Με τέτοια Αριστερά, τύφλα να ΄χει η Δεξιά

Χωρίς να έχει πει την τελευταία της λέξη η τρόικα (“θεσμοί” επί της νέας κυβερνήσεως), χωρίς να υπάρχει συμφωνία από την ευρωπαϊκή ηγεσία στις προτάσεις Τσίπρα και με τους Σόιμπλε – Λανγκάρντ να δηλώνουν σατανικά ότι απομένουν οι “τεχνικές λεπτομέρειες”, μπορούμε να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα:

Στις προτάσεις που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση δεν υπάρχει ούτε ίχνος από το προεκλογικό της πρόγραμμα, όπως η ίδια ανερυθρίαστα παραδέχεται στο non paper. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ούτε οσμή αντι-νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραδέχεται ανοικτά ότι με άλλο

πρόγραμμα ήρθε στην εξουσία και άλλο πρόγραμμα πλέον εφαρμόζει. Δεν υπάρχει καμιά νομιμοποίηση αυτής της κυβέρνησης να υπογράψει κι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, βαδίζοντας στα ίδια και απαράλλακτα χνάρια των προηγούμενων.

Πρόκειται για ενδιάμεση συμφωνία, καθώς στις προτάσεις Τσίπρα το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας δεν αντιμετωπίζεται. Σύμφωνα με τη Μέρκελ το “ελληνικό χρέος είναι λεπτομέρεια” και είναι ταυτόχρονα “βιώσιμο με τα σημερινά στοιχεία”. Συμπλήρωσε ταυτόχρονα ότι μιλάμε για “χρηματοδότηση του δεύτερου προγράμματος”, δηλαδή παράταση του υφιστάμενου δεύτερου μνημονίου με μερική απελευθέρωση των δόσεων. Σύμφωνα με τον Γιούνκερ “η συζήτηση για το ελληνικό χρέος δεν είναι της παρούσης”. Η ελληνική κυβέρνηση πάει σε μια πρώτη, ενδιάμεση, σκληρή και αντιλαϊκή συμφωνία, χωρίς να έχει διασφαλίσει το παραμικρό σε σχέση με την “μείωση” ή “αναδιάρθρωση” του χρέους. Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των πολλαπλών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ ότι δε θα δεχτεί συμφωνία που δεν καθιστά το χρέος βιώσιμο. Με βάσει αυτά τα δεδομένα, είναι προφανές ότι σήμερα ζούμε την πρώτη και μάλλον ελαφριά πράξη του δράματος. Η δεύτερη θα έρθει όταν αναγκαστικά τεθεί το ζήτημα του χρέους στο τραπέζι, με την απαίτηση νέων μέτρων από τη μεριά των δανειστών.

Η πρόταση Τσίπρα είναι ο ορισμός της υφεσιακής πολιτικής: Διατήρηση όλου του μνημονιακού κεκτημένου, με ταυτόχρονη αύξηση του ΦΠΑ (την πιο άδικη και αντιλαϊκή φορολογία), μείωση συντάξεων (με την αύξηση των εισφορών για την περίθαλψη και στις κύριες και στις επικουρικές συντάξεις), μείωση μισθών (με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών του εργαζόμενου και την αύξηση των εισφορών στα επικουρικά ταμεία), κατάργηση πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (βασικά γυναίκες με 25ετία και ανήλικο παιδί). Όλα αυτά είναι χειρότερα από το mail Χαρδούβελη που ήταν το βασικό σημείο αντιπαράθεσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΝΔ για να πάρει την εξουσία. Οι δοξασίες για το πακέτο Γιούνκερ που θα φέρει την ανάπτυξη είναι ίσης αξίας με τους πανηγυρισμούς του Σαμαρά για το success story.

Μέσα στα 8 δισ μέτρων που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση βρίσκονται μερικά μέτρα που παρουσιάζονται ως μέτρα εναντίον των πλούσιων. Πχ η αύξηση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης στα εισοδήματα πάνω από 30.000 € (αν αυτό είναι το όριο του πλούτου, ποιο είναι το όριο της φτώχειας;) και η διατήρηση – μικρή μείωσή της στα μικρότερα εισοδήματα. Συνολικά το μέτρο αυτό (σε όλα τα εισοδήματα και όχι μόνο στα υψηλά) αναμένεται να αποδώσει 220 εκατομμύρια φέτος. Ποσό πολύ μικρότερο από αυτό της αύξησης του ΦΠΑ (680 εκατομμύρια). Ο ξεδιάντροπος ισχυρισμός ότι πρόκειται για μέτρα φιλολαϊκά δεν αντέχει στην απλή αριθμητική: Οι αυξήσεις στις εισφορές σε μισθούς και συντάξεις φτάνουν στα 765 εκατομμύρια για το 2015 ενώ ο φόρος πολυτελούς διαβίωσης στα 47 εκατομμύρια. Ο ταξικός προσανατολισμός είναι σαφής, μόνο που δεν είναι αυτός που διαφημίζουν οι κυβερνητικοί υπάλληλοι. Η έκτακτη εισφορά στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και η αύξηση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις πασχίζουν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στα αντιλαϊκά μέτρα και είναι αμφίβολο αν τελικά θα αποδώσουν σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας για το κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα με αυτό το μνημονιακό πακέτο, επαναβεβαιώνεται το νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων καθώς και οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί. Τα χαμηλότερα πλεονάσματα που διαφημίζονται από την κυβέρνηση είναι αντικειμενικά, καθώς αυτά είναι τα δεδομένα της εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού. Η εκτίναξη του ύψους των πλεονασμάτων από το 2017 σημαίνει διαιώνιση του καθεστώτος λιτότητας, κόντρα σε κάθε λογική (και όχι μόνο αριστερή).

Έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι αυτή είναι η πρόταση της κυβέρνησης Τσίπρα επί της οποίας η τρόικα συζητά (χωρίς ακόμα να έχει συμφωνήσει), και ότι αυτή η πρόταση είναι ο πρόλογος μιας πολύ χειρότερης συμφωνίας που θα έρθει αναγκαστικά όταν τεθεί το ζήτημα του ελληνικού χρέους στο τραπέζι, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι αυτή η κυβέρνηση προέρχεται από την Αριστερά, αλλά δεν είναι Αριστερά.

Το μπαλάκι δεν είναι στην Ευρώπη όπως δήλωσε ο Α.Τσίπρας. Το μπαλάκι είναι στην Αριστερά που έχει μείνει να κρατά στη σημαία της τις πολιτικές υπεράσπισης και όχι περαιτέρω εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων, της Αριστεράς που παλεύει για την κατάργηση της λιτότητας και όχι για το βάθεμα και τη διαιώνισή της. Αυτή η Αριστερά είναι –οφείλει να είναι- ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση. Θα ανταποκριθεί;

http://antapocrisis.gr/