μου.
Κρ.Π.: Σε σχέση και με τα αποτελέσματα των εκλογών;
Γ.Σκ.: Είμαστε… Τι να πω; Για επιστημονικά πειράματα! Για να ασχοληθούν οι επιστήμονες μαζί μας, ώστε να διαπιστώσουν πόσο μπορεί να κοροϊδεύει κανείς κάποιον, και εκείνος να συνεχίζει να φέρεται το ίδιο.
Κρ.Π.: Ακούσατε για το βιβλίο που κυκλοφόρησε ο Πάγκαλος με τον τίτλο «Μαζί τα φάγαμε»;
Γ.Σκ.: Όχι δεν το έχω ακούσει. Τι να σχολιάσω; Κατά τη γνώμη μου, μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι δεν θα ‘πρεπε ούτε να εμφανίζονται δημόσια. Και παρόλα αυτά, τους χειροκροτάμε κιόλας!
Δεν έχω να προτείνω πράγματα. Ούτε έχω να προτείνει λύσεις. Απλώς, από τη στιγμή που, για παράδειγμα, είμαι με γνωστούς –θεωρώ εγώ- απατεώνες, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να συνεχίζω να δουλεύω μαζί τους. Δηλαδή, προτιμώ κάποιον, ο οποίος μπορεί –πιθανά- να είναι, επίσης, απατεώνας, αλλά τουλάχιστον να μην το ξέρω σίγουρα! Να έχω και το άλλοθι ότι δεν το ‘ξερα, για τον συγκεκριμένο.
Εδώ, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα άλλοθι! Δεν υπάρχει τίποτα που να μου συγχωρεί ότι άφησα πάλι την τύχη μου σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ακούω και μια κινδυνολογία, για το πώς θα το χειριστούν άλλοι… Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο αυτό΄ πραγματικά δεν ξέρω. Δηλαδή, νομίζω ότι το χειρότερο το ζούμε, και το διαιωνίζουμε μόνοι μας.
Δεν ξέρω τι γίνεται. «Μας ψεκάζουνε»; Μας κοιμίζουνε; Δεν ξέρω…
Κρ.Π.: Είναι αυτό που είπατε, ότι πρέπει να γίνει επιστημονική έρευνα για να εξηγηθεί το φαινόμενο… Είμαστε οι άνθρωποι μιας γενιάς π.χ. που έκαψε τα αρχεία της ιστορίας της, και οι αξίες των… επηρμένων νικητών... οι οποίες επικράτησαν, ήταν «κοίτα το συμφέρον σου», «μην ασχολείσαι με τους αγώνες, γιατί βλέπεις τι παθαίνουν όσοι ασχολούνται...» κλπ.;
Γ.Σκ.: Ήταν θέμα ανικανότητας να διαχειριστούμε και τις τύχες μας, και την ιστορία μας, και τα παραδείγματα του παρελθόντος και χίλια δύο άλλα… Και αυτό το πράγμα συνεχίζεται. Είμαστε, τόσο βολικοί, στο να μας εκμεταλλευτεί κανείς και να μας κοροϊδέψει, που, τί να πω;
Κρ.Π.: Μέσα από την παράσταση «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;» ποιό είναι το πιο έντονο «σχόλιο» που αγγίζει τον κόσμο;
Γ.Σκ.: Η επιθεώρηση προσφέρεται για να σατυρίσει, να σχολιάσει, να καυτηριάσει πράγματα, που σε άλλα μπορεί να συμφωνείς και σε άλλα όχι. Ο καθένας έχει τις προσωπικές του απόψεις. Εγώ έχω την τύχη να υπηρετώ ένα κείμενο και ένα «νούμερο» που με εκφράζει απόλυτα, οπότε είναι βολικότερο αυτό για μένα.
Επίσης, είναι μια δουλειά η οποία δεν χαϊδεύει τα αυτιά κάποιου. Προσπαθήσαμε, και σε έναν βαθμό, νομίζω, τα έχουμε καταφέρει να είμαστε όσο γίνεται πιο αντικειμενικοί, και να μην λαϊκίζουμε, λέγοντας «ο καημένος ο λαός, και οι κακοί πολιτικοί» μόνο, παρά να θίγονται και οι κακές νοοτροπίες του ίδιου του εαυτού μας, όπως επίσης, και το πόσο όλοι εμείς οδηγήσαμε τη χώρα με δική μας ευθύνη, πάλι εδώ, στα ίδια πράγματα…
Κρ.Π.: Υπάρχει ευθύνη, όπως είπατε και ειδικά με το θέμα της ψήφου, κλπ. Αλλά, μέχρι, να ενοχοποιείται ένας ολόκληρος λαός και να ζει ενοχοποιημένα και δη τιμωριτικά… όπως υποστηρίζουν κάποιοι…
Γ.Σκ.: Δεν είμαι και εγώ υπέρ του να ενοχοποιήσουμε το λαό, και να πούμε εσύ φταις, σου αξίζει, και τέρμα αυτό σου αξίζει.
Γιατί, ο καταμερισμός των ευθυνών έχει κάποια ιεραρχία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι ίδια η ευθύνη της γιαγιάς μου στο χωριό με του κυρίου Βενιζέλου, ή με του κυρίου Πάγκαλου ή με του κυρίου Σαμαρά ή με τον οποιονδήποτε.
Υπάρχει άλλη πρόθεση, υπάρχουν χίλια δυο πράγματα, τα οποία με κάνουν να μην μπορώ να καταλογίσω την ίδια ευθύνη, παρόλο που η γιαγιά μου μπορεί να πάει να ξαναψηφίσει π.χ. τον Σαμαρά.
Αλλά, δεν βλέπω και καμία διάθεση και από τον λαό να αλλάξει.
Κρ.Π.: Ο Ελληνικός λαός εισπράττει κακοποίηση και βία όπως έχει αναφέρει και η Φωτεινή Τσαλίκογλου, που χαρακτηριστικά είπε ότι «Ζούμε μέρες θανάτου», με όλα αυτά τα μέτρα που έχουν παρθεί, και με την τεράστια ανεργία, όλες αυτές τις απώλειες που πρέπει να διαχειριστεί ο Έλληνας πολίτης…
Γ.Σκ.: Είναι τόσα τα χαστούκια που τρώμε, που πραγματικά δεν έχεις διάθεση… κοιτάς να τί να μαζέψεις από όλα αυτά που χάνεις συνέχεια κάθε μέρα, και να διαχειριστείς τα χτυπήματα που τρώς… Οπότε, όλη αυτή η κατάσταση σε αποδυναμώνει πάρα πολύ, ώστε να καθίσεις και να πεις «ωπ! Κάτι πρέπει να κάνω!».
Κρ.Π.: Και δεν είναι μόνο το θέμα να διαχειριστούμε τις δικές μας απώλειες, αλλά και να στηρίξουμε και όλους αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας που και εκείνοι είναι ή σε ανάλογη ή σε χειρότερη μοίρα…
Γ.Σκ.: Βεβαίως. Και τώρα πάλι βλέπουμε, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, από τη μια να τρέχει να συνδράμει σε δύσκολες περιπτώσεις και σε πιο αδύναμους συνανθρώπους μας, απ’ την άλλη να είναι διχασμένος στο πώς να φερθεί στο μετανάστη… και τι ακριβώς γίνεται με αυτό΄ ένα κομμάτι που θεωρώ ότι έχει ευθύνη η αριστερά, στο πώς φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση, αγνοώντας το πρόβλημα επί τοις ουσίας.
Κρ.Π.: Με ποια έννοια;
Γ.Σκ.: Χρόνια τώρα, οποιοσδήποτε έλεγε ότι τον πειράζει κάτι γύρω από το μεταναστευτικό, τον έλεγαν ξενόφοβο κατευθείαν, του κόλλαγαν μία ετικέτα, μη βλέποντας όμως την ουσία του προβλήματος. Δηλαδή, δεν μπορώ να δεχτώ τη θέση της αριστεράς «είμαστε φιλόξενοι, ας δεχτούμε τους πάντες» που μέχρι τώρα υπήρχε. Ήταν κάτι που έριχνε στάχτη στα μάτια΄ κουκούλωνε ένα πρόβλημα, το οποίο έγινε τεράστιο και μετά δημιούργησε ένα μεγάλο ρήγμα στον κόσμο.
Δηλαδή, όλοι έχουμε την διάθεση, και κανένας –από τους δικούς μου ανθρώπους τουλάχιστον- δεν είναι ξενόφοβος και ρατσιστής, αλλά όταν δίπλα σου γίνεται όλος αυτός ο χαμός και φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να πας σπίτι σου, δεν μπορείς να το αγνοείς αυτό το πρόβλημα. Οφείλεις να το αντιμετωπίσεις και να δώσεις κάποια λύση.
Προτάσεις δεν υπήρξαν ποτέ σοβαρές.
Κρ.Π.: Ανέλαβε… ο «Ξένιος Δίας» που μόνο ξένιος Δίας δεν είναι.
Γ.Σκ.: Αυτή η επιχείρηση… Ούτε ηθοποιός δεν θα μπορούσε να σκεφτεί να την ονομάσει έτσι. Είναι απίστευτο. Ακούγεται σαν ανέκδοτο!
Κρ.Π.: Ίσως κάποιος το «ξένιος» το μετέφρασε «ξένος»… Ένα άλλο θέμα: ο ελληνικός λαός, πληρώνει φόρους, εκτός των άλλων (χαρατσιών κλπ) από τις μειώσεις των συντάξεων, από τις μειώσεις των μισθών, κλπ. Αλλά από την άλλη πλευρά, ανακρίνουν μόνο τον Τσοχατζόπουλο…
Γ.Σκ.: Είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι Τσοχατζόπουλοι… Είναι τόσοι πολλοί…
Το μεγάλο μου πρόβλημα, είναι ότι αισθάνομαι απελπιστικά ένοχος, απέναντι στα παιδιά μας. Εμείς, ζήσαμε όπως ζήσαμε, με όλες αυτές τις κακές εξελίξεις, αλλά τι γίνεται από εδώ και πέρα; Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα.
Βλέπω την κόρη μου προχτές, η οποία είναι και στην εφηβεία, να κλαίει, επειδή, έλεγε, ανησυχεί για το μέλλον της… Και λέω είναι τραγικό, να γυρίσουμε σε πράγματα τα οποία, εγώ για παράδειγμα, δεν τα έζησα. Δεν έχω κλάψει ποτέ για το μέλλον μου. Και φτάνει το παιδί μου να κλαίει για το μέλλον του! Ομολογώ ότι με έχει σοκάρει αυτό.
Κρ.Π.: Δηλαδή, λέτε, ότι πλέον πρέπει να αγωνιούν οι άνθρωποι για τα αυτονόητα. Για την ίδια τη ζωή. Βλέπουμε τι λέγεται αυτές τις μέρες… ότι καίνε την Ελλάδα για «αναπτυξιακά» συμφέροντα.
Γ.Σκ.: Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν έχεις καμία ελπίδα. Αγωνιζόμαστε πλέον για να δούμε ποιος θα φύγει έξω να σωθεί. Σαν τα ποντίκια όταν βουλιάζει το καράβι…
Κρ.Π.: Με αφορμή την αναφορά που κάνατε στην κόρη σας, τι θα λέγατε, σήμερα στους νέους; Σαν επίλογο…
Γ.Σκ.: Εγώ να πω κάτι; Θα πρέπει να βουλώσω το στόμα μου! Δηλαδή, ως εκπρόσωπος μιας γενιάς που τα έφερε εδώ τα πράγματα, τί να πω; Τί να πω;
Να φύγουμε όλοι εμείς και να αφήσουμε τα παιδιά μπας και βγάλουν άκρη!
Μάλλον εμείς θα πρέπει να ακούσουμε τα παιδιά και τους νέους. Τι να τους πούμε εμείς; Είμαστε μια γενιά που αισθάνομαι ότι τα έκανε τόσο… σκατά, που δεν έχει κανένα δικαίωμα να αρθρώνει λόγο. Τι να πει;
Κρ.Π.: Πείτε κάτι περισσότερο αν θέλετε γι αυτό το «σκατά». Πώς τα κάναμε/τε σκατά;
Γ.Σκ.: Με τους ανθρώπους που ψήφισε, που χειρίστηκαν την τύχη της, με το πώς έζησε ένα πλαστό όνειρο, στο βαθμό που το έζησε… Γιατί, ομολογώ ότι εγώ δεν αισθάνομαι ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί», με τη έννοια ότι δούλευα – έτρωγα αυτά που έπαιρνα και ήταν αντικειμενικά ικανοποιητικά, δεν ήταν κάτι παραπάνω. Απόδειξη ότι τώρα δεν έχω τίποτα στην άκρη. Δεν ξέρω, αισθάνομαι ηλίθιος, αισθάνομαι μαλάκας, που εγώ δεν μάζεψα τίποτα, αν μάζεψαν οι άλλοι…
Αλλά νομίζω η μεγάλη πλειοψηφία δεν μάζεψε. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου υποφέρει. Τώρα, αν κάποια λαμόγια, καταφέρανε να μαζέψουν μέσα από όλο αυτό, εντάξει… πόσο μπορούμε να πούμε ότι τα «φάγαμε μαζί;».
Μας δίναν ένα κομμάτι να μας ξεγελάνε… προφανώς, γιατί έπαιρναν το μεγάλο εκείνοι΄ και αισθανόμασταν ότι εντάξει, όλα καλά. Φάγαμε τέτοια κοροϊδία, αλλά έχουμε και μία συνυπευθυνότητα και σε αυτό. Γιατί καιρό τώρα, χρόνια τώρα, βρώμαγε το πράγμα.
Και το βλέπαμε λίγο πολύ ότι βρωμάει αλλά συνεχίζαμε σε ένα παιχνίδι: Πασόκ – ΝΔ, με τους ίδιους και τους ίδιους και ξέραμε πολύ καλά, ότι παίρνανε μεγάλα κομμάτια και αποχωρούσανε με τις ευλογίες μας, και μέναμε οι υπόλοιποι να νομίζουμε ότι θα ζούμε μια χαρά.
Εντάξει. Αισθάνομαι πολύ άχρηστος στο να προτείνω κάτι. Δεν το λέω προσωπικά για μένα, αλλά ως αντιπρόσωπος μιας γενιάς…
Τι να πώ, εγώ, τώρα, στα νέα παιδιά;
Κρ.Π.: Πιστεύεται ότι απαξιώθηκαν κάποιες αξίες που οι παλιότερες γενιές π.χ. η γενιά της Αντίστασης, λάμβαναν υπόψιν τους; Όπως για παράδειγμα η αγωνιστικότητα;
Γ.Σκ.: Καιρό γίνεται αυτό. Φτάσαμε να χάσουμε το άσυλο, να χαθούν πράγματα που πριν μερικά χρόνια μου φαίνονταν αδιανόητο ότι μπορεί να συμβούν.
Κρ.Π.: Το χειρότερο απ’ όλα αυτά που χάθηκαν, πιο νομίζετε ότι είναι;
Γ.Σκ.: Αισθάνομαι ότι έχουμε χάσει κάθε δύναμη αντίστασης. Και αυτό μας κάνει να είμαστε… να μην έχουμε την αξιοπρέπεια αν θέλετε, του να χάσουμε με μαγκιά. Να ταλαιπωρηθούμε με μαγκιά και αξιοπρέπεια. Και να πούμε, οκ…
Αλλά δεν έχουμε ούτε καν αυτό. Ακόμα και τώρα επιλέγουμε λύσεις που λίγο θα πάνε το πρόβλημα παραπέρα, που θα τη βολέψουμε για λίγο καιρό ακόμα…
Δεν ξέρω. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που λέω, γιατί και εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να το κάνω, αλλά αισθάνομαι ότι δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να συνεχίζω, να με κοροϊδεύουν έτσι, με το φόβο μιας χρεοκοπίας, και δεν ξέρω τι άλλο. Το οποίο όμως, το ζω καθημερινά!
Κρ.Π.: Είπαν ότι θα συμβεί 100% η κατάρρευση…
Γ.Σκ.: Το περιμένουμε όλοι. Το ξέρουμε ότι θα συμβεί. Το ξέρουμε και απλώς το παρατείνουμε. Δεν ξέρω για ποιο λόγο…
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου