Ρίσκο αλλά επιβεβλημένο για τον Τσίπρα: Στροφή στο ρεαλισμό για όλους το δημοψήφισμα

Η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, παρότι ήταν ένα ενδεχόμενο που δεν έχει κρύψει εδώ και μήνες η κυβέρνηση, προκάλεσε αναταραχή. Και παρά τις εκτιμήσεις όλων όταν μελετούσαν τα σενάρια, όταν αυτό συνέβη στην πραγματικότητα, όλοι αντιλήφθηκαν ότι ο αντίκτυπος δεν μπορούσε να προβλεφθεί και ότι η κίνηση αιφνιδίασε και χαρακτηρίστηκε απρόβλεπτη!

Φυσικά, μια πρώτη ανάγνωση και μάλιστα κριτική, θα μπορούσε να είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να μετακυλίσει την ευθύνη λήψης μιας απόφασης στο λαό αντί να την πάρει η ίδια αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, ότι επιχειρεί να αναβαπτιστεί μέσα από το δημοψήφισμα για την αδυναμία της να φέρει μια συμφωνία που θα ανταποκρίνεται στις προεκλογικές της δεσμεύσεις,
ότι είναι μια ριψοκίνδυνη κίνηση που βάζει στο τραπέζι την πιθανή έξοδο της χώρας από το ευρώ. Όμως το ερώτημα είναι πως θα υποστηρίξει κανείς ότι η συμφωνία είναι «μονόδρομος» αν ο λαός έχει άλλη άποψη;
Από την ανησυχία όλων των υπολοίπων φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός επιλέγει να κάνει αυτό που δεν πρόλαβε να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου πριν από 4 χρόνια λίγο πριν προλάβουν να τον ανατρέψουν. Το γεγονός έχει τη δική του συμβολική σημασία ενώ φαίνεται πως είναι ο μόνος τρόπος για να αποδράσει από μια πρόταση-τελεσίγραφο των δανειστών που δεν έχει κάποια πολιτική λογική αλλά έχει προφανή στόχο, αρχικά να φθείρει και – στη λήξη του πενταμήνου- να αποκαθηλώσει την ελληνική κυβέρνηση αν δεν την ταπεινώσει, με το πιστόλι στον κρόταφο. Η σφοδρή αντίδραση όσων κατηγορήθηκαν ότι είχαν επενδύσει σε σενάρια τύπου «Καννών», μαρτυρά ότι η κίνηση Τσίπρα είναι η πλέον ενδεδειγμένη για τον ίδιο και το κόμμα του και απολύτως δημοκρατική, ως διέξοδος.
Άλλωστε είτε μια ταπεινωτική συμφωνία, είτε μια επιλογή ρήξης είναι δεδομένο ότι θα έφθειρε δραματικά την «ατσαλάκωτη» εικόνα του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, ίσως και να αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία. Η δημοσκοπικά χαώδης διαφορά στη λαϊκή αποδοχή της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού σε σχέση με τους φθαρμένους αντιπάλους του, φυσικά και αποτελεί το εφαλτήριο ώστε ο Τσίπρας να διατηρεί την πρωτοβουλία.
Ας δούμε αν η επιλογή είναι η καλύτερη και για τη χώρα: Αυτό που μπορεί κανείς να καταγράψει είναι ότι ο Πρωθυπουργός επιθυμεί να παραμείνει σε θέση ισχύος αλλά, ταυτόχρονα, να διατηρήσει το ηθικό πλεονέκτημα. Σίγουρα στη διαπραγματευτική προσπάθεια έγιναν λάθη, τακτικής ή απειρίας, ενώ η κατάληξη δείχνει ότι η όποια λύση δεν ανταποκρίνεται στο πρόγραμμα που εκτέθηκε προεκλογικά, ακόμη και η ελληνική πρόταση. Αλλά αυτό που έχει κατακτήσει και είναι προφανές ότι θέλει να διατηρήσει, είναι η εικόνα του πρώτου πολιτικού που διαπραγματεύτηκε πραγματικά, ως ο μόνος που μπορεί υποστηρίξει ότι εξάντλησε τα περιθώρια μέσα στο πλαίσιο της λαϊκής εντολής που είχε και την οποία επιθυμεί να ανανεώσει και να επικαιροποιήσει. Και μάλιστα, αν κάτι δεν αμφισβητείται, είναι ότι βρέθηκε στην πλέον αδύναμη διαπραγματευτική θέση από όλους τους προκατόχους του αφού τα όποια διαπραγματευτικά όπλα αποδυναμώθηκαν στο βάθος αυτής της πενταετίας.
Δημοκρατική διέξοδος παρά τις αντιδράσεις
Πρακτικά, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ο Πρωθυπουργός είτε θα μοιραστεί με το λαό το πολιτικό κόστος μιας επώδυνης συμφωνίας, είτε θα κινηθεί σε άγνωστα – πραγματικά- μονοπάτια, εφαρμόζοντας μια πιθανή λαϊκή εντολή για ρήξη, αν προκύψει αυτό το αποτέλεσμα. Για την ώρα ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και αιφνιδιάζει ενώ φαίνεται ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η επόμενη μέρα θα συνιστά απόδραση αλλά, κυρίως, μια ομαλή δημοκρατική διέξοδο από μια κατάσταση που εγκυμονεί κίνδυνο αποσταθεροποίησης.
Φυσικά και υπάρχει ένα ρίσκο γιατί ακόμη και με τη σύμφωνη γνώμη του λαού η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος από μια αριστερή κυβέρνηση δεν είναι μια εύκολη προοπτική αλλά όλα αυτά θα αποσαφηνιστούν τις επόμενες μέρες, όταν θα είναι σαφής και η θέση των δανειστών και, κυρίως, η στάση τους σε σχέση με τον πειρασμό που έχουν να αμφισβητήσουν την έννοια του κυρίαρχου κράτους για την Ελλάδα, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.

Σίγουρα όμως αυτή η επιλογή δεν είναι ένας ύστατος εκβιασμός και ούτε προσφέρεται για φτηνή και διχαστική εκμετάλλευση αλλά είναι μια δημοκρατική και ενδιαφέρουσα πρόκληση. Πάντως, με το σοκ του αιφνιδιασμού νωπό, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τον αντίκτυπο που θα είχε στη χώρα και το πολιτικό σύστημα, το οποιοδήποτε αποτέλεσμα σε λίγες μέρες. Ούτε γνωρίζουμε ακόμη ποιο θα ήταν αυτό στο οποίο θα πόνταρε ή αυτό που θα επιθυμούσε ο καθένας από όσους εμπλέκονται. Είναι σίγουρα μια αναγκαστική στροφή στο ρεαλισμό, για όλους ....
http://tvxs.gr/