Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα είναι γεγονός. Πρέπει, όμως, να είναι και μια άλλη μέρα για τη χώρα. Έγινε δυνατή και χάρη στην Κυβέρνηση Παπαδήμου -και ο ρόλος του Πρωθυπουργού ήταν και παραμένει κομβικός γι’ αυτήν.
Όμως, τώρα όλοι βιάζονται να προσφύγουμε στις κάλπες. Είχαμε υποστηρίξει παλιότερα την ανάγκη προσφυγής στις κάλπες, όταν δεν υπήρχε στον ορίζοντα άλλη διέξοδος. Τώρα, μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση Παπαδήμου, ενισχυμένη και με την επιτυχία της συμφωνίας με τους εταίρους μας, ίσως είναι η μόνη ικανή να προχωρήσει, υποκαθιστώντας το παράλυτο πολιτικό σύστημα.
Μια νέα Κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί καλύτερα να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις απέναντι στην Τρόικα, περιλαμβανομένων και των κρίσιμων του Ιουνίου. Επιπλέον, με την εμπιστοσύνη των δύο τρίτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου, μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος ώστε να πάμε τον Οκτώβριο στις εκλογές:
- με ένα στοιχειωδώς αναμορφωμένο πολιτικό σύστημα
- με έναν σταθερό τύπο διακυβέρνησης και
- με την έναρξη της προσπάθειας αναμόρφωσης της Δημόσιας Διοίκησης.
Οι αλλαγές αυτές είναι προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ για να υπάρξει επόμενη μέρα στη χώρα. Παράλληλα, τα κόμματα θα έχουν το χρόνο για να επεξεργαστούν, ελπίζουμε, τις προτάσεις τους για ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας. Και εξηγούμαι:
Στη Μεταπολίτευση έχουν δημιουργηθεί δύο ιδιόμορφες κοινωνικές συσσωματώσεις, οι οποίες αλληλοδιαπλέκονται και απέκτησαν το χαρακτήρα κυρίαρχων στρωμάτων στην κοινωνία μας: οι πολιτικοί αξιωματούχοι και οι διοικητικοί αντίστοιχοί τους. Για να μπορέσουν να γίνουν και πάλι
χρήσιμοι στην κοινωνική λειτουργία, απαιτείται συνεννόηση μαζί τους αλλά και έξωθεν παρέμβαση για την αποκατάσταση ενός δημιουργικού ρόλου και για τους δύο. Και δεν υπάρχει ομαλότερη, ηπιότερη, δημοκρατικότερη και αποτελεσματικότερη παρέμβαση από εκείνη μιας Κοινοβουλευτικής Κυβέρνησης που θα απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής. Καλύτερη ευκαιρία από την Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα βρούμε.
Εν συντομία, οι προτάσεις μου περιλαμβάνουν τις ελάχιστες αναγκαίες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα καθ’εαυτό, στο σύστημα διακυβέρνησης και στη δημόσια διοίκηση. Οι αλλαγές αυτές λαμβάνουν υπόψη τις καλές πρακτικές χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του πολιτικού μας περιβάλλοντος δηλαδή. Οι αλλαγές μπορούν να δρομολογηθούν από την τωρινή Κυβέρνηση με την παράταση της ζωής της για ένα εξάμηνο.
Α. Πολιτικό σύστημα. Έχουν εκτεθεί πολλά και ενδιαφέροντα σχέδια αναμόρφωσης του εκλογικού συστήματος, της κατάργησης του σταυρού, της κατάργησης ή και του περιορισμού της κρατικής χρηματοδότησης κλπ. Πιο άμεσα είναι η ανάγκη για μια Βουλή 200 βουλευτών (όπως τα Κοινοβούλια ανάλογου με τη χώρα μας πληθυσμού) και ο περιορισμός της χρηματοδότησης των κομμάτων κατά το 1/3. Ακόμη και από μόνη της, μια τέτοια διακομματική συμφωνία θα διόρθωνε τα 60% και πάνω των προβλημάτων του πολιτικού συστήματος.
Β. Θεσμοθέτηση Κυβέρνησης σταθερού αριθμού Υπουργείων και Υπουργών, με έναν και μόνο βοηθό Υφυπουργό ή Γενικό Γραμματέα. Κατάργηση του θεσμού των συμβούλων. Μια τέτοια συμφωνία θα έθετε, επίσης, σε σταθερή τροχιά επίλυσης τα περισσότερα προβλήματα διακυβέρνησης της χώρας. Το κυριότερο, θα έβαζε τις βάσεις και θα δημιουργούσε παραδειγματική αξιοπιστία για την παρέμβαση στον μέγα ασθενή και πιο κρίσιμο παράγοντα, τη Δημόσια Διοίκηση.
Γ. Δημόσια Διοίκηση με ιεραρχία και ευθύνες. Η παρέμβαση στη Δημόσια Διοίκηση μπορεί να έχει ως πρότυπο (προς αποφυγήν) τον «Καλλικράτη». Εκεί, όντως υπήρχε πρόβλεψη για σταθερή δομή της Αυτοδιοίκησης και η αρχή αυτή ήταν σωστή. Το λάθος του «Καλλικράτη» ήταν ότι δεν απέφυγε την ελληνική κακοδαιμονία της υπερπαραγωγής πολιτικών αξιωματούχων και, κατ’ αναλογίαν, διοικητικών αξιωματούχων (και είναι τώρα η ώρα να τους περιορίσει δραστικά).
Αλλαγές στη δημόσια διοίκηση μόνον μια καλά προετοιμασμένη Κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει – και δη στην αρχή του πολιτικού κύκλου. Η παρούσα Κυβέρνηση, όμως, μπορεί να νομοθετήσει ένα σταθερό για την επόμενη δεκαετία Οργανόγραμμα, με μια Γενική Διεύθυνση ανά Υπουργείο και με (περι)ορισμένο αριθμό διευθύνσεων. Το ίδιο μπορεί κατ’ αναλογίαν να κάνει για τις ΔΕΚΟ και τους άλλους κρατικούς Οργανισμούς.
Ο διορισμός διευθυντών μπορεί να γίνει με έκτακτη διαδικασία, από αδιάβλητες επιτροπές που θα αξιολογήσουν τις υποψηφιότητες. Από τον αριθμό των διευθύνσεων καθώς και των στελεχών με τα απαιτούμενα προσόντα θα προκύψει και ο αριθμός όσων έχουν το κουράγιο και τη θέληση να τολμήσουν να είναι στελέχη καριέρας κι όχι διευθυντές τριών και πέντε υπαλλήλων. Μόνον έτσι θα προκύψει μια δομή με κύρος και ευθύνη, αντί για αυτό το κονιορτοποιημένο σύστημα διοικητικών αξιωματούχων χωρίς υπαλλήλους. Μόνο στο πλαίσιο μιας σταθερής διοικητικής δομής μπορεί να υπάρξουν πολιτικές αξιοποίησης και αξιολόγησης ανθρώπινου δυναμικού, πραγματικού τεχνολογικού εκσυγχρονισμού e government κλπ
koinonikos syndesmos