Εγκλωβισμένοι μεταξύ του μεγάλου «όχι» και του μεγάλου «ναι»

Θα ζήσουμε, άραγε, τις επόμενες μέρες την τελική κρίση, όπως όλοι και όλα προαναγγέλλουν, ή θα έχουμε μιαν ακόμα μετάθεσή της στο μέλλον; Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν ακόμα να αγωνιούν, αφού υπάρχει και ένα τρίτο, πολύ χειρότερο: το να μην έχει μεγάλη σημασία, είτε το ένα συμβεί, είτε το άλλο. Διότι –όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Δάντης– από τη στιγμή που εισήλθαμε στον μονόδρομο της «συμφωνίας πάση θυσία» θα έπρεπε να είχαμε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα.

Παρά ταύτα η κυβέρνηση δείχνει ότι σε κάτι ελπίζει. Όχι στις 47 σελίδες. Αυτές τις έχουν ήδη

αποκλείσει εξαρχής οι εταίροι, κάνοντας σαν να μην τις είδαν ποτέ. Το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι τούτο: Τα σκληρά μνημονιακά μέτρα που θα κληθεί να εφαρμόσει να συνδυαστούν με τη συνολική επανεξέταση του χρέους και μ’ ένα αναπτυξιακό πακέτο (σαν αυτό που είχε αναφέρει κάποια στιγμή ο Γιούνκερ), καθώς και με τη συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι.

Φαίνεται, όμως, ότι ούτε αυτά είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν στον Έλληνα πρωθυπουργό οι συνομιλητές του· τουλάχιστον όχι για την ώρα, όσο ακόμα δεν τούς έχει παραδοθεί εντελώς. Έτσι, ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται μακριά από την «οικονομικά βιώσιμη και κοινωνικά ανεκτή» συμφωνία στην οποία ήλπιζε. Κι είναι πραγματικά πολύ πιθανόν, μέσα στα βάθη τής -πάντα αριστερής- καρδιάς του να τρεμοπαίζει η ιδέα του μεγάλου «όχι».

Αυτό το ξέρουν βέβαια οι εταίροι, οι οποίοι, όσο κι αν παριστάνουν τους ψύχραιμους, τρέμουν στη σκέψη ενός «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» από τον απελπισμένο δεσμώτη τους. Τον θέλουν ταπεινωμένο, αλλά όχι εξαγριωμένο. Και γι” αυτό, ίσως φροντίσουν να του προσφέρουν μια προσωρινή διέξοδο, περιμένοντάς τον σε μια επόμενη γωνία -μετά από έξι ή εννέα μήνες- όταν η Ελλάδα θα είναι οικονομικά, πολιτικά και ηθικά ακόμα πιο καταπτοημένη απ’ ό,τι είναι σήμερα.

Θα ήταν ευχής έργο αν η κυβέρνηση, έστω κι αυτή την ύστατη ώρα, αποφάσιζε να αναθεωρήσει την τακτική των ανέντιμων συμβιβασμών. Μόνο που μια σοβαρή και αποτελεσματική απάντηση σ” αυτές τις μεθοδεύσεις δεν μπορεί να είναι ούτε αποσπασματική, ούτε επιπόλαια. Ούτε η ρήξη, ούτε ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας μπορούν να χρησιμοποιούνται ως επικοινωνιακά τρικ. Ο πραγματικός και ουσιαστικός απεγκλωβισμός από τη διαπραγμάτευση απαιτεί την κινητοποίηση του λαού σε μια πραγματική στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση με πραγματικές τομές στο πολίτευμα, στο κράτος, στην παραγωγική δομή της χώρας.

http://www.e-dromos.gr/