Αδυναμίες και ανασύνταξη η ατζέντα του ΚΚΕ

Το «μυστήριο» του εκλογικού αποτελέσματος ανατέμνουν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ στη συ­ζήτηση που έχει ανοίξει στις οργανώσεις, δε­δομένου ότι η Κ.Ε. αποφάνθηκε στην πρώτη της αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος ότι η πολιτική γραμμή επιβεβαιώθηκε.
Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την εκλο­γική τακτική, καθώς στη σχετική απόφαση της Κ.Ε. (18.6) αναφέρεται ότι «το ΚΚΕ έδωσε τη μάχη κόντρα στο ρεύμα της φοβίας και μοιρο­λατρίας, των ποικιλώνυμων απειλών (από την έξωση από την ευρωζώνη ώς την ακυβερνησία) και της αυταπάτης που συστηματικά καλλιέρ­γησε ο ΣΥΡΙΖΑ» και την έδωσε (σ.σ.: τη μάχη) «παίρνοντας υπόψη τον κίνδυνο του εκλογικού κόστους». Με άλλα λόγια, ήταν σωστή, αν και ενείχε ρίσκο.
Με φόντο την παραπάνω συζήτηση, που θέ­τει στο επίκεντρο της εσωκομματικής συζήτη­σης τις αδυναμίες του κόμματος – και τέτοιες κατά βάση θεωρούνται οι οργανωτικές και η δράση του κόμματος στις εργατικές λαϊκές μά­ζες και ο βαθμός πολιτικής διείσδυσης που επι­τυγχάνει κάθε φορά – το ΚΚΕ περνάει στην υλο­ποίηση της απόφασης της 18ης Ιουνίου.
Σύμφωνα με αυτήν, το κόμμα διεμήνυσε ότι δεν δίνει καμία πίστωση χρόνου στη συγκυβέρνηση των τριών, καλούσε τα μέλη του σε ετοι­μότητα να αναλάβουν τα νέα καθήκοντα στη δράση και, τέλος, έθετε στις προτεραιότητες τη «συνάντηση» με τις εργατικές και λαϊκές δυ­νάμεις – όπως σημειώνεται στην απόφαση, «δί­χως την ανασύνταξη του κινήματος και την οι­κοδόμηση μιας πιο ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας δεν είναι δυνατόν ο λαός να τα βγά­λει πέρα» - και την οργάνωση του λαϊκού κινή­ματος με αφετηρία τη μάχη πάνω σε άμεσους στόχους πάλης.


Τις προηγούμενες μέρες οι πρώτες πρωτο­βουλίες με τις οποίες επιχειρήθηκε να σημα­τοδοτηθεί αυτή η τρόπον τινά νέα «εξόρμηση στον λαό» ήταν οι δύο παρεμβάσεις της οργά­νωσης της Αθήνας (για τα οξυμμένα προβλήμα­τα στους παιδικούς σταθμούς των δήμων της Αττικής που φέρνουν σε απόγνωση χιλιάδες γονείς, αλλά και πιο πριν για το θέμα της πυ­ροπροστασίας), καθώς και το κάλεσμα του ΠΑ­ΜΕ προς την «εργατική τάξη και τα συνδικάτα της» με διεκδικητικό πλαίσιο 10 σημείων - άμε­σων στόχων πάλης. Αυτοί αφορούν το αίτημα για άμεση επαναφορά της ΕΓΣΣΕ στα 751 ευ-ρώ μεικτά, επαναφορά της υποχρεωτικότητας εφαρμογής των ΣΣΕ για όλους τους εργαζομέ­νους και της μετενέργειας, κατάργηση των επι χειρησιακών συμβάσεων, κατάργηση των Π.Δ. του 2010 για την απελευθέρωση των απολύσε­ων, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο κ.λπ.
Ζητούνται απαντήσεις
Πέρα όμως από τους παραπάνω, εργασιακού χαρακτήρα, άμεσους στόχους κι ενδεχομένως κάποιους ακόμα που αφορούν τους όρους επι­βίωσης των ασθενέστερων οικονομικών στρω­μάτων (χαράτσια, διακοπές ρεύματος κ.λπ.), το ερώτημα παραμένει:
Θα βάλει το ΚΚΕ μπρος ένα άμεσο πολιτικό διεκδικητικό πλαίσιο στη βάση της ανάλυσής του ότι η Ε.Ε. αντιδραστικοποιείται πορευόμενη προς την πολιτική, δημοσιονομική και τραπεζι­κή ενοποίηση κι επομένως η αντεργατική θύελ­λα που είχε προαναγγείλει από το 200_ θα συ­νεχίζεται με ακόμη χειρότερους όρους;
Αυτό που καθώς φαίνεται θα κληθεί να απα­ντήσει επαρκώς και χωρίς περιστροφές το ΚΚΕ στον κόσμο του αλλά και ευρύτερα, είναι αν το ζήτημα της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και της μονομερούς διαγραφής του χρέους είναι ένα άμεσο πολιτικό πλαίσιο διεκδίκησης που μπο­ρεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο ή ένα πλαίσιο για τη λαϊκή εξουσία, η οποία θα έρθει όταν οι μάζες κατανοήσουν κι ενστερνιστούν το πολιτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ κι επομένως αγω­νιστούν στις γραμμές του. Ακόμα κι αν για τον Περισσό κάτι τέτοιο μπορεί να μη μοιάζει τόσο μακρινό, αλλά απλώς απαιτεί υπομονή και θυσί­ες, μοιάζει εξαιρετικά ασαφές και μακρινό για το μεγαλύτερο κομμάτι των εργατικών, λαϊκών αλλά και μικρομεσαίων στρωμάτων.
Πριν από έναν χρόνο, το ΚΚΕ έδειξε να είναι εγκλωβισμένο στα ομολογουμένως υπαρκτά αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της πραγματικό­τητας: από τη μία, η συνειδητοποίηση ότι εντός της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμία διέξοδος για τον λαό, από την άλλη, η εκτίμηση ότι μία κίνηση εξόδου από την Ε.Ε. θα πλήξει πρώτα και κύρια τους ήδη εξαθλιωμένους. Αποτέλεσμα αυτής της αντίφασης ήταν η θέση ότι «υπό τις παρού­σες συνθήκες η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφική», η οποία επέτρεψε να ερμηνευ­τεί η στάση του ΚΚΕ ως στάση αναμονής, το λι­γότερο, ή στη χειρότερη περίπτωση ως έμμεση στήριξη του ευρώ.
Ωστόσο, σήμερα, αν ο χρόνος έχει τελειώσει για όλους, το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ, το οποίο θα πρέπει να πείσει ότι δεν επιχειρεί μία εξόρ­μηση «μία από τα ίδια» προκειμένου να κερδί­σει χρόνο…
to pontiki