Τελικά… ξεμείναμε στην Ευρώπη

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Δεν ξέρω πως θα επιχειρήσουν επισήμως να παρουσιάσουν τα κυβερνητικά στελέχη την κυοφορούμενη συμφωνία με τους δανειστές(«βιώσιμη λύση» απ’ ότι καταλαβαίνω είναι ο όρος που λανσάρεται), πάντως αυτή, όπως τουλάχστον σκιαγραφείται μέσα από τα προτεινόμενα απο την ελληνική πλευρά μέτρα, μόνο σε έντιμο συμβιβασμό δεν προσιδιάζει. Για να μην κρυβόμαστε, η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής δείχνει να σηματοδοτεί την ουσιαστική συνθηκολόγηση εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα μπροστά στον απόλυτο εκβιασμό που δέχτηκε τους τελευταίους μήνες από τη συμμαχία

Μέρκελ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, σε αγαστή συνεργασία πάντα με την εγχώρια τρόικα, η οποία εσχάτως λειτούργησε ως η Πέμπτη Φάλαγγα των «θεσμών».

Το θέμα όμως στην παρούσα συγκυρία δεν είναι να αναζητήσουμε εξωγενείς ή ενδογενείς παράγοντες που συνέβαλαν στην εξέλιξη αυτή. Το πραγματικό ζήτημα εντοπίζεται στο ότι οι εν λόγω κυβερνητικές επιλόγες κινούνται πλέον στο όριο της λαϊκής εντολής της 25ης Γενάρη. Καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτή δεν προέτασσε απλώς την παραμονή της χώρας στο ευρώ, όπως μονοσήμαντα προβάλλουν τα συστημικά ΜΜΕ, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά δυστυχώς και μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, είχε στο επίκεντρο της το τέλος της καταστροφικής μνημονιακής  λιτότητας αλλά και την άμεση ακύρωση των πλέον επαχθών ρυθμίσεων, όπως ο ΕΝΦΙΑ και η μείωση των κατώτατων μισθών. Όταν λοιπόν όλα τα παραπάνω όχι απλώς διατηρούνται, αλλά συμπληρώνονται από νέα μέτρα, κάποια από τα οποία, όπως ομολογούν ακόμη κι ίδιοι οι λεγόμενοι  εταίροι μας, είναι υφεσιακά, κάπου έχει σταβώσει άσχημα το πράμα…

Ακόμη κι οι διαπραγματευτικές επιτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης, όπως η μείωση των υπέρογκων πρωτογενών πλεονασμάτων, η μεταφορά των φορολογικών βαρών από τα χαμηλότερα προς τα υψηλότερα εισοδήματα, αλλά και η επιμονή της στην αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετές για να δώσουν κάποια ουσιαστική προοπτική. Γιατί σε μια κοινωνία που επί 6 χρόνια που μαστίζεται από ανεργία κι ακραία φτώχεια, ακόμη κι αυτή η οριακή, έμμεση  μείωση μισθών και συντάξεων μέσω της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και του ΦΠΑ, μοιάζει με οριστική ταφόπλακα.

Από την άλλη, κατέστη για μια ακόμη φορά σαφές πως οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν έχουν καμιά απολύτως διαθεση να απαλλάξουν την Ελλάδα απ΄αυτό το φαύλο κύκλο του δανεισμού(κοινώς της επιβολής της μνημονιακής πολιτικής)μέσω της αναδιάρθρωσης του χρέους της. Άλλωστε, όπως ξεκαθάρισε κι η Άνγκελα Μέρκελ αυτό «είναι αυτή τη στιγμή βιώσιμο», τη στιγμή που ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ φρόντισε να υποβαθμίσει εντελώς το θέμα, δηλώνοντας ότι «δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε», αφού είναι δεδομένο ότι προέχει η ακόμη πιο σκληρή δημοσιονομική  προσαρμογή της χώρας. Είναι εξαιρετικά πιθανο δε το επόμενο 24ωρο το προτεινόμενο από την ελληνική πλευρά πακέτο να εμπλουτιστεί με ακόμη πιο σκληρά μέτρα από τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών.

Είναι προφανές λοιπόν ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι η κυβέρνησή του βρίσκονται προ ενός στρατηγικού αδιεξόδου. Προτάσσοντας την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη κινδυνεύουν παραμείνουν στον φαύλο κύκλο της αυτοτροφοδοτούμενης λιτότητας, βάζοντας σε κίνδυνο τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν χτίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο χρόνος που απέμένει πλέον είναι πολύ λίγος, φαντάζει αρκετός όμως για να κάνουν τα κυβερνητικά στελέχη μια πιο σωστή ανάγνωση της κατάστασης. Να δουν δηλαδή ότι ακόμη κι αν μια τέτοια συμφωνία περνούσε από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή(πράγμα πολύ αμφίβολο), πιθανότατα θα απορριφθεί στην πράξη πολύ σύντομα από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Κι ότι σε κάθε περίπτωση οι «φονταμενταλιστές του Ευρώ» που συγκεντρώνονται  εσχάτως στο Σύνταγμα απαιτώντας να «μείνουν Ευρώπη», είναι κατά πολύ λιγότεροι από εκείνους, που έχοντας βιώσει την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» στο πετσί τους, θα αρνηθούν να ξεμείνουν σε αυτήν…

https://eleutheriellada.wordpress.com/