Ρήξη και όχι υποταγή! Ο λαός θέλει, η Αριστερά μπορεί;

Κύκλος εκδηλώσεων των οργανώσεων ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

7 χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και 5 χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στα μνημόνια η κοινωνική και πολιτική κατάσταση βρίσκεται σε νέα καμπή. Η κρίση κάθε άλλο παρά έχει επιλυθεί και οι ενδοϊμπεριαλιστικέςαντιθέσεις οξύνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, ο ιμπεριαλισμός είναι παρών αναγεννώντας τις πιο μαύρες εκδοχές του νεοφασισμού και της αντίδρασης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη αποκαλύπτονται κάθε μέρα ως ο «λάκκος των λεόντων», μία ιμπεριαλιστική ένωση με ηγεμονική δύναμη τη Γερμανία που έχει φανεί ξεκάθαρα τους 4 τελευταίους μήνες ότι αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. Η λαϊκή αντιϊμπεριαλιστική αλληλεγγύη και πάλη, η έξοδος από την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ, η επίλυση του σύγχρονου «εθνικού» και «δημοκρατικού» ζητήματος είναι τα αναγκαία και επίκαιρα καθήκοντα. Τα πέντε τελευταία χρόνια η Ελλάδα έγινε το πειραματικό εργαστήριο της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Επιβλήθηκε ταπεινωτική επιτροπεία και καταλύθηκε κάθε

έννοια λαϊκής κυριαρχίας. Η ανεργία έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, τα εργασιακά δικαιώματα και όποιοι μηχανισμοί κοινωνικού κράτους καταβαραθρώθηκαν, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται και το ΑΕΠ συρρικνώνεται δραματικά.

Η αντίσταση του λαού στην ψήφιση και την εφαρμογή των μνημονίων δημιούργησε (ειδικά την περίοδο 2010-12) έναν πρωτοφανή σε ένταση και διάρκεια κύκλο αγώνων, έναν πρωτόγνωρο παλλαϊκό και πανεργατικό ξεσηκωμό. Δεν υπήρξε όμως η κατάλληλη παρέμβαση από τον υποκειμενικό παράγοντα. Η συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ δυνάμεων της εργασίας, της νεολαίας και του πνεύματος μπορούσε να χαράξει μία διαφορετική πορεία για τη χώρα και το λαό έξω από τα σημερινά αδιέξοδα – που με διαφορετική μορφή και έκφραση - επαναλαμβάνονται. Να ανοίξει το δρόμο για μια πορεία μετασχηματισμού, για μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Η έκταση και η ένταση της λαϊκής κινητοποίησης αλλά και το βάθος της οικονομικής κρίσης οδήγησαν σε μια πολιτική κρίση χωρίς προηγούμενο. Το δικομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης κοντεύει να καταρρεύσει πλήρως. Ο κύκλος της πολιτικής κρίσης ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, αλλά δεν έχει κλείσει αφού η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης δεν δίνει διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Η κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» δεν μπορεί να εξυπηρετήσει την ελπίδα του λαού παραμένοντας δέσμια του ευρωπαϊσμού, του κυβερνητισμού και της λογικής της διαχείρισης. Στο έδαφος της ύφεσης των κοινωνικών αγώνων και της κυριαρχίας των λογικών ανάθεσης αυτή η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υπογράψει νέο μνημόνιο-συμφωνία που θα οδηγήσει σε ένα νέο φαύλο κύκλο μέτρων και ύφεσης, υποτασσόμενη στις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και στα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Άλλωστε, η αντικειμενική δυναμική των ψηφισμένων μνημονίων θα αρκούσε ώστε η κυβέρνηση να οδηγηθεί στον ίδιο δρόμο που βρέθηκαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και να είναι η Αριστερά αυτή που θα χρεωθεί τις πολιτικές της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Οι αριστερές τάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύονται ανάμεσα στην κριτική και την ανάγκη να δείξουν κομματική νομιμοφροσύνη και στράτευση στην «κοινή προσπάθεια» αδυνατώντας να προτείνουν μια εναλλακτική λύση απέναντι στη δεξιόστροφη προσαρμογή της κυβέρνησης. Διστάζουν να έρθουν σε σύγκρουση μαζί της και να συμβάλουν σε μία μετωπική πολιτική που να στρατεύεται στην κατεύθυνση της ρήξης με την Ε.Ε. και την ΟΝΕ όπως απαιτεί η συγκυρία εφόσον η κυβέρνηση υπογράψει νέο μνημόνιο.

Το ΚΚΕ ακολουθεί μία πολιτική συσπείρωσης «πρωτοπόρων» δυνάμεων γύρω από τον εαυτό του και τα «μέτωπά» του μέχρι να έρθουν πιο ώριμες συνθήκες και συσχετισμοί, με φτωχά όμως αποτελέσματα. Επιμένει στο δρόμο του σεχταρισμού και της διάσπασης. Επενδύει στην ηττοπάθεια και την απογοήτευση. Οι αντιϊμπεριαλιστικοί στόχοι (ρήξη με χρέος & ΕΕ) διαχέονται σε μια μελλοντική λαϊκή εξουσίαχωρίς να περιγράφουν ένα πολιτικό σχέδιο και τις ανάλογες πολιτικές συμμαχίες για την ανατροπή του σημερινού ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.

Οι περισσότερες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς δεν εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες που άνοιγαν. Παρότι στρατεύτηκαν στο κίνημα, δεν μπόρεσαν να συνδεθούν οργανικά με την πρωτόγνωρη λαϊκή κινητοποίηση. Δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία και δεν μπόρεσαν να συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου στη βάση του μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εργατικής διεξόδου από την κρίση, ενώ καθυστέρησαν ακόμη και τα στοιχειώδη βήματα μετωπικής συμπόρευσης. Δεν προσανατολίστηκαν στη μαζική λαϊκή δουλειά αποκάλυψης, προπαγάνδας και προβολής ενός εκλαϊκευμένου προγράμματος ρήξης με τους δανειστές και την εγχώρια ολιγαρχία. Δεν πήραν τις πρωτοβουλίες που έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε (είσοδος στα μνημόνια, κίνημα πλατειών και κατάρρευση ΠΑΣΟΚ, διαδοχικές εκλογές).Η επί της ουσίας ταύτιση τακτικής-στρατηγικής που αναιρεί κάθε μεταβατική λογική λόγω του διαρκούς φόβου να μην θεωρηθούμε «ρεφορμιστές», και η αναμονή της «μαγικής στροφής» προς τα αριστερά μετά την χρεοκοπία της γραμμής της κυβέρνησης αποτελούν κακούς οιωνούς σε κάθε πιθανή εξέλιξη. Ως αποτέλεσμα, αντίθετα με τις υπαρκτές δυνατότητες, οι πολιτικές εκφράσεις της ρήξης με την ΕΕ, τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές, αντί να ισχυροποιηθούν, παρέμειναν στη γωνία. Ακόμη και σήμερα απουσιάζει η διάθεση αυτοκριτικής και αλλαγής κατεύθυνσης.

Γι’ αυτό και επιβάλλεται μια πορεία ανασυγκρότησης – ανασύνθεσης μιας σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς. Γιατί δεν λείπουν ιδέες, γενικές προθέσεις, αφηρημένα σχέδια, λείπει η βούληση και η πράξη για συγκεκριμένες, δύσκολες, αλλά αναγκαίες τομές.

1. Λείπει η επεξεργασία, ζύμωση και προβολή εκείνης της πολιτικής γραμμής, του άλλου δρόμου απέναντι στην πορεία παλινωδιών και συνεχών υποχωρήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, ενός δρόμου ρήξης με το χρέος, το ευρώ, και τους εκβιασμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ υπό την πίεση και την απαίτηση ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος. Του μόνου εφικτού δρόμου για να μη διαψευστεί η ελπίδα του λαού.
2. Λείπει το σχέδιο για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για την ενδυνάμωση μαζικών μορφών οργάνωσης του λαού σε χώρους εργασίας, γειτονιές, στη νεολαία. Με στόχο να ανατραπούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σε ένα μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα – απαλλαγμένο από κάθε είδους γραφειοκρατία.
3. Λείπει το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που στη βάση ενός σύγχρονου μεταβατικού προγράμματος θα συγκρουστεί με την κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, θα διεκδικήσει την κυβέρνηση και την εξουσία των εργαζομένων και του λαού, που στηριγμένη πάνω στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα και τους θεσμούς του θα ακολουθήσει μέχρι τέλους μία πολιτική ρήξης, ανατροπής και κοινωνικού μετασχηματισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
4. Λείπει η αναγκαίαανασύνθεση, ανασύνταξη και οικοδόμηση της κομμουνιστικής Αριστεράςπου θα αποτελέσει το πολιτικό νεύρο ενός τέτοιου μετώπου, με γείωση στις εργατικές και λαϊκές μάζες, με τολμηρή αναζήτηση νέων δρόμων στον κοινωνικό πειραματισμό, στην επαναστατική στρατηγική και τακτική, στη μαχόμενη μαρξιστική θεωρία.

Με επίγνωση ότι τα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς δεν επαρκούν ως τέτοια, ότι τα όσα έχουμε κάνει δεν φτάνουν και νέες τομές, συνθέσεις και υπερβάσεις είναι αναγκαίες. Γνωρίζοντας ότι οι παλιές συνήθειες δεν φεύγουν εύκολα, ούτε και σε όσους προσπαθούν να τις υπερβούν τολμηρά. Με θέληση για «ξεβόλεμα». Πιστεύουμε ότι όσοι καταλαβαίνουν τις ανάγκες και τις δυνατότητες της συγκυρίας και της εποχής δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Σας καλούμε να ανοίξουμε από κοινού αυτήν την αναγκαία και επείγουσα συζήτηση.

Πολιτικές εκδηλώσεις – συζητήσεις

Πάτρα 8/6, Μέγαρο Λόγου και Τέχνης, 19.00

Θεσσαλονίκη 10/6, Νομική Σχολή, 19.00

Αθήνα 16/6, ΑΣΟΕΕ, 19.00

Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ)

Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡΑΣ)

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς

http://antapocrisis.gr/