Δημοκρατία μιας χρήσεως

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προκάλεσε γενική οργή υποδεικνύοντας στην Ελλάδα μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και συνδέοντας – μαζί με άλλους «εταίρους» – την παροχή του δεύτερου δανείου της τρόικας με τις εκλογές, ώστε να δεσμεύσει την επόμενη κυβέρνηση. Όμως αυτό δεν ήταν, μάλλον το μεγαλύτερο ατόπημά του. Προχώρησε σε μια ακόμη σημαντικότερη προσβολή.
Κατ’ αρχάς ο Σόιμπλε είναι ξεκάθαρο πως θέλει να εξωθήσει την Ελλάδα σε μια «σκληρή» χρεοκοπία, σε μια ελεγχόμενη πτώχευση, συνέπεια της οποίας εκτιμάται ότι θα είναι ο εξαναγκασμός της Ελλάδας σε έξοδο από το ευρώ.
Πολλές φορές έχουμε αναφέρει τη φράση του για την Ελλάδα, που λέει όχι μόνο ότι η χώρα μας είναι μια «μοναδική περίπτωση» σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση χρέους, αλλά και ότι, συνεπεία αυτής, κανείς δεν θα ήθελε να περάσει (διεκδικώντας την ίδια μεταχείριση) αυτά που θα συμβούν στην Ελλάδα, ακόμη και αν είναι... απελπισμένος.
Προχθές, λοιπόν, ο Σόιμπλε, μετά την υπόδειξη περί μιας αμιγώς τεχνοκρατικής κυβέρνησης τύπου Ιταλίας, συνέχισε τη φράση του λέγοντας:
«Στη συνέχεια θα μπορούσε να λειτουργήσει πάλι η κανονική δημοκρατική διαδικασία, με τις επιπτώσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες».
Ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας εδώ λέει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα μέσα σε καμιά εικοσαριά μόλις λέξεις:
● Παραδέχεται ότι ζητάει μια κυβέρνηση με διαδικασία εκτός της «κανονικής δημοκρατικής διαδικασίας».
● Μιλώντας για μελλοντική επαναλειτουργία της «κανονικής δημοκρατικής διαδικασίας», υποδεικνύει την αναστολή της για όσο διαρκεί η κυβέρνηση τεχνοκρατών. Υποδεικνύει δηλαδή ένα κοινοβουλευτικό και συνταγματικό πραξικόπημα.
● Κυρίως, όμως, απαξιώνει τόσο την ίδια την Ελληνική Δημοκρατία, ως πολίτευμα και ως χώρα, όσο και τη δημοκρατία ως έννοια, όταν κάνει λόγο για «τις επιπτώσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες» από τη λειτουργία αυτής της δημοκρατίας.

● Υπό την έννοια αυτή, δίνει απόλυτη προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των δανείων και την εφαρμογή του δημοσιονομικού κανόνα για τη στήριξη του ευρώ, όπως αυτός αποφασίστηκε τον Οκτώβριο του 2011, ακόμη και εις βάρος της δημοκρατίας.
Σηματοδοτεί, δηλαδή, την προτεραιότητα της διάσωσης του ευρώ και της διασφάλισης των δανειστών έναντι κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, λαμβανομένων υπ’ όψιν
● της καθιέρωσης του ευρωπαϊκού λογαριασμού για την αποπληρωμή των δανείων, όπου θα κατευθύνονται τα έσοδα του κράτους,
● της σύστασης του υπό ευρωπαϊκή διοίκηση ταμείου ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο θα διενεργεί τις πωλήσεις και θα δεσμεύει τα έσοδα υπέρ της αποπληρωμής των δανείων,
● της επιβολής επιτρόπων σε κάθε υπουργείο, ώστε ο περιοδικός έλεγχος της τρόικας να μετατραπεί σε καθημερινή εποπτεία του έργου των υπουργών της Ελλάδας με στόχο να μην υλοποιείται καμιά δαπάνη για κανέναν σκοπό πριν διασφαλιστούν τα χρήματα που θα πηγαίνουν στα δάνεια.
Εν τέλει, δυστυχώς, επιχειρεί να εμπεδώσει αυτό για το οποίο προειδοποιούμε εδώ και πάρα πολύ καιρό: τη μετατροπή της ευρωζώνης σε μια απέραντη δημοσιονομική φυλακή. Ως γνωστόν, όμως, ο τρόπος λειτουργίας μιας φυλακής καμιά σχέση δεν έχει με τη... δημοκρατία.

Βρήκε και τα κάνει
Ο Σόιμπλε, είναι αλήθεια, προκάλεσε μεγάλη αναταραχή, αναγκάζοντας ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον συχνά και πολλαπλώς βαλλόμενο για τη σιωπή του, να αντιδράσει σε πολύ υψηλούς τόνους προκαλώντας μάλιστα νέα, ακόμη πιο «αυτοκρατορικά» σχόλια στο εσωτερικό της Γερμανίας. Γιατί όμως μας εκπλήσσει; Ο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας... βρήκε και τα κάνει. Τι ακριβώς βρήκε;
● Μια κυβέρνηση (Παπανδρέου) πρόθυμη να υπογράψει ό,τι βρέθηκε μπροστά της, ακόμη και αν οι υπογραφές της έφερναν τη χώρα αντιμέτωπη με την ύφεση, τη διάλυση οικονομίας - κράτους - κοινωνίας, το πλήρες ξεπούλημα και, τελικά, την ίδια την πτώχευση. Η κυβέρνηση αυτή, όσο και αν κατηγορείται για «πλημμελή εφαρμογή του μνημονίου», επέβαλε πλήρως την υποτελή αντίληψη «πρώτα οι δανειστές», την οποία τώρα επικαλείται ο Σόιμπλε.
● Μια δεύτερη κυβέρνηση (Παπαδήμου) ακόμη πιο πρόθυμη να παίξει τον ρόλο του εκκαθαριστή μιας χώρας (ακόμη...) εν λειτουργία. Να δεσμεύσει το πολιτικό σύστημα, να ολοκληρώσει το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης και να εφαρμόσει όλα όσα, κατά την ομολογία Παπαδήμου την περασμένη Κυριακή, «καμιά κυβέρνηση υπό ομαλές συνθήκες» δεν θα εφάρμοζε.
● Διακεκριμένα στο παρελθόν – αν και ξοφλημένα σήμερα – πολιτικά στελέχη, τα οποία λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμη σχεδόν αποκλειστικά ως εντολοδόχοι και μεταφορείς εκβιασμών. Σαν να εξελέγησαν (ή, καλύτερα, επελέγησαν) απευθείας από τους τοκογλύφους και όχι από τον ελληνικό λαό.
● Ένα πολιτικό σύστημα νωθρό, βυθισμένο στη μεταπολιτευτική νιρβάνα, εθισμένο στην παρασιτική νοοτροπία και λειτουργία του, βαθύτατα διεφθαρμένο και, ως εκ τούτων, πλήρως ανίκανο να παραγάγει οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο, ευθέως ανταγωνιστικό προς αυτό των δανειστών και των ενεργουμένων του, ανατρεπτικό της υποτέλειας, του ξεπουλήματος και της τελικής πτώχευσης.
● Ένα μιντιακό σύστημα κατ’ εξοχήν δουλοπρεπές, εξαρτημένο, παρασιτικό και καταχρεωμένο, πρόθυμο να διεκπεραιώσει τη «βρώμικη δουλειά» της κατατρομοκράτησης και της εκβίασης του ελληνικού λαού, συμπληρώνοντας την πολιτική υποτέλειας και δίνοντάς της το πολυτιμότερο στήριγμα.
Ποιον από όλους αυτούς να φοβηθεί ο Σόιμπλε, όσες φωνές και αν υψώνουν τώρα πολλοί από όσους του άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο; Ποιον από όσους απειλούν με «εμφύλιο» για να εμπεδώσουν την κατοχή; Ποιον από όσους μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε ευτελές αντικείμενο μιας χρήσεως; Ποιον από όλους αυτούς να φοβηθεί – και γιατί;
to pontiki